όταν οι εργαζόμενοι νέοι, έχουν καταντήσει εκμεταλλεύσιμο είδος, από τους εργοδότες τους, εκβιαζόμενοι να αποδέχονται ευτελή ποσά, για αυξανόμενες κατά περίπτωση και κατά βούληση του εργοδότη τους, ώρες εργασίας, ενός εργοδότη που του επιτρέπουν να κρατάει, χωρίς ποινικές ευθύνες του, την σπάθα της απόλυσης στα κεφάλια των εργαζομένων (μπούλιγκ υπό το απαθές βλέμμα των θεσμικών προστατών της εργασίας και του εργαζομένου), 

όταν οι καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις στην εργασία, πρέπει να διατηρηθούν στην σφαίρα της σιωπής, για να μην χάσει ο εργαζόμενος τη θέση του ή να μην υποστεί πρόσθετους εξευτελισμούς, επιχειρώντας να αποδείξει κάτι, μη βρίσκοντας ώτα ακουόντων και πρόθυμες συνειδήσεις να τον προστατέψουν,

Δύο γέροντες πήγαιναν από τις Αιγαιές* στην Ταρσό της Κιλικίας. Και όταν ήρθαν, κατ'οικονομία Θεού σε ένα πανδοχείο για να αναπαυτούν, γιατί είχε καύσωνα. Βρήκαν εκεί τρεις νέους που πορεύονταν στις Αιγαιές και είχαν μαζί τους μια πόρνη. Οι γέροντες λοιπόν κάθισαν χώρια. Πήρε τότε ο ένας από το σακίδιο του το άγιο Ευαγγέλιο και διάβαζε. Τότε η πόρνη, η οποία ήταν μαζί με τους νέους, μόλις είδε το γέροντα να διαβάζει, άφησε τους νέους και ήρθε και κάθισε κοντά στο γέροντα.

Ο γέροντας όμως την αποτίναξε και της είπε:

«Πολύ ξεδιάντροπη φαίνεσαι, άθλια. Δεν ντράπηκες να έρθεις κοντά μας και να καθίσεις;»

Αυτή αποκρίθηκε και είπε:

«Μη πάτερ, μη με αποστραφείς. Γιατί αν και είμαι γεμάτη από κάθε αμαρτία, ο Δεσπότης όμως των άλλων, ο Κύριος και Θεός μας, δεν αποδίωξε την πόρνη που τον πλησίασε.»

Ο γέροντας τότε της αποκρίθηκε

«Αλλ'η πόρνη εκείνη δεν έμεινε πια πόρνη».

Κι αυτή του λέει «Ελπίζω στον Υιό τού Θεού του Ζώντος ότι από σήμερα ούτε εγώ μένω σ'αυτή την αμαρτία».

Άφησε τότε τους νέους κι όλα τα υπάρχοντα της κι ακολούθησε τούς γέροντες.

Και την έβαλαν σε ένα μοναστήρι κοντά στις Αιγαιές, το επονομαζόμενο του Νακκιβά.

Την είδα κι εγώ γριά, να ζει με πολλή σωφροσύνη κι άκουσα αυτά από την ίδια, μας λέει το Λειμωνάριο*.



*Οι Αιγές (αρχαία ελληνικά: Αιγαί ή Αιγαιαί) ήταν στρατιωτική μακεδονική αποικία των χρόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή των Σελευκιδών στην παραλιακή Κιλικία. Την πόλη αναφέρει και ο Παυσανίας (6 21.11).

*Λειμωνάριο(ν), βιβλίο μοναστικό που περιέχει βίους ασκητών, ανέκδοτα και ρήσεις διαφόρων μοναχών (α. «Μέγα Λειμωνάριον» β. «Νέον Λειμωνάριον»). Το «Λειμωνάριο», όπως είναι ευρύτερα γνωστό, αποτέλεσε το προσφιλέστερο ανάγνωσμα των πιστών επί αιώνες και μεταφράστηκε σε αρκετές ξένες γλώσσες. Ο συγγραφέας του, ο Ιωάννης Μόσχος ή Εύκρατος, υπήρξε μοναχός στις μονές του αγίου Θεοδοσίου και αγίου Σάββα αντίστοιχα περίπου τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Μαθητής του και πνευματικό του τέκνο υπήρξε ο άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων, στον οποίο αφιερώνει και το βιβλίο. Ο Ιωάννης Μόσχος, αφού γύρισε όλη σχεδόν την τότε γνωστή οικουμένη, συνέλεξε από όσα είδε και άκουσε τα ωραιότερα και ωφελιμότερα. Έτσι το «Λειμωνάριο» αναφέρεται σε ιστορίες μοναχών, που διαδραματίζονται στις περιοχές της Παλαιστίνης, Συρίας, Κιλικίας και της Αιγύπτου.

Eίν'τ'όνειρο πολύχρωμο σαν πεταλούδα

κι αν ακουμπήσεις τα φτερά της

ένας λυγμός, μια μαχαιριά

στη λησμονιά του στόχου.

Πεταλούδα που κυκλώνεις το φως,

τα χρυσά σου φτερά να προσέχεις.

Σχετικά Θέματα:

• Να είσαι σαν το σύννεφο...

• Το Χάρτινο Φανάρι

• Ω, ήγγικεν η ώρα να σηκωθούν οι ποιητές

• 🎂 Γενέθλια βήματα στο νησί των συναισθημάτων

• Πόσοι άνθρωποι απόψε...

Μαθήματα ζωής από πολεμιστές, φρουρούς
της ζωής. Βαθιά συγκίνηση. Βαθιά ευγνώμων».

• Και αυτά είναι τα λόγια του π. Φιλόθεου Φάρου:

«Είμαι 89. Η ζωή μου έχει τελειώσει. Θα ζήσω 1, 2, 3 χρόνια ακόμη.

Το δεύτερο μισό της ζωής ήταν πιο σημαντικό. Κανείς δεν με είπε χαρισματικό στο πρώτο μισό. Με λένε τώρα.

Υπάρχει μια αντίληψη ότι η νεότητα είναι σημαντική για τον άνθρωπο και κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να επανέλθουμε σε αυτήν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία να θέλουμε να μοιάσουμε στην εποχή που ήμασταν ανώριμοι. Στο δεύτερο μισό της ζωής αποκτούμε χαρίσματα εσωτερικά, ψυχικά που είναι πολύ σημαντικότερα από αυτά της νεότητας.

Έχω κι εγώ καρκίνο. Τα τελευταία 6-7 χρόνια έχω καρκίνο του Προστάτη.

Ξέρω ότι δεν θα πεθάνω από αυτό.
Ο καρκίνος μάλλον μ’ έχει ξεχάσει.

Στον ψυχολόγο που πήγα είπα πως νομίζω ότι οφείλεται σε μια απώλεια. Με κοίταξε σα να με πέρασε για βλάκα.

Τα συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν αποθηκεύονται στο σώμα.

Έχουμε ψυχοσωματικές αρρώστιες γιατί είμαστε ψυχοσωματικοί.

Η αιτία του καρκίνου οφείλεται σε μια απώλεια. Το ξέρουμε από τον Ιπποκράτη.

Ένας άνθρωπος θα νοσήσει επειδή είναι εχέμυθος, εσωστρεφής, πολύ κτητικός, έχει πολύ μεγάλη ανάγκη για έλεγχο, φόβο μην χάσει, μην χάσει ό,τι κατέχει.

Όσοι δεν αφήνουν να εκδηλωθεί η θλίψη για μια απώλεια απειλούνται πολύ σοβαρά. Το υγιές πένθος αποκλιμακώνεται.

Ένα πένθος δεν τελειώνει και δεν μπορεί να τελειώσει ποτέ. Μπορεί όμως να είναι υγιές, όχι παθολογικό.

Πρέπει να μιλήσετε πολύ σε ανθρώπους που σας ακούν με τα σωθικά τους…».


Ο Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο, νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και θεολογία στο ΕΚΠΑ. Το 1962 έγινε κληρικός και στη συνέχεια φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, όπου σπούδασε ποιμαντική ψυχολογία και συμβουλευτική. Από το 1969 ως το 1976 δίδασκε στην Ελληνορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού. Παράλληλα εργαζόταν ως ψυχοθεραπευτής και σύμβουλος για οικογένειες και ζευγάρια. Το 1976 επέστρεψε στην Ελλάδα και έκτοτε ασχολήθηκε με το κέντρο νεότητας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και το συγγραφικό του έργο. Έχει γράψει περισσότερα από 20 βιβλία για ζητήματα που αφορούν τη ζωή του ανθρώπου. Από τη συνταξιοδότησή του και έπειτα, ιερουργεί στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά στην Πλάκα της Αθήνας.


Τα βίντεοαπό την Ημερίδα με θέμα: Καρκίνος του μαστού - Άλματα ζωής μέσα από διαλόγους. Βιωματικές συζητήσεις ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες που βίωσαν τον Καρκίνο του Μαστού και διακεκριμένους Ιατρούς, Ανθρώπινη προσέγγιση, Ψυχολογία, Τέχνη! Μια διαφορετική διημερίδα για τον Καρκίνο του Μαστού με θέμα, Καρκίνος του Μαστού | Άλματα Ζωής μέσα από διαλόγους, με πολλή αγάπη για εσάς σε συνεργασία με το Εργαστήριο Ιατρικής Φυσικής της Ιατρική Σχολή - Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

ΣΟΠΕΝ Op.9 Ν.1 Νυχτερινό: Μια μοναδική μουσική δημιουργία από τον Φρειδερίκο Σοπέν με τον αριθμό (Opus) 9. Το «Νυχτερινό» ή «Nocturne» όπως είναι διεθνώς γνωστό, το οποίο έγραψε το 1833 στο Παρίσι και αποτελεί το πρώτο μέρος από τα συνολικά 3 νυχτερινά, που εμπνεύστηκε εκείνο το διάστημα ο μεγαλύτερος πιανίστας όλων των εποχών κατά την άποψή μου. Ο Σοπέν όταν το έγραψε ήταν 19 ετών.

Chopin Nocturne No. 20: Με το πανέμορφο αυτό κομμάτι ξεκινά και η εξ ίσου εκπληκτική ταινία του Ρομάν Πολάνσκι «Ο Πιανίστας», που πραγματεύεται την περιπέτεια του Πολωνοεβραίου πιανίστα Βλαντισλάβ Σπίλμαν στα εφιαλτικά χρόνια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Πολύ αξιόλογη η ερμηνεία του πιανίστα Claudio Arrau.

Τα Nocturnes, ή νυχτερινά του Φρεντερίκ Σοπέν, γράφτηκαν μεταξύ το 1830 και το 1832 και δημοσιεύτηκαν το 1837. Χρησιμοποιήθηκαν δεκάδες φορές σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και σε βιντεοπαιχνίδια.

Ο πολιτισμός πάντοτε στέκεται μακριά από προκαταλήψεις και στερεότυπα. Δε γνωρίζει τι θα πει ρατσισμός, φασισμός, δεν κάνει διακρίσεις. Αντίθετα, όλος ο κόσμος μπορεί να απολαύσει τις εκφάνσεις του πολιτισμού απλόχερα. Μια τέτοια έκφανση αποτελεί και η μουσική. Αυτή η σπουδαία μορφή τέχνης πρόκειται για ένα αρχέγονο μέσο των ανθρώπων για να επικοινωνήσουν.

www.sophia-ntrekou.gr


Νυχτερινά (Σοπέν)

Τα Νυχτερινά (Nocturnes) του Φρεντερίκ Σοπέν αποτελούνται από συνολικά 21 έργα, τα οποία γράφτηκαν μεταξύ το 1827 και το 1846. Το σύνολο αυτό των έργων του Σοπέν θεωρούνται μία από τις πιο εξαίσιες δουλείες για σόλο πιάνο, ενώ κατέχουν και προεξέχουσα θέση στο παγκόσμιο ρεπερτόριο πιάνου.[1] Αν και ο Σοπέν, δεν ήταν αυτός που δημιούργησε το εν λόγω μουσικό είδος (νυχτερινό), ήταν εκείνος που έκανε το έκανε δημοφιλές αλλά και που εξέλιξε την ιδέα του Ιρλανδού συνθέτη Τζον Φιλντ.[2]

Από το πρώτο έως και το δέκατο όγδοο, δημοσιεύτηκαν όλα κατά τη διάρκεια που ο συνθέτης βρισκόταν εν ζωή, σε σετ των 2 ή των 3. Παρόλα αυτά, το 19ο και το 20ο, γράφτηκαν πριν από όλα, κι ενώ βρισκόταν ακόμα στην Πολωνία, δημοσιεύτηκαν μετά θάνατον. Το 21ο δεν θεωρούνταν νυχτερινό, όμως μετά από τη δημοσίευσή του το 1870, συμπεριλήφθηκε κι αυτό στον κύκλο των νυχτερινών.[3]

Οι κλίμακες των νυχτερινών του Σοπέν διαφέρουν, όμως σχεδόν όλα ακολουθούν την κλασσική τριαδική φόρμα, διαθέτοντας όλα μία μελαγχολική διάθεση, και μία μελωδία που ακούγεται καθαρά επάνω σε απαλά αρπέζ και συγχορδίες.[4] Πέρα από τα 21 που αναφέρθηκαν παραπάνω, υπάρχει και το Νυχτερινό oublié, το οποίο όμως αν και αναφέρεται ως ένα από τα νυχτερινά του Σοπέν, είναι έργο του οποίου η προέλευση αμφισβητείται.[5]

Νυχτερινά, Op. 9 (Σοπέν)

Nocturnes, Op. 9 είναι σύνθεση του Φρεντερίκ Σοπέν, που αποτελείται από 3 nocturnes (νυχτερινά), γραμμένα μεταξύ το 1830 και το 1832, κυκλοφορώντας κιόλας αυτήν τη χρονιά, αφιερωμένα στην Καμίλ Πλεγιέ. Το δεύτερο νυχτερινό, από τα τρία, θεωρείται ως ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια του Σοπέν, ενώ χρησιμοποιήθηκε δεκάδες φορές σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και σε βιντεοπαιχνίδια.[6][7] Μουσικά, το πρώτο μέρος είναι σε Σι ύφεση Μινόρε, το δεύτερο σε Μι ύφεση Μινόρε και το τρίτο σε Σι Ματζόρε.

Παραπομπές

1. Bielecki, Artur. «Fryderyk Chopin – Information Centre – Nocturnes». Narodowy Instytut Fryderyka Chopina.
2. J. Samson & K. Michalowski, "Chopin, Fryderyk Franciszek" Grove Music Online
3. «Frédéric François Chopin». Classical Archives. All Music Guide.
4. «Chopin Music – Nocturnes». Chopin Music. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2009.
5. Nocturne Oubliée in C sharp minor at Musopen website
6. Johnston, Blair. «Nocturnes (3) for piano, Op. 9».
7. «Frédéric Chopin (Soundtrack)».
8. www.sophia-ntrekou.gr

Νυχτερινά του Σοπέν

3 Νυχτερινά, Op. 9
3 Νυχτερινά, Op. 15
2 Νυχτερινά, Op. 27
2 Νυχτερινά, Op. 32
2 Νυχτερινά, Op. 37
2 Νυχτερινά, Op. 48
2 Νυχτερινά, Op. 55
2 Νυχτερινά, Op. 62
Νυχτερινό σε Μι ελάσσονα, Op. posth. 72
Νυχτερινό σε Ντο δίεση ελάσσονα, Op. posth.
Νυχτερινό σε Ντο ελάσσονα, Op. posth.





O Σοπέναποτελεί έναν από τους διασημότερους συνθέτες του ρομαντικού ρεύματος, με πολύ αναγνωρίσιμες μελωδίες. Στη μεγάλη τους πλειονότητα τα έργα του προορίζονται μόνο για πιάνο, στο οποίο διακρίθηκε κι ο ίδιος ως δεξιοτέχνης.

Γεννήθηκε στην Πολωνία την 1η Μάρτη 1810 από πατέρα Γάλλο, ο οποίος είχε παντρευτεί μια συγγενή αριστοκρατικής πολωνικής οικογένειας στην οποία εργαζόταν ως οικοδιδάσκαλος. Λίγους μήνες μετά τη γέννηση του Φρεντερίκ, ο πατέρας του διορίστηκε ως δάσκαλος γαλλικών σε λύκειο της Βαρσοβίας, όπου αργότερα φοίτησε κι ο γιος του.

Το μουσικό ταλέντο του Σοπέν φάνηκε από μικρή ηλικία, καθώς από νήπιο παρακολουθούσε την μητέρα και τη μεγαλύτερη αδελφή του να παίζουν πιάνο. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου στα 7 του χρόνια με τον Βόιτσεκ Ζίβνι, σύντομα συνέθεσε το πρώτο του έργο, ενώ ένα χρόνο μετά έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση σε φιλανθρωπική εκδήλωση. Η φήμη του ως παιδιού-θαύματος εδραιώθηκε σύντομα, και ως 11χρονος έπαιξε μπροστά στον τσάρο Αλέξανδρο Α’.

Όντας ήδη μαθητής του συνθέτη Γιόζεφ Έλσνερ, φοίτησε κοντά του και στο νεοϊδρυθέν ωδείο της Βαρσοβίας. Ο δάσκαλός του αναγνώρισε τη δημιουργικότητα του μαθητή, έντονα επηρεασμένης από τις μουσικές παραδόσεις της πολωνικής υπαίθρου, προσπαθώντας να μην την καταπνίξει με ακαδημαϊκή αυστηρότητα, χωρίς παράλληλα να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα του παρεχόμενου θεωρητικού και τεχνικού υποβάθρου.

Το 1828 ταξίδεψε πρώτα στο Βερολίνο κι έπειτα στη Βιέννη, όπου έκανε το μουσικό του ντεμπούτο το 1829, που ακολουθήθηκε από δεύτερη, εξίσου επιτυχημένη εμφάνιση. Την περίοδο 1829-32 συνέθεσε έργα που αποτυπώνουν τον πρωτότυπο χαρακτήρα της περίπλοκης τεχνικής του στο πιάνο, όπως το «Κονσέρτο για πιάνο νούμερο δύο σε φα ελάσσονα» και «Κονσέρτο για πιάνο νούμερο ένα σε μι μείζονα».

Το 1830 πραγματοποίησε ταξίδι με τελικό προορισμό τη Γερμανία και την Ιταλία. Καθ’ οδόν, έχοντας φτάσει στη Βιέννη, έμαθε για την εξέγερση των Πολωνών κατά της τσαρικής Ρωσίας. Πέρασε κάποιους μήνες αδράνειας στην πόλη, μετακομίζοντας στο Παρίσι το καλοκαίρι του 1831, όταν η εξέγερση είχε ήδη καταπνιγεί και σύντομα έλαβε τη γαλλική υπηκοότητα.


Όπως σημειώνει ο καθηγητής μουσικολογίας Τζιμ Σάμσον στο «The Cambridge Companion to Chopin» Η ζωή στη Γαλλία του ταίριαζε και σύντομα παραμέρισε τη σκέψη να επιστρέψει στην πατρίδα του (θα μπορούσε να το έχει κάνει εύκολα όταν ο τσάρος πρόσφερε μια από τις πολλές αμνηστίες το 1833). Για πολλούς Πολωνούς ακροατές, ο Σοπέν, έγινε σύμβολο του εθνικού τους αγώνα, που θεμελίωσε το πολωνικό πνεύμα όταν ακόμα δεν είχε πολιτική υπόσταση».

Κάποιες φορές κατηγορήθηκε ωστόσο για έλλειψη ενδιαφέροντος σχετικά με τα τεκταινόμενα στην πατρίδα του, με βάσει τις ελάχιστες αναφορές στην αλληλογραφία του με τη χώρα του, πρέπει ωστόσο να ληφθεί υπόψη και το γεγονός πως υπήρχε σκληρή λογοκρισία και στις επιστολές. Επιπλέον αν και σε μια επιστολή του δήλωνε «επαναστάτης» που δε νοιαζόταν για τα χρήματα, δεν ήταν φίλος των ριζικών και βίαιων ανατροπών κι ένιωθε αρκετά προστατευμένος στο αριστοκρατικό περιβάλλον που εκτιμούσε την τέχνη του και τον στήριζε οικονομικά.

Στο Παρίσι συνδέθηκε με συμπατριώτες του εμιγκρέδες αλλά και σημαντικούς νέους τότε συνθέτες όπως ο Φραντς Λιστ, ο Έκτωρ Μπερλιόζ και οι Βιντσέντζο Μπελίνι και Φέλιξ Μέντελσον. Στις παρισινές του δημιουργίες περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, Σπουδές της περιόδου (1829-1836), η Μπαλάντα σε σολ ελάσσονα και η Fantaisie-Impromptu, καθώς και μαζούρκες και πολωνέζες εμπνευσμένες από τα πολωνικά ακούσματα του συνθέτη.

Στην προσωπική του ζωή, μετά από δυο ατελέσφορα νεανικά ειδύλλια με συμπατριώτισσές του, το 1836 ο Σοπέν γνώρισε την αντισυμβατική για την εποχή της συγγραφέα Γεωργία Σάνδη, με την οποία σχετίστηκε το 1838. Πέρασαν το χειμώνα εκείνης της χρονιάς στη Μαγιόρκα μαζί με τα παιδιά της Σάνδης, στα οποία ο συνθέτης είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Ωστόσο ο ιδιοκτήτης της βίλας που ενοικίαζε το ζεύγος έμαθε για τη φυματίωση του Σοπέν και τους ανάγκασε να βρουν καταφύγιο σε μοναστήρι, όπου οι κακές συνθήκες υγρασίας και διατροφής επιδείνωσαν περαιτέρω την εύθραυστη υγεία του συνθέτη.

Το 1839 επέστρεψαν στη Γαλλία, όπου σύντομα ανέκτησε προσωρινά τις δυνάμεις του, εγκαινιάζοντας μια ιδιαίτερα παραγωγική περίοδο στο έργο του, στο οποίο περιλαμβάνονται η Φαντασία σε Φα μινόρε, η Βαρκαρόλα, η Σονάτα σε Σι μινόρε. Το 1848 χώρισε από τη Σάνδη, ενώ τα επαναστατικά γεγονότα του Φλεβάρη του 1848τον έκαναν να εγκαταλείψει το Παρίσι, ακολουθώντας πρόσκληση για διδασκαλία και εμφανίσεις στο Λονδίνο. Η ραγδαία επιδείνωση της υγείας του ωστόσο απέτρεψε την εντατική του ενασχόληση με την κοσμική ζωή της Αγγλίας. Η τελευταία εμφάνιση σημειώθηκε στις 16 Νοέμβρη 1848, όπου έπαιξε σε εκδήλωση υπέρ των Πολωνών εμιγκρέδων της πόλης.

Επέστρεψε στο Παρίσι, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 17 Οκτώβρη 1849. Κηδεύτηκε στο κοιμητήριο του Περ Λασαίζ, το μεγαλύτερο του Παρισιού, αλλά όπως επιθυμούσε ο ίδιος, η καρδιά του μεταφέρθηκε στη Βαρσοβία, για να ταφεί στο Ναό του Τίμιου Σταυρού.

sophia-ntrekou.gr/nocturne-Chopin

1. Αββάς Ματώης από το Γεροντικό.

• Σκέψεις Σοφία Ντρέκου: Η φωτιά δεν καίει το φως

• Hooverphonic - Mad About You (video)

• Η σιωπή της νύχτας στην φωτιά στην δίκη του αιώνος

• Φωτιά στα Φρένα... Εγώ σ'ακολουθώ (Διάλογοι και Βίντεο)

• Όταν κοίταξα τον ορίζοντα...

• Βάλε φωτιά στις σκέψεις μου - Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

της Σοφίας Ντρέκου

Το στεφάνι... Το έφερε ως εδώ ο ίδιος για το Σολωμό. Στο τελευταίο γράμμα του ζήτησε τη μέρα που θα "πέσει"να κατατεθεί και πραγματικό στεφάνι στη μορφή του Σολωμού. Και κατατέθηκε. Από τον Παναγιώτη Αβούρη. Μαθητή του Λιαντίνη. Είναι ο ίδιος που τράβηξε και τη φωτογραφία. Δίπλα στο Δάσκαλο, η γνωστή του τσάντα. πηγή

Χρονολογία: 28 Οκτωβρίου 1940 - 23 Απριλίου 1941

Τόπος Ελλάδα: (Ήπειρος, Κέρκυρα), Αλβανία (Βόρεια Ήπειρος), 

Ιταλία (Τάραντας, Στενά του Οτράντο)

Έκβαση:Ελληνική τακτική νίκη, 

στρατηγική στασιμότητα Γερμανική εισβολή

Η πρώτη σοβαρή αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας ήταν όταν η Ελλάδα ψήφισε τις οικονομικές κυρώσεις στην Κ.Τ.Ε(1935) εναντίον της Ιταλίας λόγω της Αβησσυνιακής εκστρατείας στην Αφρική. [16]Λίγο αργότερα η Αγγλία στις 6 Δεκεμβρίου 1935, έθεσε το ερώτημα στις βαλκανικές χώρες και την Τουρκία, αν επρόκειτο να υποστηρίξουν την Αγγλία σε περίπτωση Αγγλο-ιταλικής σύρραξης λόγω των κυρώσεων στην Κ.Τ.Ε. Η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαυία και η Τουρκία εξέφρασαν την υποστήριξή τους.[17] Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας άρχισαν να ψυχραίνονται μετά την απόρριψη της ανανέωσης της 10ετούς Ελληνοιταλικής συμφωνίας Βενιζέλου - Μουσολίνι το 1938. Τον Ιούνιο του 1937, ο Μεταξάς δήλωνε στην Sunday Times, σε συνέντευξή του στην Αθήνα, ότι τα ελληνικά συμφέροντα συνδέονται με την Αγγλία.[18] Όπως επίσης τον Μάιο του 1940, ο Ιωάννης Μεταξάς σε συνέντευξή του στην Ντέιλι Τέλεγκραφ ανέφερε έιμεθα ουδέτεροι εφ΄όσον χρόνον θέλει η Αγγλία να είμεθα ουδέτεροι αναζωπυρώνοντας τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας.[19] Στις 7 Απριλίου 1939 ιταλικές δυνάμεις κατέλαβαν την Αλβανία. Έτσι η Ιταλία απέκτησε ουσιαστικά κοινά χερσαία σύνορα με την Ελλάδα. Η πράξη αυτή οδήγησε το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία να εγγυηθούν για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας[20]. Ο Μεταξάς προσπάθησε να κρατήσει την ουδετερότητα της Ελλάδας παρά την ιδεολογική του συγγένεια με το φασισμό και το ναζισμό και τις οικονομικές σχέσεις που είχαν οικοδομηθεί με τη Ναζιστική Γερμανία.

Μετά την κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς ο Μεταξάς, άλλαξε το αμυντικό σχέδιο και δημιούργήθηκε ένα καινούριο από τους στρατιωτικούς επιτελείς του. Αυτό ονομαζόταν ΙΒ (Ιταλία - Βουλγαρία) και προέβλεπε δυο σενάρια. Το πρώτο σενάριο προέβλεπε, επίθεση της Ιταλίας ενώ το δεύτερο επίθεση της Ιταλίας συνεπικουρούμενη από τις ένοπλες δυνάμεις της Βουλγαρίας.[21] Ήδη από τον Μάρτιο του 1939 η ελληνική διπλωματία συγκέντρωνε πληροφορίες για τις προθέσεις των δύο δικτατόρων στα Βαλκάνια και τον Αύγουστο του 1939 γίνεται γνωστό ότι οι προθέσεις για την Ελλάδα του 'Χαλύβδινου Συμφώνου'Ιταλίας - Γερμανίας ήταν η κατάληψη και ο διαχωρισμός: το ανατολικό τμήμα η Γερμανία το προόριζε ως δώρο στην Βουλγαρία εάν της επέτρεπε την ελεύθερη διάβαση στο Αιγαίο και το Δυτικό στην Αλβανία η οποία θα χρησιμοποιόταν από τους Ιταλούς σαν κατοχική αστυνομική δύναμη. (Βλέπε βιβλίο: The British Labour Government and the Greek Civil War, Θανάσης Σφήκας, Αγγλία 1994). Τα γεγονότα επαληθεύτηκαν απολύτως μετακατοχικά. Έτσι ο Μεταξάς αποφάσισε να στραφεί ολοκληρωτικά προς το Αγγλικό στρατόπεδο το οποίο ευνοούσε εξάλλου και ο αγγλόφιλος Βασιλιάς Γεώργιος Β΄, ο οποίος παρείχε μεν στήριξη στο «καθεστώς της 4ης Αυγούστου» αλλά οι σχέσεις του με τον Μεταξά είχαν ψυχρανθεί σημαντικά όταν ο δικτάτωρ προσπαθούσε να βρει τρόπο να εξασφαλίσει μια ουδετερότητα την οποία για ένα διάστημα όντως διαπραγματεύτηκε με τους Γερμανούς μέσω της ελληνικής πρεσβείας στη Μαδρίτη και τον αρχηγό της Γερμανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών Βίλχελμ φον Κανάρις, σημαντικού φίλου του φρανκικού καθεστώτος που σύχναζε στην Ισπανία. Ο φον Κανάρις, πάντως, παρέθετε πολύ αόριστες εγγυήσεις που δεν έπεισαν τελικά τον Μεταξά,[22] παρόλο που μερίδα των Ελλήνων διπλωματών του πρότειναν να τις αποδεχτεί. Ο ποιητής και τότε διπλωμάτης Γιώργος Σεφέρης αναφέρει ότι μερικοί από αυτούς τους διπλωμάτες ήταν έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε προκειμένου να αποφύγουν την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο και ότι οι γερμανικές εκείνες "εγγυήσεις"δεν μιλούσαν καν για ουδετερότητα της Ελλάδας (Βλέπε αναφορά στο προηγούμενο βιβλίο του Θανάση Σφήκα)

Ο Χίτλερ με προσωπικές του διπλωματικές κινήσεις μεταξύ Μάη και Ιουλίου 1939, στις οποίες δεν συμμετείχε καν η Ιταλία, εξασφάλισε την συμμαχία Ουγγαρίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας. Ο Μουσολίνι είχε θεωρήσει αρχικά τα ρουμανικά πετρέλαια σαν δικό του μελλοντικό λάφυρο στα Βαλκάνια και εξοργίστηκε από τις εξελίξεις. Ετοιμάζοντας λοιπόν τις δικές του κινήσεις πήρε απόφαση να επέμβει στα Βαλκάνια ήδη απ τις 11 Αυγούστου και η απόφαση για πόλεμο είχε παρθεί: «Ο Μουσολίνι συνεχίζει να μιλά για επίθεση-αστραπή κατά της Ελλάδας στα τέλη Σεπτεμβρίου»[23]. Στο μεταξύ, το αρχικό πλάνο για επίθεση στη Γιουγκοσλαβία μπήκε στο αρχείο, λόγω της γερμανικής αντίθεσης και της έλλειψης των αναγκαίων μεταφορικών μέσων.[24]

Όταν ο Χίτλερ την 1η Σεπτεμβρίου 1939 επιτίθεται στην Πολωνία, σε μια σαφή κίνηση για τις επιδιώξεις του στα ανατολικά, ο Μουσολίνι έμαθε τα γεγονότα εκ των υστέρων και όχι σαν συνεργαζόμενος - σύμμαχος με την Γερμανία, κάτι τον οποίο τον εξόργισε έντονα. Στις 12 Οκτωβρίου 1940 οι Γερμανοί κατέλαβαν τις πετρελαιοπηγές της Πράχοβα της Ρουμανίας. Το γεγονός αυτό, το οποίο και πάλι δεν είχε πληροφορηθεί από πριν, εξόργισε τον Μουσολίνι, ο οποίος το θεώρησε ως «επέμβαση» των συμμάχων του Γερμανών στη νοτιοανατολική Ευρώπη, μια περιοχή που η Ιταλία ήταν, μαζί με την Γερμανία, συνεγγυητής της εδαφικής ακεραιότητας[25]. Τρεις μέρες αργότερα συνεκάλεσε σύσκεψη στη Ρώμη για να συζητηθεί, όχι μόνο η κατάληψη της Ηπείρου, της Κέρκυρας, της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου (σε πρώτη φάση), όπως προέβλεπε το σχέδιο πολέμου Emergenza G, αλλά η κατάκτηση ολόκληρης της Ελλάδας (σε δεύτερη φάση ή ταυτόχρονα). Μόνον ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, στρατηγός Πιέτρο Μπαντόλιο, προέβαλλε αντιρρήσεις, σημειώνοντας την ανάγκη να συγκεντρωθεί δύναμη τουλάχιστον 20 μεραρχιών πριν την εισβολή, καθώς εκείνη την περίοδο μόνο εννέα μεραρχίες βρίσκονταν στην Αλβανία. Όμως, ο Διοικητής των δυνάμεων στην Αλβανία, Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα (άτομο πάντως που χρωστούσε την θέση του στην υποταγή του στο κόμμα ), υποστήριξε ότι μόνο 3 μεραρχίες αρκούσαν, και αυτές μάλιστα αφού θα έχει ήδη ολοκληρωθεί η πρώτη φάση του σχεδίου, δηλαδή η κατάληψη της Ηπείρου. Ο Μουσολίνι καθόρισε ως ημερομηνία έναρξης της εισβολής την 26η Οκτωβρίου και ήλπιζε πως η εκκαθάριση της Ηπείρου θα γινόταν ως τις 10 με 15 Νοεμβρίου[26]. Ο Υπουργός Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο, ο οποίος υποστήριξε ότι θα μπορέσουν να βασιστούν και στην υποστήριξη προσωπικοτήτων της Ελλάδας, οι οποίοι θα εξαγοράζονταν εύκολα, ανέλαβε να βρει ένα «casus belli»[27] (αιτία πολέμου)α[›]. Την επόμενη εβδομάδα, ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Βόρις Γ'προσεκλήθη να λάβει μέρος στην επιχείρηση ενάντια στην Ελλάδα, αλλά εκείνος αρνήθηκε, επειδή η Γερμανία εκείνη την στιγμή δεν ευνοούσε καθόλου ένα Βαλκανικό μέτωπο.

Στην Ιταλία είχε ήδη ξεκινήσει από νωρίς μια επιχείρηση προπαγάνδας κατά της Ελλάδας, ενώ παράλληλα είχε μπει σε εφαρμογή σχέδιο προκλητικών ενεργειών εις βάρος της Ελλάδας, όπως η πτήση ιταλικών αεροσκαφών εντός του ελληνικού εναέριου χώρου, επιθέσεις αεροσκαφών σε ελληνικά πλοία, με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό και βύθιση του καταδρομικού "Έλλη"στο λιμάνι της Τήνου, κατά τη διάρκεια του εορτασμού του Δεκαπενταύγουστου από ιταλικό υποβρύχιο. Παρά την αδιαμφισβήτητη ενοχή των Ιταλών, η Ελληνική Κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το πλοίο βυθίστηκε από πλοίο «αγνώστου εθνικότητας». Παρά το ότι με αυτό τον τρόπο διατηρήθηκε τύποις η ουδετερότητα, εντούτοις ο ελληνικός λαός είχε αρχίσει ήδη να υποψιάζεται τους πραγματικούς ενόχους[28].

Συνεπώς ο πόλεμος αυτός δεν ήταν ολότελα αιφνίδιος. Η επίδοση του τελεσιγράφου αναμενόταν ήδη από ημέρα σε ημέρα, η δε ημερομηνία αυτή της επίδοσης θεωρούνταν η πλέον πιθανή δεδομένου ότι αποτελούσε εθνική επέτειο του φασισμού στην Ιταλία από το 1925 (βλ. 28 Οκτωβρίου) Αλλά και από ένα δίκτυο πληροφοριών που είχε αναπτυχθεί τότε, σε συνδυασμό με διάφορα γεγονότα (βλ. ιταλικές προκλήσεις παρακάτω) που προμήνυαν με βεβαιότητα σχεδόν την επερχόμενη πολεμική σύγκρουση, η Ελλάδα βρέθηκε ειδοποιημένη και έτοιμη να προβάλει αξιόλογη αντίσταση[29]. Επιπρόσθετα, στις 26 Οκτωβρίου 1940, το Ιταλικό ειδησεογραφικό πρακτορείο "Στέφανι"μετέδωσε την (ψευδή) είδηση ότι ελληνική ένοπλη συμμορία είχε δήθεν εισβάλει στο Αλβανικό έδαφος και είχε προσβάλει με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες ένα στρατιωτικό φυλάκιο κοντά στην Κορυτσά. Την επόμενη ημέρα (παραμονή της κήρυξης του πολέμου) το ίδιο πρακτορείο μετέδωσε νέα προπαγανδιστική είδηση, σύμφωνα με την οποία Έλληνες ή Βρετανοί πράκτορες πέταξαν βόμβες κοντά στο γραφείο του Ιταλού λιμενάρχη των Αγίων Σαράντα. Οι ειδήσεις διαψεύσθηκαν άμεσα από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων[30].

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, παρέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά τελεσίγραφο του Μουσολίνι. Με αυτό, ο Ντούτσε ζητούσε να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση ιταλικών στρατευμάτων, τα οποία θα κατελάμβαναν απροσδιόριστα «στρατηγικά σημεία» εντός της ελληνικής επικράτειας. Ο Μεταξάς αρνήθηκε το τελεσίγραφο με τα λόγια: «Alors, c'est la guerre» (γαλλικά:«Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»). Η απάντηση στο ιταλικό τελεσίγραφο θεωρείται από αρκετούς ιστορικούς αποτέλεσμα πίεσης της κοινής γνώμης, κατ'άλλους προσωπική ενέργεια και απόφαση. Ορισμένοι πάλι σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι η απόφαση του Μεταξά ήταν αποτέλεσμα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, αφού η Ελλάδα προετοιμαζόταν χρόνια για επικείμενη επίθεση εχθρικών δυνάμεων.[31] Τίποτα φυσικά δεν αποκλείει την συνύπαρξη και των τριών εξηγήσεων.

Εντός ολίγων ωρών, ξεκίνησε η ιταλική επίθεση, ενώ ο Μεταξάς απηύθυνε διάγγελμα[32] προς τον ελληνικό λαό[33], στο οποίο κατέληγε με τα εξής λόγια: «Ὅλον τό Ἔθνος ἄς ἐγερθῆ σύσσωμον. Ἀγωνισθῆτε διά τήν Πατρίδα, τάς γυναίκας, τά παιδιά σας καί τάς ἱεράς μας παραδόσεις. Νύν ὑπέρ πάντων ὁ ἀγών.» Κατόπιν αυτού, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια και αντι-ιταλικά συνθήματα, ενώ διαδηλώσεις νέων εισέβαλαν σε ιταλικά γραφεία και επιχειρήσεις. Εθελοντές σε ολόκληρη την επικράτεια, άνδρες και γυναίκες, έσπευδαν στα στρατολογικά γραφεία για να καταταγούν[34]. Ολόκληρο το έθνος ενώθηκε ενάντια στην ιταλική επιθετικότητα. Λέγεται ότι ακόμη και ο φυλακισμένος ηγέτης του παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Νίκος Ζαχαριάδης, έγραψε ανοικτή επιστολή, ζητώντας από το λαό να αντισταθεί, παρότι εξακολουθούσε να ισχύει το Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ (περί μη επίθεσης μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Γερμανίας), παραβαίνοντας έτσι την εκ Μόσχας κομματική γραμμή. Εντούτοις, σε δύο μεταγενέστερα γράμματά του κατηγορούσε το Μεταξά ότι έβαζε τη χώρα σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο και καλούσε τους Έλληνες στρατιώτες να λιποτακτήσουν και να ανατρέψουν το καθεστώς Μεταξά.

Επίσης, εξόριστοι δημοκράτες των νησιών των Κυκλάδων (Φολέγανδρος, Κίμωλος, Ανάφη) με αίτησή τους, ζήτησαν από το Υπουργείο Ασφαλείας να σταλούν στο μέτωπο, οι μεν άνδρες στην πρώτη γραμμή, οι δε γυναίκες ως νοσοκόμες σε προωθημένα ιατρεία, όπως στην Κίμωλο με πρωτοστάτες την Φούλα Χατζιδάκη και τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη. Μετά την αρνητική απάντηση των κρατούντων και μπροστά στον κίνδυνο να τους παραδώσουν στους ναζί, οι εξόριστοι συνεδρίασαν και αποφάσισαν δραπέτευση.[35][36][37]

Όταν τελικά ο πόλεμος είχε ξεσπάσει στα Ελληνο-αλβανικά σύνορα, στο Βερολίνο επικράτησε οργή για την ακατανόητη και λανθασμένη πράξη από πλευράς στρατηγικής του Μουσολίνι. Ειδοποίησαν τον Μεταξά ότι η παρουσία μικρών Βρετανικών αεροπορικών μονάδων δεν αποτελούσε αιτία κήρυξης πολέμου μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας εφόσον βέβαια τους απαγορευόταν η χρήση αεροδρομίων στην Βόρεια Ελλάδα.[38][39]



Οι Ιταλοί επιτέθηκαν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου και τα τμήματα προκάλυψης στη γραμμή των συνόρων συμπτύχθηκαν και κατέλαβαν νέες θέσεις άμυνας στα μετόπισθεν στα πλαίσια του επιβραδυντικού αγώνα. Οι μεραρχίες «Φερράρα» και «Κένταυρος» κινήθηκαν προς την περιοχή του Καλπακίου (στη θέση Ελαία), το «Παραλιακό Συγκρότημα» προωθήθηκε κατά μήκος της ακτής και η Μεραρχία «Σιένα» κινήθηκε στα νοτιοανατολικά του Καλπακίου προκειμένου να διαβεί τον ποταμό Καλαμά. Οι Ιταλοί συνάντησαν σημαντικές δυσκολίες στην προώθηση τους λόγω των καταστροφών στο οδικό δίκτυο και στις γέφυρες και των συνεχών βροχοπτώσεων που είχαν μετατρέψει τις ημιονικές οδούς σε βούρκο και τα ρυάκια σε ορμητικούς χειμάρρους.

Παραπομπές


www.sophia-ntrekou.gr

Σχετικά Θέματα

• 1941: η Νύχτα που κατέβηκε η ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη (Βίντεο)
• Αντιπολεμική Φωτογραφία: η Απώλεια και η Απουσία
• Το Βλέμμα της εξοικείωσης με τον Θάνατο
• Πώς ο Άγιος Χαράλαμπος διέσωσε το 1944 τα Φιλιατρά από τους Γερμανούς
• Ηρώ Κωνσταντοπούλου: την εκτέλεσαν 17 ετών με 17 σφαίρες το 1944 στην Καισαριανή (αφιέρωμα)
• Άξιον Εστί Πορεία προς το Μέτωπο: Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων (Ελύτης)
• Οδυσσέας Ελύτης: Έζησα το θαύμα της Αλβανίας στο Αλβανικό Μέτωπο το 1941 «Άξιον Εστί»
• Αφιέρωμα στον ιεράρχη και σύμβολο αγώνα, Ειρηναίο Κισάμου
• Το ΟΧΙ του κλήρου της ορθόδοξης Εκκλησίας στην Γερμανική Κατοχή 1940-1944

Βίντεο: Το έκτακτο ανακοινωθέν του ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών στις 28 Οκτωβρίου 1940 που ανακοίνωνε την έναρξη των εχθροπραξιών με την φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Με την ανακοίνωση του υπουργείου Στρατιωτικών να παίζει στα ραδιόφωνα και τα έκτακτα παραρτήματα των εφημερίδων που έδιναν την είδηση του ιταλικού τελεσιγράφου και κατ’ επέκταση της εισόδου της Ελλάδας στον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο ξύπνησαν οι Έλληνες το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940.



Βίντεο: Το Έπος του '40 στα Αλβανικά Βουνά (ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ). Ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στο αλβανικό μέτωπο και τις ηρωικές μάχες που έδωσε ο ελληνικός στρατός στα βουνά της Αλβανίας μετά την ιταλική εισβολή στην Ελλάδα το 1940. Βετεράνοι του πολέμου καταθέτουν την εμπειρία τους από τις σημαντικότερες μάχες και μιλούν για τις ακραίες συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγονταν οι εχθροπραξίες. Την αφήγηση των γεγονότων συμπληρώνουν μαρτυρίες κατοίκων της Βόρειας Ηπείρου, οι οποίοι βοήθησαν σημαντικά στην αντίσταση κατά των Ιταλών. Σκηνοθέτης: Μαρία Μαυρίκου

Αγαπημένη μου Ροδόκλεια,
Σήμερα ο εχθρός μας άφησε μερικές ώρες ήσυχους μέσα στο κρύο. Βρέχει πάνω μας αλλά τα ρούχα που μου έδωσες κρατούν ζεστή την καρδιά μου. Κάθε μέρα πεθαίνουν οι δικοί μας και οι νεκροί είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς. Αγγίζουμε προσεχτικά το σύντροφό μας, για να δούμε αν ζει ακόμα.

Η νύχτα δεν έχει αστέρια, μόνο φωτοβολίδες που μας καρφώνουν. Έχω όμως τα γράμματά σου πάνω στο στήθος μου για φυλακτό και δεν φοβάμαι ούτε το σκοτάδι ούτε τις εξόδους. Σε φαντάζομαι κοντά μου κι αντέχω το χειμώνα της κατοχής. Δεν ξέρω ακόμα πόσοι θα μείνουν όρθιοι έως το τέλος του πολέμου, πάντως δεν έσκυψα, δεν γονάτισα ακόμα κι όταν το βόλι του εχθρού με πλήγωσε στον ώμο. Θυμήθηκα τον δικό σου κι άντεξα τον πόνο δίχως να λυγίσω.

Συγνώμη που λέρωσα τα γράμματά σου αλλά εδώ δεν έχουμε ούτε νερό, μονάχα φως. Κι εγώ έχω μόνο εσένα. Ακόμα και οι φίλοι μου δεν έμειναν στο μέτωπο. Δεν υπάρχει άνθρωπος να το αντέξει. Έτσι μου είπαν, όταν μ’ άφησαν μόνο, ανάμεσα στους νεκρούς. Ξέρεις ότι δεν τους κρατώ κακία. Δεν περίμενα από αυτούς αυτό που περιμένουν από μένα.

Έχω τη φωτογραφία σου και την κοιτάζω κάθε φορά που χάνω το χαμόγελό μου, για να ζήσω και πάλι δίπλα σου. Βλέπω τα μακριά σου μαλλιά και τα χαϊδεύω με τα λερωμένα μου χέρια. Εδώ η λάσπη είναι παντού, μόνο το πρόσωπό σου είναι λαμπερό. Η αγάπη σου ξεχειλίζει από τη φωτογραφία και χύνεται μέσα στο σακατεμένο μου κορμί. Μ’ αυτήν αντέχω τα δεινά της βαρβαρότητας, δίχως να υποκύψω.

Τώρα βρέχει ακόμα πιο δυνατά και δυσκολεύομαι να δω τον ορίζοντα. Αν δεν σ’ ένιωθα τόσο κοντά μου, θα νόμιζα πως είμαι ήδη νεκρός. Δεν υπάρχει ουρανός, όλα είναι ένα πεδίο μάχης. Όμως δεν έχω πια βόλια. Μου έχει μείνει μόνο η ξιφολόγχη, για να με προστατεύει, όταν σου γράφω. Ελπίζω να βγάζεις όλα τα γράμματά μου. Τρέμω τόσο πολύ, αγάπη μου. Συγνώμη. Κάνω ό, τι μπορώ για να ζήσω μέσα σ’ αυτόν τον ανοιχτό τάφο. Δεν θέλω να πεθάνω δίχως να σε δω από κοντά, να σ’ αγγίζω και πάλι, όπως ήθελες όταν κάναμε έρωτα.

Θέλω να είμαι και πάλι τρυφερός μαζί σου ακόμα και αν ο εχθρός βασάνισε τα χέρια μου. Θέλω να τα χώσω μέσα στα μαλλιά σου, για να τα γιατρέψει η αγάπη σου. Όμως δεν ξέρω ακόμα πόσο θ’ αντέξω μακριά σου. Δεν λαμβάνω πια νέα σου. Τα γράμματα δεν έρχονται στο μέτωπο, λες και μας ξέχασε η ζωή. Ξέρω όμως ότι με σκέφτεσαι, γιατί δεν πέθανα ακόμα. Δεν μου έχει μείνει άλλο χαρτί και γράφω τώρα πάνω στα γράμματά σου για να ξέρεις πόσο μου λείπεις.

Τώρα που βλέπω τα γράμματά μας μαζί, πάνω στο ίδιο χαρτί, καταλαβαίνω πόσο ανήκουμε ο ένας στον άλλο. Είσαι ο άλλος μου εαυτός, η ζωή μου. Αναπνέω με τα γράμματά σου και νιώθω το άρωμά σου πάνω στα χείλη. Πόσο θα ήθελα να σε φιλήσω τώρα! Βέβαια, έχουν σκάσει τα χείλη μου από το κρύο και δεν θα ήθελα να σε πληγώσω ακόμα κι άθελά μου. Σ’ έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Θέλω να το ξέρεις ακόμα και τώρα. Το μέτωπό μου πάνω στο μέτωπό σου είναι το μόνο που μου έχει μείνει αλλά κι αυτό θέλω να σου το δώσω.

Ο δικός σου ακόμα και νεκρός.

Πηγή: Σ. Ντρέκου | Ν. Λυγερός Λόγοι

FaceBook Συνομιλίες:
Αρσινόη Στεργίου: Με αφορμή το σημερινό μήνυμα του πιλότου,"Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες", θα πω ότι οι ήρωες ξέρουν και να αγαπούν. Και είμαι σίγουρη, ότι η Ροδόκλεια απάντησε στον αγαπημένο της με τους παρακάτω στίχους της Μ. Πολυδούρη. Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ'αγάπησες, Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ'αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου..." 28 Οκτωβρίου 2017

ιφιγένεια γεωργιάδου: Σοφία, Τι Είναι Αγάπη;
Η αγάπη είναι ένα όνειρο δίχως αρχή και τέλος
η αγάπη είναι ένας άγγελος που ψάχνει για το βέλος
τελικά η αγάπη είναι. 13 Μαρτίου 2015 στις 3:07 μ.μ. 

Σοφία Ντρέκου: ιφιγένειαμου, Αγάπη είναι αυτό! μόλις πριν από λίγο το τελείωσα και το αναρτώ ΕΔΩ σε σένα για 1η φορά. «Το γράμμα του άγνωστου στρατιώτη» 13 Μαρτίου 2015 στις 3:28 μ.μ.

Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων

εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές 

απ'την αυριανή ευτυχία του κόσμου.

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας» Τ. Λειβαδίτης

Ένας μεγάλος ποιητής στοχάστηκε πάνω στην ποίηση και δε «χάθηκε», γιατί, μέσω της ποίησης, συνομίλησε με τον κόσμο, βλέποντάς τους σαν φίλους και συναγωνιστές στον ίδιο δρόμο, για τον ίδιο σκοπό, για τα ίδια όνειρα, σε εποχές συγκρούσεων και αγώνων, διωγμών και ελπίδων, καταστροφών που σώρευσε η κατοχή, ο εμφύλιος, η δικτατορία και προσδοκιών που δεν επιτεύχθηκαν ακόμη. Ο Τάσος Λειβαδίτης ανήκει στη γενιά εκείνη που διαμορφώνεται πνευματικά στα χρόνια της κατοχής, τα οποία δρουν στο έργο του ως τραυματικές εμπειρίες.

«Σφίξαμε το χέρι τόσων συντρόφων! Όταν καμιά φορά λιποψυχάμε/ νιώθουμε σαν ένα μαχαίρι να τρυπάει την παλάμη μας/ η ανάμνηση του χεριού τους./ Κι όταν κάνουμε το καθήκον μας/ νιώθουμε κάτω απ’ την παλάμη μας κάτι σίγουρο κι ακέριο/ σα να κρατάμε μες στα χέρια μας / ολάκερο τον κόσμο» («Κάτω απ’ την παλάμη μας»).

Ο Τάσος Λειβαδίτηςανήκει σε εκείνους τους ποιητές που στον εμφύλιο εξορίστηκε, δικάστηκε, αλλά τελικά αθωώθηκε γιατί ένα ποιητικό του έργο θεωρήθηκε επικίνδυνο. Ήταν το 1953, που δημοσιεύει το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», το «λαϊκό ανάγνωσμα» της Αριστεράς, για το οποίο τού απονέμεται το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία. Το βιβλίο αργότερα κατασχέθηκε, με αιτία το φιλειρηνικό του περιεχόμενο. Το 1955, ο ποιητής θα δικαστεί για το συγκεκριμένο βιβλίο και η δίκη θα αποκτήσει πανελλήνιο ενδιαφέρον. Στο εδώλιο, ο ποιητής διατυπώνει το σκοπό της τέχνης, συγκινεί το ακροατήριο και τους δικαστές και αθωώνεται. Ανήκει σε εκείνους τους ποιητές, που αμφισβήτησαν και εναντιώθηκαν στην αστική ιδεολογία, υπερασπίστηκε το δίκιο της εργατικής τάξης.

«Τραγουδάω εσάς, αδέρφια μου/ εσάς που χτίζετε τις μεγαλουπόλεις/ τραγουδάω εσάς, μικρά μου αγόρια/ που ξεπαγιάζετε πουλώντας σπίρτα στους δρόμους του χειμώνα/ εσάς που φοράτε εφημερίδες κάτω απ’ τα τριμμένα σας σακάκια/ τραγουδάω εσάς που ξεκινάτε κάθε αυγή/ κουβαλώντας κάτω απ’ το τρύπιο πουκάμισό σας ένα κομμάτι ψωμί/ κι ολάκερη την ισότητα του κόσμου».

Η φωνή του ποιητή μας «επισκέπτεται», με τον κοινωνικό χαρακτήρα της, που βγαίνει μεν από το βίωμα και την προσωπική του τοποθέτηση, αλλά προσανατολίζεται στο παρόν και το μέλλον, ενεργοποιώντας μυαλό και ψυχή, ανοίγοντας παράθυρα στη ζωή που η καθημερινότητα φυλακίζει.


Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 20 Απριλίου του 1922 και «έφυγε» στα 66 του χρόνια, στις 30 Οκτωβρίου του 1988. Μεγάλωσε στο Μεταξουργείο. Από πολύ νεαρή ηλικία, από το Γυμνάσιο της οδού Αγησιλάου κιόλας, είναι ποιητής. Το 1940 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, που δεν την τέλειωσε. Το 1943 χάνει τον πατέρα του και αργότερα (1951) χάνει και τη μητέρα του, τον καιρό που ο ίδιος ήταν στη Μακρόνησο. Την τετραετία 1948-1952, εξορίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, στον Αϊ – Στράτη και τη Μακρόνησο. Μαζί με άλλους της γενιάς του, άφησε τα πρώτα του γραπτά ίχνη, πάνω στους τοίχους της αδούλωτης πολιτείας, γράφοντας συνθήματα, παλεύοντας μέσα από τις γραμμές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

Σχετικά Θέματα:

● Παυλίδης Γεώργιος: Όταν θυμόμαστε όσουνς πεθαίνουν ενάντια στη βαρβαρότητα κάνουμε πιο ζωντανή την ιδέα της ανθρωπότητας ακόμη και για όσους ανήκουν θέλοντας και μή στις φέτες της κοινωνίας που απλώς παρέρχονται στο πέρασμα του χρόνου. 12 Απριλίου 2016 στις 4:42 μ.μ.

Σοφία Ντρέκου: Πολύ σωστά κ. Παυλίδης. 18 Αυγούστου 2016 στις 9:13 π.μ.

Παυλίδης Γεώργιος: Άμα συμφωνείτε...είναι βασικό..ή βάσιμο..ή βάλσαμο ή κάτι ανά-λογο..όχι πάντως επί-λογο..ούτε κ πρό-λογο..αφού υπήρξε διά-λογο..αν κ μοιάζει κάπως παρά-λογο..αλλά πάντα είναι για το υπέρ-λογο που...μάλλον..ίσως..ενδεχομένως..! 18 Αυγούστου 2016 στις 10:49 π.μ.


● Σοφία Ντρέκου 19 Αυγούστου 2016

Ως παρένθετημητέρα (στα αγγλικά Surrogacy) ορίζεται η γυναίκα που κυοφορεί βρέφος το οποίο προορίζεται για άτεκνο ζευγάρι που δεν έχει τη δυνατότητα τεκνοποίησης.

Αν και δεν υπάρχουν ακόμη επίσημα στοιχεία, εκτιμάται στις αρχές του 2007 ότι οι παρένθετες μητέρες φτάνουν τις 500 κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η παρένθετη μητρότητααποτελεί σήμερα απαγορευμένη πρακτική στην Ιταλία, την Αυστραλία, την Ισπανία και την Κίνα, ενώ επιτρέπεται υπό περιορισμούς στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία.

Στη Ελλάδα, όπως και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, αποτρέπεται το εμπόριο τέτοιου είδους, καθώς υφίσταται σαφής νομοθεσία που επιτρέπει την παρένθετη μητρότητα και καθορίζει το πλαίσιο βάσει του οποίου μπορεί να διενεργηθεί. Η παρένθετη μητρότητα υφίσταται από το 2005 στην Ελλάδα, όποτε και μπήκε σε εφαρμογή η σχετική νομοθεσία του υπουργείου Υγείας. Ο νόμος προβλέπει τον τρόπο εφαρμογής αυτής της πρακτικής όσον αφορά το πλαίσιο που θα γίνονται αυτές οι επεμβάσεις, τις τεχνικές που θα χρησιμοποιηθούν, τις προδιαγραφές των μονάδων κλπ. Πρακτικά, το ενδιαφερόμενο ζευγάρι πρέπει να καταφύγει στο πρωτοδικείο με το αίτημα να κυοφορήσει μια άλλη γυναίκα το γενετικό υλικό τους. Όπως ορίζει ο νόμος, η παρένθετη μητέρα δεν μπορεί να προέρχεται από άλλη χώρα με σκοπό να αποκλειστεί τέτοιου είδους αθέμιτη επιχειρηματική εκμετάλλευση. Στη συνέχεια, μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία της επέμβασης, εφόσον η δικαστική πράξη κάνει δεκτή την κυοφορία του γενετικού υλικού.

Η αποτελεσματικότητα και η πιθανότητα επιτυχίας αυτής της πρακτικής εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την ηλικία της γυναίκας στην οποία ανήκει το ωάριο. 

Θεωρείται μία από πολλές τεχνολογίες της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Στις συμφωνίες περί παρένθετης μητρότητας μπορεί ή όχι να εμπλέκεται η χρηματική αποζημίωσηπρος τη γυναίκα που θα κυοφορήσει για λογαριασμό άλλου. Η λήψη χρημάτων καθιστά την παρένθετη μητρότητα εμπορικού τύπουυπηρεσία, εάν η μητέρα που κυοφορεί δεν λαμβάνει καμία αποζημίωση πέραν της επιστροφής των ευλόγων εξόδων της θεωρείται «αλτρουιστική» πράξη.

Υπάρχει μια αυξανόμενη ευαισθησία σχετικά με τους τρόπους, με τους οποίους η παρένθετη μητρότητα εμπορευματοποιεί τις γυναίκες, αλλά λιγότερη για το πώς αυτή η πρακτική βλάπτει τα παιδιά. Γι’ αυτό θέλω να σας μιλήσω σήμερα.

Το όνομά μου είναι η Katy Faust και είμαι η ιδρυτής και η διευθύντρια του «Them Before Us». Είμαστε οργανισμός αποκλειστικά αφιερωμένος στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών μέσα στην οικογένεια και αυτό μας κάνει ένθερμους αντιπάλουςτης υποκατάστατης μητρότητας.

Αυτή η πρακτική θεωρείται ευρέως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο, διότι έχει ως στόχο αποκλειστικά να ικανοποιήσει τις επιθυμίες εκείνων που θέλουν να γίνουν γονείς. Ωστόσο, επιτυγχάνει αυτό το στόχο παραβιάζοντας τα θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών. Η δικαιοσύνη δεν εφαρμόζεται ποτέ όταν οι αδύναμοι αναγκάζονται να θυσιαστούν για τους ισχυρούς.

Η παρένθετη μητρότητα βλάπτει τα παιδιά με διάφορους τρόπους, από την ευγονική έως την εμπορευματοποίηση και τους κινδύνους για την υγεία τους. Αλλά επειδή αυτή τη βδομάδα ο ΟΗΕ επικεντρώνεται στις γυναίκες, εγώ επιθυμώ να παραθέσω τρεις τρόπους με τους οποίους η παρένθετη μητρότητα βλάπτει τα παιδιά, τρόπους που σχετίζονται με την απώλεια της μητέρας τουςκαι θα σας αναφέρω τις ιστορίες και τις μελέτες που υποστηρίζουν αυτούς τους ισχυρισμούς.

Τραύμα

Η απώλεια ενός γονέα είναι πάντα τραυματική για τα παιδιά, ακόμη και όταν συμβεί κατά τη γέννηση. Μελέτες δείχνουν ότι ο χωρισμός του βρέφους από τη μητέρα που το γέννησε, προκαλεί «σημαντικό σωματικό στρες για το βρέφος». Επιπλέον, ακόμη και η σύντομη στέρηση της μητέρας μπορεί να μεταβάλει μόνιμα τη δομή του εγκεφάλου του βρέφους. Και ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που η υιοθεσία γίνεται απαραίτητα, τα παιδιά που έχουν υιοθετηθεί έχουν εδώ και καιρό αναφερθεί στη «πρωταρχική πληγή» που προκύπτει από το χωρισμό τους από τη φυσική μητέρα τους, η οποία μπορεί να εμποδίσει μακροπρόθεσμα τη διαδικασία της Attachment, (προσκόλλησης), το σύνδεσμο μεταξύ γονέων και παιδιού και την ψυχική τους υγεία.

Μια γυναίκα που γεννήθηκε από υποκατάστατη μητέρα λέει: «Όταν ήδη έχουμε παιδιά σε αυτόν τον κόσμο που χρειάζονται οικογένειες, γιατί να δημιουργούμε σκόπιμα παιδιά που θα περάσουν από τα τραύματα της υιοθεσίας;Είμαι ένας από τους τυχερούς που κατάφεραν να θεραπεύσουν ένα μέρος από τον πόνο τους όταν βρήκα τη μητέρα που με γέννησε. Ωστόσο, εξακολουθώ να ασχολούμαι και με τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν την υιοθεσία, όπως για το τι με κάνει διαφορετική στα μάτια της βιολογικής μου μητέρας. Πώς μπορεί να θεωρεί ότι τα παιδιά τα οποία είχε την πρόθεση να αποκτήσει ως δικά της είναι πραγματικά παιδιά της, και τα παιδιά που έκαμε μέσω της διαδικασίας υποκατάστασης δεν είναι ισότιμα;».

Ένας νεαρός άνδρας που γεννήθηκε από παρένθετη μητέρα γράφει:«Δεν με νοιάζει γιατί οι γονείς μου ή η μητέρα μου το έκαναν αυτό. Μου φαίνεται σαν να με αγόρασαν και να με πούλησαν. Μπορείτε να ντύσετε τη πράξη με όσα όμορφα λόγια θέλετε. Μπορείτε να την τυλίξετε σε μεταξωτό μαντήλι. Μπορείτε να υποκριθείτε ότι αυτά δεν είναι παιδιά σας. Μπορείτε να πείτε ότι είναι δώρο ή πως κάνατε δώρο τα ωάριά σας στην (μητέρα που επιθυμεί ένα παιδί). Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάποιος σας έχει πληρώσει για να κάνετε ένα παιδί, για να παραιτηθείτε από τα γονεϊκά σας δικαιώματα και για να παραδώσετε την ίδια τη σάρκα και το αίμα σας. Δεν με νοιάζει αν εσείς νομίζετε ότι δεν είμαι το παιδί σας, με νοιάζει αυτό που εγώ νομίζω! Ίσως να ξέρω ότι είμαι το παιδί σας. Όταν ανταλλάσσετε κάτι για τα χρήματα, ονομάζεται εμπόρευμα. Τα μωρά δεν είναι εμπορεύματα. Τα μωρά είναι ανθρώπινα όντα.»

Τα παρακάτω ομολόγησε σχετικά με την υποκατάστατη μητρότητα, μια γυναίκα, η οποία αγνοούσε καταρχήν το γεγονός πως μετά τη γέννησή της διακινήθηκε στη μαύρη αγορά σε κύκλωμα υιοθεσίας.

«Η επιθυμία να αγνοηθεί εντελώς η υγεία και η ευημερία του παιδιού στις συναλλαγές (της παρένθετης μητρότητας) είναι ακατανόητη. Το γεγονός της γέννησής μου έλαβε χώρα πριν από 65χρόνια, αλλά τα αποτελέσματά του είναι διαχρονικά, επειδή προέρχονται από τη ρήξη των δεσμών που σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μεταξύ της μητέρας και του εμβρύου, και τελικά μεταξύ της μητέρας και του παιδιού… Δεν κάνω υποδείξεις, εξακολουθώ να παραμένω θύμα αυτών των περιστάσεων, αλλά διέθεσα 25 χρόνια σε ψυχοθεραπεία για να ανατρέψω τη ζημιά. Είναι διαδικασία που απαιτεί μία ολόκληρη ζωή».

Ανεξάρτητα από τη δομή της οικογένειας που προτίθεται να υιοθετήσει το παιδί και ακόμη και υπό το «καλύτερο» σενάριο, όπου οι μελλοντικοί γονείς είναι και οι γενετικοί (δότες γενετικού υλικού) γονείς, η ημέρα της υιοθεσίας στερεί για πάντα από τα παιδιά τον μοναδικό γονέα που γνωρίζουν – τη μητέρα που τα γέννησε.

Χάνοντας έναν βιολογικό γονέα

Οι ρυθμίσεις που αφορούν την υποκατάστατη κύηση συχνά περιλαμβάνουν «δότη» ωαρίου ή σπερματοζωαρίων. Από μόνο του αυτό για το παιδί σημαίνει την εκ προοιμίου απώλεια του ενός βιολογικού γονέα. Ένας γονέας προς τον οποίο έχουν φυσικό δικαίωμα. Μια μεγάλη μελέτη διαπίστωσε ότι σχεδόν τα δύο τρίτα των παιδιών που προέρχονταν από δότες σπέρματος πίστευαν ότι «ο δωρητής σπερματοζωαρίων είναι το μισό από αυτό που είμαι». Παρά το γεγονός ότι «είναι απεγνωσμένως επιθυμητά», όπως δηλώνουν για αυτά εκείνοι που τα υιοθετούν, αυτά τα παιδιά συχνά αγωνίζονται με την αμηχανία που αισθάνονται ως προς την πραγματική τους βιολογική καταγωγή.

Η Ellie γράφει για το πώς αισθάνθηκε μετά την ανακάλυψη ότι είχε συλληφθεί από δωρεά γαμετών: «Η μύτη που σκεφτόμουν πως ήταν από τον μπαμπά μου, δεν ήταν η δική του. Αυτή η στρογγυλή μύτη που έλεγα ότι με ένωνε με την οικογένειά μου, φάνταζε ξαφνικά φοβερή. Το σχήμα των δακτύλων μου, τόσο παρόμοιο με του πατέρα μου, τώρα φαινόταν αλλόκοτο και τρομακτικό. Υπήρχαν αρκετά χρόνια στα μέσα της δεκαετίας των 20 χρόνων μου που δεν μπορούσα να κοιτάξω τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη χωρίς να ξεσπάσω σε δάκρυα, γι’ αυτό απέφευγα τους καθρέφτες».

Η Elizabeth γράφει:«Το ιδιαίτερο που ισχύει για τη σύλληψη με τη χρήση δωρητών γενετικού υλικού είναι ότι καταρχήν ευνοείται ο ένας γονέας ως προς τη γενετική: ο γόνιμος σύντροφος αποτελεί έναν πραγματικό βιολογικό γονέα. Από την άλλη πλευρά, υποστηρίζεται ότι η γενετική δεν έχει σημασία για το άλλο μισό του γενετικού υλικού, και ότι όσο ένα παιδί είναι “επιθυμητό”, θα έχει ό,τι του χρειάζεται. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν έχω σχέση με το θετό πατέρα μου και αυτό όχι μόνο λόγω της εγκληματικότητας του συζύγου της μητέρας μου. Δεν έχω πατέρα επειδή η μητέρα μου, με τη βοήθεια του ιατρικού κατεστημένου (και του νόμου) μου τον στέρησε σκόπιμα».

H Bethany λέει:«Το να είσαι «επιθυμητός» μπορεί μερικές φορές να το αισθάνεσαι σαν κατάρα, σαν να μου λένε πως δημιουργήθηκα έχοντας την αποστολή να σε κάνω ευτυχισμένο, σαν τα δικαιώματά μου να είναι εκ των προτέρων καταδικασμένα.Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι ποτέ δεν ένιωσα ως εμπόρευμα. Η εμπειρία μου ως DCP (donor conceived person – άτομο που συνελήφθη από δωρεά γαμετών), με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι, μερικές φορές, το πιο ηθικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ικανοποιήσουμε μια επιθυμία μας. Όταν ακούω το πόσο με ήθελες, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ συγχρόνως το πόσο ο μπαμπάς μου δεν με ήθελε. Ήξερε ότι το αποτέλεσμα των ενεργειών του ήταν να δημιουργήσει ένα παιδί, με το οποίο δεν θα είχε ποτέ καμμιά επικοινωνία. Καταλαβαίνετε πώς αυτό μπορεί να με πληγώσει; Ότι η επιθυμία σας για παιδί ακυρώνεται από την έλλειψη αυτή;».

Παιδιά συλλαμβάνονται μέσω δωρεάς σπέρματος ήδη για αρκετές δεκαετίες, οπότε δεν χρειάζεται να κάνουμε εικασίες για τον αντίκτυπο που έχει αυτή η αναπαραγωγική τεχνική με τη βοήθεια τρίτων στη ζωή τους. Τα παιδιά αυτά παλεύουν σε δυσανάλογα αυξημένα ποσοστά με την κατάθλιψη, την παραβατικότητα και την κατάχρηση ουσιών.Το 80% των παιδιών που συνελήφθησαν μέσω δωρεάς σπέρματος θα ήθελαν να γνωρίσουν την ταυτότητα του δότη. Για ορισμένους, η ανακάλυψη του δότη γίνεται μια δια βίου αναζήτηση. Κάθε διαδικασία που σκοπίμως δυσκολεύει τη σχέση του παιδιού με έναν ή και τους δύο βιολογικούς του γονείς αποτελεί μια αδικία. Αυτή η μορφή αδικίας υποβάλλει τα παιδιά σε μια δια βίου αίσθηση απώλειας και σε εσωτερική πάλη.



Εκ προθέσεως στέρηση της μητέρας

Πολλές φορές η παρένθετη μητρότητα αρνείται στα παιδιά τη σχέση με όχι μόνο με τη μία μητέρα, αλλά με δύο – τόσο τη μητέρα της οποίας τη φωνή αναγνωρίζουν την ημέρα της γέννησης, όσο και της μητέρας που τους έδωσε τα πράσινα μάτια τους. Αυτή η απώλεια δεν οφείλεται σε κάποια τραγωδία, αλλά επειδή οι γονείς που θα τα υιοθετήσουν πιστεύουν ότι οι μητέρες είναι προαιρετικές. Καθώς αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν, πιθανότατα θα τους ειπωθεί ότι «το φύλο του γονέα δεν έχει σημασία» και πως «όλο και όλο που τα παιδιά χρειάζονται είναι αγάπη». Ωστόσο, τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς μητέρα υποφέρουν συχνά από απίστευτη συναισθηματική αγωνία.

Η Rhianna λέει:«Δεν ένιωσα ποτέ την αγάπη και την στοργή μιας μαμάς…, εξακολουθώ να υποφέρω εξαιτίας αυτού του αισθήματος εγκατάλειψης. Συχνά αναρωτιόμουν γιατί κάθε άλλο παιδί να έχει μια καλή σχέση με τη μητέρα του, αλλά όχι εγώ; Ήμουν τόσο ανάξια για να αγαπηθώ στα μάτια της μαμάς μου; Γιατί δεν ήθελε να υπάρχει στη ζωή μου;».

Ένα αγόρι γράφει:«Είμαι αγόρι 14 ετών. Ζω με 2 μπαμπάδες. Ο ένας είναι ο βιολογικός μου μπαμπάς και ο άλλος δεν είναι. Η βιολογική μου μητέρα (η οποία έδωσε στους μπαμπάδες το ωάριο για τη γέννησή μου) έρχεται συχνά στο σπίτι μου. Είναι 38 ετών και είναι η καλύτερη φίλη του πατέρα μου. Θέλω να την φωνάζω μαμά μου, αλλά οι μπαμπάδες μου γίνονται πάντα σαν τρελοί όταν αποπειραθώ να το κάνω. Την λέω ήδη έτσι, “μαμά”, όταν οι μπαμπάδες μου δεν είναι τριγύρω, και της αρέσει. Έχουμε πολλά κοινά μαζί».

Η Samantha λέει:«Εγώ, ο αδερφός μου, ο μπαμπάς και ο σύντροφός του ο Billy, ήταν η μόνη οικογένεια που γνώρισα ποτέ. Παρακολούθησα τη ταινία “The Land Before Time”. Ήταν μια τραυματική εμπειρία. Ο Littlefoot είχε μια “Μητέρα” και αυτή πέθανε σώζοντας τη ζωή του. Ο Littlefoot πέρασε όλη την ταινία πενθώντας την απώλεια της «Μητέρας» του. Ήταν εκείνη τη στιγμή, που ως πεντάχρονο κορίτσι συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι σαν μητέρα και ότι εγώ δεν είχα μία.Πέρασα την υπόλοιπη μέρα να κλαίω στην αγκαλιά μιας δασκάλας που δεν θα ξαναέβλεπα ποτέ, και την έκανα εκείνη την ώρα μητέρα, αντί για αυτή που ως τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει πως ποτέ δεν είχα».

Μελέτες σχετικά με τις «οικογένειες» ατόμων του ιδίου φύλου, επιβεβαιώνουν αυτές τις ιστορίες. Μια τέτοια μελέτη, η National Health Interview Study, εξέτασε τα δεδομένα σε 512 «οικογένειες» με γονείς ίδιου φύλου και διαπίστωσε ότι τα συναισθηματικά προβλήματα ήταν πάνω από δύο φορές πιο συχνά για τα παιδιά με γονείς του ιδίου φύλου απ’ ότι για παιδιά με γονείς αντίθετου φύλου. Η δυνατότητα να δημιουργούνται οικογένειες που στερούνται μητέρας, ομαλοποιεί την καταστροφή της σχέσης βιολογικού γονέα – παιδιού. Η εκ προθέσεως διάσπαση του συνδέσμου του παιδιού με τη μητέρα ή τον πατέρα αρνείται στα παιδιά τους δύο ενήλικες που είναι στατιστικώς οι πιο πιθανοί να προστατεύσουν τα παιδιά, να επενδύσουν στα παιδιά και να προσκολληθεί σε αυτούς το παιδί. Όχι όμως μόνο αυτό, είναι και οι μόνοι ενήλικες που μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τη βιολογική ταυτότητα που τόσο απεγνωσμένα εκείνα επιθυμούν.

Θέλω όμως αυτή τη στιγμή να εξηγήσω γιατί η υιοθεσία υποστηρίζει τα δικαιώματα των παιδιών. Ενώ η υποκατάστατη–παρένθετη μητρότητα παραβιάζει τα δικαιώματα του παιδιού.

Η υιοθεσία επιδιώκει να επουλώσει μια πληγή αφού το παιδί έχει χάσει με τρόπο τραγικό τους γονείς του. Αντιθέτως η αναπαραγωγή / υποκατάστατη κύηση με τη βοήθεια τρίτου δημιουργεί την πληγή.Όταν η υιοθεσία γίνει σωστά, κάθε παιδί θα τοποθετηθεί σε ένα σπίτι με αγαπώντες γονείς, αλλά δεν δύναται ο οποιοσδήποτε ενήλικας να πάρει ένα παιδί. Η υιοθεσία απαιτεί για τους ενήλικες να υποβληθούν σε εξονυχιστικό έλεγχο και εξέταση. Οι κλινικές γονιμότητας και παρένθετης μητρότητας έχουν ως στόχο να δώσουν σε κάθε ενήλικα ένα παιδί ανεξάρτητα από την ψυχική / σωματική του ικανότητα. Κατά την υιοθεσία, ο ενήλικας καλείται να υποστηρίξει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του παιδιού. Στην παρένθετη γονεϊκότητα, τα παιδιά πρέπει να υποστηρίξουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ενηλίκων.

• Λόγω αυτών των κρίσιμων διαφορών, τα υιοθετημένα παιδιά εντάσσονται και λειτουργούν καλύτερα όσον αφορά την ομαλότητα των οικογενειών, την κατάχρηση ουσιών, τα συναισθηματικά προβλήματα και τα ζητήματα ταυτότητας, σε σχέση με τα παιδιά που δημιουργούνται κατά παραγγελία από δωρητές.

Συνοπτικά, μια δίκαιη κοινωνία νοιάζεται για τα ορφανά, δεν τα δημιουργεί.Το γεγονός ότι μερικά παιδιά υφίστανται την τραγική απώλεια ενός ή και των δύο γονέων, κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας, δεν μας δικαιολογεί ώστε σκόπιμα να αρνούμαστε στα παιδιά τη σχέση με τη μητέρα ή τον πατέρα τους από τη στιγμή κιόλας της σύλληψης.

Το γεγονός ότι μερικά παιδιά εγκαταλείπονται από τη μάνα στη γέννησή τους, δεν δικαιολογεί τη σκόπιμη αποκοπή του δεσμού μητέρας – παιδιού κατά τη γέννηση. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μητέρα και τον πατέρα τους. Η αναπαραγωγή με τη βοήθεια τρίτων και η υποκατάστατη μητρότητα, ιδίως όταν συνδυάζονται με οικογένειες χωρίς μητέρες, παραβιάζουν σκόπιμα τα δικαιώματα αυτά.

Όπως δήλωσε με εξαιρετικό τρόπο μια γυναίκα που συνελήφθη με δωρηθέν γενετικό υλικό: «Αυτός δεν είναι ένας νέος τρόπος δημιουργίας οικογενειών, είναι ένας νέος τρόπος να τις καταστρέψουμε».

sophia-ntrekou.gr / Αέναη επΑνάσταση

• Βιοηθική και Ιατρική
  • Γενετήσιος Προσανατολισμός - Ταυτότητα Φύλου
  • Εκτρώσεις
  • Ατεκνία και Εξωσωματική Γονιμοποίηση
  • Ευθανασία
  • Εξαρτησιογόνες ουσίες
  • Παιδοφιλία, Ενδοοικογενειακή βία και άλλα
  • Αναπτυξιακές Διαταραχές
  • Ψυχολογικές Διαταραχές

Σχετικά:

• Μια φωτογραφία σου... αγάπη μου (Η Μάνα του πόνου και του αγώνα της ζωής)

• Η διακοπή εγκυμοσύνης ταυτίζεται με την γενοκτονία! Η ζωή στην Εντατική

• Μάνα, Μητέρα, Μαμά: το ιστορικό για την γιορτή της μητέρας (αφιέρωμα)

• Σοφία Ντρέκου: Μαμά, λάλησαν οι άνθρωποι

• Ο Χριστός και ο Μίσα: Δυο μωρά σε μια φάτνη! (Христос и Миша)

Περίληψη: Η ανικανότητα της φιλοσοφίας ως γνωσιολογικού εργαλείου οδηγεί σε μία κριτική της κατάστασης του ανθρώπου και η αναδιάρθρωση της οντολογίας του τελευταίου τούτου εισάγει δύο νέους όρους: ΑΝΘΡΩΠΟΣ και ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Η θεμελιώδης σχέση ανάμεσά τους, η οποία καταδεικνύεται από τη ερμηνεία του ενδιαφέροντος και κυρίως από την ανάγκη για τον ΑΝΘΡΩΠΟ να γνωρίζει την ΕΠΙΣΤΗΜΗ, θα συμπληρωθεί από τα πρώτα επιστημονικά αποτελέσματα, την ιδέα του υπολογιστή και μια αντανάκλαση του ρόλου του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Και η σύνθεση του συνόλου αυτών των εκτιμήσεων θα προκαλέσει την έννοια του HOMO SCIENTIS.

• Η φιλοσοφία είναι η τέχνη της προβληματικής, το ζήτημα ουσίας της ύπαρξής της. 

Ας της αποδώσουμε τιμή και ακολουθώντας τη διδασκαλία της, ας αναρωτηθούμε για τη συνεισφορά της στον τομέα της γνώσης. Παρατηρούμε, λοιπόν, ένα σπάνιο φαινόμενο στη φιλοσοφία, το πρόβλημά μας επιδέχεται μία λύση, και τούτη είναι απλή: η συνεισφορά είναι αμελητέα. Πράγματι στην παρούσα στιγμή οι φιλόσοφοι αναρωτιούνται τα ίδια ερωτήματα που αναρωτήθηκαν οι Έλληνες ήδη κατά την αρχαιότητα. Η φιλοσοφία, κορυφαία σε θέματα γλώσσας, είχε 2500 χρόνια για να δράσει και τι έκανε; Εν τούτοις δεν θα την επικρίνουμε και τόσο πολύ, διότι δεν είναι παρά μόνον η αντανάκλαση μιας πραγματικότητας, η γλώσσα μιας σκέψης. H σκέψη τούτη είναι που ευθύνεται, για την ακρίβεια εκείνος που την παράγει: ο άνθρωπος.

Ο άνθρωπος οφείλει να είναι ταπεινός, σίγουρα, μα όχι εκείνος που σκέφτεται! Εκείνος οφείλει να προβαίνει στη χειραφέτηση της διάνοιάς του έναντι των προκαταλήψεων και των κοινωνικών περιορισμών, προτού καταφέρει να αναπτύξει μια σκέψη που να του είναι σαφής. Γι’ αυτό οφείλει να επιδεικνύει εκλεκτισμό, μα να παραμένει σε τούτο το στάδιο θα ήταν ανεπαρκές, χρειάζεται ξεκινώντας από αυτό που υπάρχει, αναζητά από τη σύνθεση των γνώσεων, μια δημιουργία, της οποίας η συμβολή οφείλει να αποτελέσει ένα θεμελιώδες στοιχείο του οικοδομήματος της ανθρώπινης γνώσης. Ωστόσο, ο συλλογισμός πάνω σε πρότυπα σκέψης που δεν ανανεώνονται, ακόμη και αν είναι να πραγματοποιήσει μια αναδιάρθρωση των υπαρχόντων γνώσεων, σε μήκος χρόνου δεν μπορεί να οδηγήσει παρά μόνο σε στείρο κονφορμισμό της σκέψης και μάλιστα δίχως τη δημιουργία νέων εννοιών. Όμως αυτό δεν είναι δυνατό παρά μόνο στην επιστήμη. Τελείωσε ο χρόνος όπου μόνον η φιλοσοφία είχε ως στόχο να κατακτήσει τη γνώση, στο παρόν ο ρόλος του φωτοφόρου εναπόκειται στην επιστήμη, προκειμένου να ανακαλύψει, μέσα στο σκοτάδι της άγνοιάς μας, τη συμπαντική αντικειμενικότητα. Η επιστήμη οφείλει να μετασχηματίσει τον ορισμό του ανθρώπου, αυτός δεν πρέπει πλέον απλώς να υπάρχει, οφείλει να γίνει μία σκεπτόμενη ύπαρξη εις αναζήτησιν της αλήθειας. Εν όψει αυτού του μετασχηματισμού, θα χρησιμοποιήσουμε εφεξής τον ακόλουθο ορισμό:

ΑΝΘΡΩΠΟΣ: = σκέψη του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος οφείλει να ερευνά δίχως να εκχωρεί τίποτε. Απαλλαγμένος από θεωρήσεις μορφής οφείλει να εκφράζεται χωρίς διάκοσμο και χωρίς πολυτέλεια λέξεων˙ η γυμνότης είναι όμορφη όταν γίνεται με αγνότητα. Ό,τι σοκάρει τον ΑΝΘΡΩΠΟ, λίγο ενδιαφέρει, μόνον η αλήθεια των λόγων του και πράξεις μετρούν. Αυτή η καθαρή αναζήτηση ζει με τον συλλογισμό και την αμφισβήτηση, όχι μόνον μέσα σε ένα κλειστό πεδίο, μα στο σύνολο των γνώσεων. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ οφείλει συνεχώς να αναρωτιέται για τον κόσμο που τον περιβάλλει και γι’ αυτό που δημιουργεί με τις αφαιρέσεις του, ωστόσο τα ερωτήματα αυτά δεν είναι αυτοσκοπός, δεν είναι παρά μόνον οι βάσεις από τις οποίες θα αναπτύξει μια σκέψη η οποία αποσκοπεί να προσεγγίσει τις απαντήσεις. Όμως, το παρόν πλαίσιο της επιστήμης δεν είναι ικανό να υποστηρίξει μια δομή όπως ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, διότι μόνον η εμφάνιση προβλημάτων ηθικής τάξης οδηγεί την επιστήμη να αναρωτηθεί περί των δικαιωμάτων της: κάποιες αιχμές της επιστημολογίας για την αξία της, δεν μπόρεσαν ακόμη να ξυπνήσουν την διανοητική συνείδηση της επιστήμης. Η συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι η διάζευξη της επιστήμης και ο συλλογισμός περί της επιστήμης. Καθώς αυτό οφείλεται στην πίεση που ασκεί η κοινωνία στο άνθρωπο, χωρίς αυτό να είναι φυσιολογικό κατά κάποιον τρόπο, οδηγούμαστε στο να θέσουμε τον ακόλουθο ορισμό, επιτρέποντας έτσι την ενοποίηση δύο τρόπων σκέψης, διαχωρισμένων για πάρα πολύ καιρό:

ΕΠΙΣΤΗΜΗ: έννοια που συμπεριλαμβάνει την επιστήμη και τη σκέψη πάνω σ’ αυτή.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ δικαιώνει την ύπαρξη του ΑΝΘΡΩΠΟΥ και είναι η μόνη που μπορεί να το πράττει, αυτή του επέτρεψε να αποκτήσει μια νέα κατάσταση, εκπροσωπώντας τον πολιτισμό του. Η βόμβα, η ίδια, που επιτρέπει στην ανθρωπότητα να αυτοκαταστραφεί, είναι μια συνεισφορά για τον ΑΝΘΡΩΠΟ˙ πράγματι, αυτή τη στιγμή, αυτός είναι υπεύθυνος όχι μόνο για τη ζωή του, μα και για το σύνολο της μοίρας του πολιτισμού του. Ο θεός δεν υπάρχει πια! Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν έχει πλέον μέντορα, οφείλει να συνειδητοποιήσει πως βρίσκεται μέσα σε ένα Σύμπαν όπου όλα επιτρέπονται. Είναι μόνος! Και σ’ αυτόν εναπόκειται να καθορίσει τι είναι καλό και τι είναι κακό. Κάθε μία χειρονομία του είναι μία πράξη που μπορεί να σώσει ή να καταδικάσει. Εν τούτοις, δεν έχει να αντιμετωπίσει το τίποτε, μα το Σύμπαν, κατά συνέπεια κάθε εμπειρία που θα παράγει για να το γνωρίσει, θα επενεργεί με τη σειρά της πάνω στον ΑΝΘΡΩΠΟ˙ η αλληλεπίδραση τούτη απέχει του να είναι ένα απλό επιφαινόμενο, είναι αποκαλυπτική μίας σύνθετης πραγματικότητας: διότι είναι αληθές πως ο άνθρωπος είναι μία μοναδική συσσώρευση ενέργειας-ώθησης μέσα στον χωρο-χρόνο, ωστόσο τι σημαίνει αυτό για τον ΑΝΘΡΩΠΟ; Ένα πράγμα τουλάχιστον: μόνος, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ αλλάζει το πεπρωμένο του.

Το Σύμπανόφειλε να καταστεί ευφυές και αυτό είναι επί του παρόντος, το πεπρωμένο του είναι στενά συνδεδεμένο με την ανάπτυξη της νοημοσύνης, την ιδιομορφία τούτη που δεν πρέπει να εξατμιστεί, μα να εμπνεύσει στο Σύμπαν τον λόγο της ύπαρξης, δημιουργώντας τον κόσμο από το χάος. Ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει το Σύμπαν με δύο τρόπους, μελετώντας το, μελετώντας τον ίδιο τον εαυτό του. Στις δύο αυτές σπουδές η ΕΠΙΣΤΗΜΗ είναι απαραίτητη, είναι, λοιπόν, θεμελιώδες για τον ΑΝΘΡΩΠΟ να τη γνωρίσει. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ μέσα στο παρελθόν, χρειάστηκε πολύ χρόνο προτού ν’ αποκτήσει τον γραπτό λόγο, ωστόσο μόλις τον απέκτησε μπόρεσε να αναπτύξει μία αντανάκλαση του εαυτού του. Η ποιότητα της αντανάκλασης τούτης είναι ανώτερη από εκείνη που μπορεί να παράξει ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δίχως τη γραπτή υποστήριξη. Ομοίως, με την προβολή αυτού του κβαντικού φαινομένου, μπορεί ήδη από τώρα να προβλέψει τoν εμπλουτισμό που θα παράξει η ΕΠΙΣΤΗΜΗ στον ΑΝΘΡΩΠΟ.

Μόνον που η ενσωμάτωση της ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ στον ΑΝΘΡΩΠΟ δεν εκπροσωπεί μόνο ένα ενδιαφέρον, αλλά μία ανάγκη. Μία αρχέγονη ανάγκη˙ διότι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ βρίσκεται σε έναν διαρκή αγώνα κατά της εντροπίας. Κάθε πολύ απλό φυσικό σύστημα, δηλαδή, το οποίο δεν συνιστά μία ύπαρξη που παράγει μια σκέψη, εξελίσσεται με τρόπο ώστε να επιτυγχάνεται μία μέγιστη σταθερότητα σε φυσικό πεδίο. H σταθερότητα τούτη δεν είναι δίχως μειονεκτήματα, στην πραγματικότητα, είναι εξ ορισμού εξαρτώμενη από αδυσώπητη απώλεια των αρχικών πληροφοριών, που χαρακτήριζαν το εξεταζόμενο σύστημα. Η ύπαρξη μάλιστα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ αποδεικνύει, με την έκθεση της λύσης, πως υπάρχει τουλάχιστον ένα σύστημα, το οποίο τοπικά μέσα στον χωρο-χρόνο διαταράσσει την προαναφερθείσα εξέλιξη. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, προκειμένου ν’ απαντήσει στην οντολογία του, οφείλει να δομεί το σύμπαν που τον περιβάλλει και τούτο σε διαρκή βάση, όμως ο χαρακτήρας αυτός της βιωσιμότητας εξαρτάται από τον διαλογισμό του, όσο πιο πολύ αναπτύσσεται αυτός, τόσο θα μεγαλώνει η δυνατότητά του πρόβλεψης, η οποία του επιτρέπει να απελευθερώνεται από πρακτικές εφαρμογές περιστάσεων μη χρήσιμων περαιτέρω. Ωστόσο, η αξία αυτού του διαλογισμού είναι, επίσης, εξαρτώμενη, διότι οφείλεται στη δομή των εννοιών και, εν τέλει αυτή, δίχως κριτήριο επιστημοσύνης, καθίσταται τουλάχιστον ένα σύνολο περιττό.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, λοιπόν, είναι αναγκαία στον ΑΝΘΡΩΠΟ. Στη μεθοδολογία τής αναζήτησης της γνώσης για το μέλλον, η ΕΠΙΣΤΗΜΗ οφείλει να χρησιμοποιήσει τα επιτεύγματα του παρελθόντος.

Η τελευταία τούτη συνθήκη καταδεικνύει πως η ΕΠΙΣΤΗΜΗ δεν είναι διόλου μία δομή που παρήχθη εκ του μηδενός, στην πραγματικότητα, καταρτίστηκε από προϋπάρχοντα επιστημονικά στοιχεία και αξιοποιώντας τον ολιστικό χαρακτήρα αυτών των αποτελεσμάτων. Όλες οι εποχές της ανθρωπότητας υπήρξαν πλούσιες σε διδασκαλίες στον τομέα της επιστήμης – με εξαίρεση τον μεσαίωνα, όπου η φτώχεια της διανόησης, ουσιαστικά, οφείλεται στην πίεση που άσκησε η εκκλησία στους ανθρώπους, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία της επάνω τους – έτσι απλά συναντούμε στα μαθηματικά την έννοια της απόδειξης στην αρχαιότητα με τον Ευκλείδη, τον Θαλή, τον Πυθαγόρα, εκείνη του ολοκληρωτικού λογισμού κατά τον 17ο αιώνα με τον W. Leibniz και τον I. Newton ή ακόμη αυτή των ελλειπτικών λειτουργιών κατά τον 19ο αιώνα με τον N. Abel και C. Jacobi και, βέβαια, εκείνη ομάδων με τον E. Galois, που θα προκαλέσει τη γένεση της ιδέας της δομής, πιο λεπτής από αυτήν του αριθμού. Ωστόσο, η ιδιαιτερότητα της εποχής μας προέρχεται από το γεγονός ότι είναι η πρώτη κατά την οποία έχει καθιερωθεί η μη-διδασκαλία. Στην πραγματικότητα τούτο άρχισε με τον Abel και την απόδειξή του για την ανυπαρξία γενικής λύσης στο πρόβλημα της επίλυσης εξισώσεων ανωτέρου βαθμού με τη ρίζα τέσσερα, μα τούτο παρέμεινε μία εξαίρεση. Η πραγματική ανάπτυξη αυτού του νέου τρόπου προσέγγισης στον τομέα της γνώσης, εκτινάχθηκε με τις εργασίες του K. Gödel στη λογική και ιδιαίτερα με το θεώρημά του της μη-πληρότητας στα 1931, επί πλέον, μετά από τις εργασίες αυτές είναι που στα 1963 ο P. J. Cohen απέδειξε την ανεξαρτησία στο αξιωματικό επίπεδο, της υπόθεσης του συνεχούς. Και πιο πρόσφατα, στα 1989, ο G. Chaitin παρουσίασε μία εξίσωση που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως ασυμπίεστο, υπό την έννοια ότι δεν μπορούμε να τη μειώσουμε σε μία αξιωματική που τουλάχιστον δεν την περιέχει. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του 20ου αιώνα είναι η εμφάνιση των εξαιρετικά μεγάλων αποδείξεων, όπως η πλήρης ταξινόμηση των πεπερασμένων ομάδων, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν 5000 σελίδες υπολογισμών και συλλογισμών, καθώς επίσης και η χρήση αριθμών τερατωδώς μεγάλων, όπως ο αριθμός του Skewes, σχετικά με πρώτους αριθμούς ή ακόμη όπως ο αριθμός του Folkan για τους γράφους. Τούτες οι θεωρήσεις μεγέθους οδηγούν σε έναν συλλογισμό πάνω στο πρώτο πειραματικά τέλειο εργαλείο που κατέχει αυτή τη στιγμή ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, δηλαδή στον υπολογιστή.

Η ιδέα του υπολογιστή εμφανίστηκεπροκειμένου να αποφύγουμε συχνά λάθη που οφείλονται σε μακρούς και επίπονους υπολογισμούς, αφ’ ενός και στο πρόβλημα της σύλληψης ενός συστήματος ικανού να επιλύσει όλα όσα επιδέχονται λύσεως, αφ’ ετέρου. Οι δύο αυτές προσεγγίσεις έχουν αμφότερες καταλήξει σε θετικά αποτελέσματα: η πρώτη στο επίπεδο της πρακτικής, πραγματοποιείται από τις επιδόσεις του υπολογιστή, με τρόπο αδιαμφισβήτητα πιο αποτελεσματικό από τον άνθρωπο, χωρίς να είναι απόλυτος, και η δεύτερη σε θεωρητικό πλαίσιο είναι επιλύσιμη από τη μηχανή Turing, η οποία διαθέτει έναν εγγενώς άπειρο χαρακτήρα. Κατ’ αρχάς, ο υπολογιστής θεωρήθηκε ως ένα απλό βοηθητικό εργαλείο, όμως αυτό δίχως να προσμετράται η ισχύς του. Η είσοδός του στην έρευνα ήταν συντριπτική: πραγματικά επέτρεψε την απόδειξη της θεωρίας των τεσσάρων χρωμάτων στα 1976. Tίποτε το εκπληκτικό σ’ αυτό το σημείο, καθώς είχε ήδη χρησιμοποιηθεί για να πραγματοποιήσει υπολογισμούς σε συγκεκριμένες αποδείξεις. Εν τούτοις και σε αυτή την περίπτωση, υπήρξε μια θεμελιώδης διαφορά, καθώς για πρώτη φορά η συμβολή του ήτανε τόσο σημαντική όσο εκείνη του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Δεν ήτανε πλέον μια πολυτέλεια μα μία ανάγκη! Τίποτε περισσότερο από αυτή την υπολογιστική πράξη – και απολύτως στοιχειώδη - από τη δυνατότητά της να συνεπάγεται μια αντανάκλαση πάνω στην έννοια μιας απόδειξης μη ανθρωπίνως επαληθεύσιμης στην ολότητά της. Σ’ αυτό το πρωταρχικό παράδειγμα, η δράση του υπολογιστή στον ΑΝΘΡΩΠΟ είναι δυνατό να συνοψισθεί με αστείο τρόπο ως εξής: δεν του χρειάστηκαν παρά τέσσερα για να τον κάνουν να δει στον ΑΝΘΡΩΠΟ όλα τα χρώματα. Εν τούτοις η εισαγωγή τού υπολογιστή στη βασική έρευνα δεν είναι παρά μόνον στο αρχικό του στάδιο – ακόμη κι αν αυτός βοηθά ήδη σημαντικά τον ΑΝΘΡΩΠΟ, όπως στον τομέα των fractals, όπου η χρήση του έχει προωθήσει την έρευνα αποτελεσμάτων που καταλήγουν σε γενικά θεωρήματα, των οποίων ο πλέον σημαντικός εκπρόσωπος είναι η συνεκτικότητα του συνόλου Mandelbrot που αποκτήθηκε στα 1981 από τον A. Douady και τον J. H. Hubbard – και το στάδιο αυτό δεν θα ξεπεραστεί παρά μόνον όταν ο υπολογιστής θα χρησιμοποιηθεί με όλη του τη δυνατότητα, δίχως δογματικές προκαταλήψεις, ένα πράγμα είναι σίγουρο: η ύπαρξή του βοηθά τον ΑΝΘΡΩΠΟ να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του.

Και η κατανόηση της ύπαρξής του είναι θεμελιακή. Η μοναξιά του ΑΝΘΡΏΠΟΥ μέσα στο Σύμπαν δεν είναι μια καταδίκη, είναι η δικαίωση της ζωής του. Μη μπορώντας να υπολογίζει παρά μόνον στον εαυτό του, οφείλει να κάνει τα πάντα. O ένας μόνος οφείλει να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, οφείλει να ελαχιστοποιήσει όλες τις δομές της φιλοσοφίας σε σκόνη, να καταρρίψει όλα τα δόγματα και, μέσα σ’ αυτά τα συντρίμμια, δεν πρέπει να συλλέξει παρά μόνον τις σπάνιες πολύτιμες πέτρες, που του είναι αναγκαίες. Ο ασυμβίβαστος οφείλει να παραβιάζει κάθε απαγορευμένο και ν’ αγγίζει κάθε τι που θεωρείται ιερό, διότι μόνον αυτό που δημιουργεί έχει αξία. Μόνον ένα συναίσθημα πρέπει να τον ενοικεί: η δυσαρέσκεια. Μόνον η αναζήτηση της τελειότητας δίνει ένα νόημα στις πράξεις του.

Να υπάρχει δεν επαρκεί πια, πρέπει να υπερβαίνει τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Πηγή, κερί που φωτίζει την άγνοια και καταναλώνει την επιθυμία άγνοιας, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ οφείλει να θέλει τα πάντα, συνεχώς.

Εν τούτοις, όχι μόνον ένα απλό κερί, αλλά μία πραγματική εγκεφαλική βόμβα, ένα ταραχοποιόν στοιχείο αυτού του κόσμου. Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ένα γεγονός, ένα γεγονός ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ωστόσο, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δίχως την ΕΠΙΣΤΗΜΗ απομένει τυφλός και στερούμενος αυτής της ολιστικής θεώρησης, χάνεται στον λαβύρινθο της ζωής πλήρους ασημαντοτήτων και παρεκβάσεων. Όσο για την ΕΠΙΣΤΗΜΗ, δίχως τον ΑΝΘΡΩΠΟ, παραμένει μία δομή άκαμπτη δίχως δυναμική. Και για να κατανοήσουμε το μέλλον, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσουμε τη συγχώνευση των δύο εννοιών που είναι η ΕΠΙΣΤΗΜΗ και ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, για να συλλάβουμε ένα ον ικανό να δώσει ένα νόημα στο παράδοξο της ζωής, ικανό να ενσωματώσει τις δημιουργίες που παράγει, να χρησιμοποιήσει τις ανακαλύψεις του στον δικό του τρόπο σκέψης. Αυτή η ύπαρξη, αυτός ο συνθέτης γνώσεων είναι ο HOMO SCIENTIS.

Σοφία Ντρέκου / Νίκος Λυγερός Λόγοι
Κείμενα/Ποίηση: Opus of N. Lygeros



Θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα θεμελιώδες πρόβλημα, εκείνο του ρόλου σας στους κόλπους της ανθρωπότητας. Λίγοι είναι συνειδητοποιημένοι για το ότι είναι άνθρωποι, μα εξακολουθούν να εκπροσωπούν έναν μεγάλο αριθμό, μπροστά σ’ αυτούς που έχουν συνείδηση πως ανήκουν στην ανθρωπότητα.

Είναι αληθές ότι το να μιλά κανείς για την ανθρωπότητα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία αφηρημένη ιδέα και επομένως είναι, κατά μία έννοια, περιττό. Τούτο φαίνεται πράγματι όχι και τόσο σύνηθες και, ακόμη, ανεδαφικό να ερωτεύεται κανείς την ανθρωπότητα, καθώς υπάρχουν τόσα άτομα στο περιβάλλον ενός προσώπου και τα οποία μπορούν να προκαλούν το ενδιαφέρον του.

Όμως, λαμβάνει νόημα τούτο όταν αυτό το πρόσωπο έχει μεγαλώσει μόνο, μέσα στον πόνο, εάν μάλιστα είναι διανοούμενο, τη τάξη. Νομίζω πως είναι ορθότερο να βλέπουμε την ανθρωπότητα ως μία πλήρη οντότητα περισσότερο, παρά ως τη συνεύρεση των ανθρώπων, αλλά, βεβαίως, σε τούτο το νέο όραμα εμφανίζεται το σοβαρό πρόβλημα της ατομικότητας.

Πώς, λοιπόν, θα το λύσουμε; Θα με ρωτήσετε. Θα σας απαντήσω με την ΕΠΙΣΤΗΜΗ*.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, αφ’ ενός, δίνει στους ανθρώπους έναν κοινό σκοπό, από την πλευρά της δομής της, και, αφ’ ετέρου, χάρη στην προγνωστική της δύναμη, τους προσφέρει τη δυνατότητα να βελτιώσουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Μα σ’ αυτό το σημείο, πάλι, πρέπει να συμφωνήσουμε για το τι εννοούμε μέλλον!

Εμείς (εκείνοι που βρίσκονται σε ισχυρή αλληλεπίδραση με την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ) όταν μιλούμε για μέλλον, το θεωρούμε σε εκατονταετίες, τούτο βεβαίως δεν μας αποτρέπει να θέτουμε ερωτήματα για το άμεσο μέλλον και να θέλουμε να τροποποιήσουμε τις υφιστάμενες δομές και νοοτροπίες αυτού που από κατάχρηση της γλώσσας ονομάζεται “επιστήμη”• και με τόσο μεγάλο σφρίγος που κοντέψαμε να πεθάνουμε.

Επιθυμητό θα ήταν εσείς οι ίδιοι (που είσαστε σε αδύναμη αλληλεπίδραση με την ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ) ν’ αρχίζατε να ενεργείτε στον επιστημονικό τομέα. Υπάρχουν δύο δυνατότητες:

-είτε είστε ένας κρατικός επιστήμονας και ο βαθμός ελευθερίας σας είναι αδύναμος (εκτός αν είστε υψηλά τοποθετημένος), όμως ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση μπορείτε να βοηθήσετε την ανθρωπότητα, μόνο και μόνο με τη διοργάνωση συνεδρίων (δωρεάν!!!) που ευαισθητοποιούν ένα πιο ευρύ κοινό για τα προβλήματα που εμείς πρέπει να λύσουμε (και κυρίως να μην κάνετε επικοινωνιακή εκλαΐκευση).

- είτε δεν είσαστε ένας κρατικός επιστήμονας και σ’ αυτή την περίπτωση η ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ γεννήθηκε για να σας βοηθήσει, επομένως σε σας εναπόκειται να χρησιμοποιήσετε όλες τις δυνατότητές της (…) για να τροποποιήσετε ό,τι βρίσκετε στον δρόμο σας• τα πάντα σας επιτρέπονται και τώρα, χάρη στο περιοδικό μας, έχετε το δικαίωμα να το εκφράσετε.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ, ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ!

*Για τον ορισμό αυτής της λέξης βλέπε το άρθρο: «ΗΟΜΟ SCIENTIS», που εμφανίζεται στο νο2 του περιοδικού ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑ.




Στην παιδική του ηλικία, ο δίκαιος άνθρωπος θεωρεί όλους τους ανθρώπους ως εάν ίσοι, όχι μόνο ως προς τον νόμο, όπως το έκαναν οι Γάλλοι επαναστάτες στα 1789, μα και διανοητικά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περιορίζεται μέσα σε μία άβυσσο βεβαιοτήτων. Το πιο σοβαρό, αναμφίβολα, είναι πως πιστεύει ότι κάθε άνθρωπος γεννήθηκε για να βοηθά την ανθρωπότητα, όχι απλώς αναπαράγοντας άτομα, μα δημιουργώντας έννοιες και οντότητες.

Εντούτοις, καθώς πρέπει να είναι σε συμφωνία με την πραγματικότητα, λίγο αργότερα κατά τη διάρκεια της εφηβείας του, συνειδητοποιεί σύντομα πως του είναι απαραίτητο να υποθέσει ότι κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει και όχι εν τοις πράγμασι ικανός να ενεργεί για το καλό της ανθρωπότητας. Τότε, αφού έχει συνειδητοποιήσει τη διαφορά τούτη έναντι των αρχικών ιδεών του, τις οποίες βρίσκει αρκετά αφελείς τώρα, επιδίδεται στο καθήκον να αλλάξει την υπάρχουσα νοοτροπία των προσώπων του περιβάλλοντός του, προκειμένου να πάψουν να χάνουν πολύτιμο χρόνο με τις ματαιότητες της καθημερινότητας. Έχει συνειδητοποιήσει το εύρος της υποχρέωσής του, διότι ανακαλύπτει πως, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς ορισμένων, γενικά, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που δημιουργούν αυτό που εκείνος αντιλαμβάνεται ως παρεκκλίσεις από την κύρια υποχρέωσή τους, την ανθρωπιστική βοήθεια.

Ωστόσο, άλλη μία φορά απέναντι στην πραγματικότητα, θέλοντας να συντηρήσει μία συνέπεια στη σκέψη του, καθώς πιστεύει πως ο άνθρωπος είναι εγγενώς καλός, ομολογεί ότι ο τρόπος αυτός να ενεργεί δεν είναι καλός, διότι βλέπει πως δεν γνωρίζει πώς να είναι πειστικός. Νομίζει πως η αποτυχία τούτη προέρχεται από το γεγονός της άγνοιάς του της φύσης των ανθρώπων. Αποφασίζει, λοιπόν, να βυθιστεί στη λογοτεχνία, ελπίζοντας μεταξύ άλλων να βρει τις αναλύσεις την ανθρώπινη κοινωνική συμπεριφορά. Μα και πάλι η απογοήτευση είναι γρήγορη, διότι αντιλαμβάνεται πως το λογοτεχνικό είδος ασχολείται πάρα πολύ με την αισθητική της φόρμας, εγκαταλείποντας, ενίοτε απροκάλυπτα, το βάθος, όταν αυτό είναι ενοχλητικό, περίπτωση πάρα πολύ συχνή. Στη λογοτεχνία λίγο ενδιαφέρει η πραγματικότητα εάν αυτή δεν προάγει διόλου τη σκέψη. Επί πλέον, αποστρεφόμενος τη χρήση της ρητορικής, την οποία θεωρεί ως έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της σκέψης, δεν καταδέχεται να έχει ως αποκλειστικό εξοπλισμό του σώματός του, τόσο γυμνό όσο η ειλικρίνεια, παρά μόνον τη διαλεκτική.

Μέσα στον λογοτεχνικό ωκεανό ένα μόνο όνομα αναδύεται, ίδιος βράχος, Dostoïevski. Βρίσκει εκεί τρεις επικεφαλίδες: ο Ηλίθιος, η παιδική ηλικία, Έγκλημα και τιμωρία, η εφηβεία, Οι αδελφοί Καραμαζώφ, η ελπίδα! Συλλαμβάνει το ακόλουθο γεγονός: είναι με τη φιλοσοφία που θα υπερβεί τη λογοτεχνία. Μα πόσος χαμένος χρόνος!

Προτού ν’ αγωνιστεί για την ανθρωπότητα πρέπει να μεταμορφώσει τον εξοπλισμό του, τη διαλεκτική, μια πραγματική ασπίδα.

Ο ιππότης με τη θλιμμένη μορφή, με τη σειρά του, αναχωρεί για την κατάκτηση της ιστορίας των ιδεών. Μολονότι ισχνός, η αναζήτησή του δεν ήτανε μάταιη. Πράγματι, στον μοναδικό βράχο, προστίθενται μερικά νησάκια καθένα προικισμένο με έναν φάρο!

• Τα κυριότερα είναι ο Σωκράτης, ο Carlo και ο Albert. 

Έτσι καταβροχθίζει όσο πιο πολύ μπορεί τις γνώσεις που αφορούν σ’ αυτό το αντικείμενο, μόνη λύση στα προβλήματά του, των οποίων ο αριθμός και η δυσκολία καθίστανται κάθε μέρα και μεγαλύτερα, διότι αντιλαμβάνεται ότι άλλοι πριν από 'κείνον έχουν προσπαθήσει.

Συμπυκνώνοντας τις ικανότητές του, στο όριο ρήξης των αντιστάσεών του, σκέφτεται ότι τώρα είναι έτοιμος και παράγει τη νοητική του απαλλαγή, ελπίζοντας να εξολοθρεύσει με το φως του, το σκότος των ψυχών που τον περιβάλλουν. Θέλοντας να καταστρέψει την αδράνεια που βλέπει ως την αλυσίδα που υποβαθμίζει τον άνθρωπο στη σκλαβιά, λάμπει με όλες του τις δυνάμεις.

Πόση είναι η έκπληξή του όταν βλέπει τον εαυτό του μόνο, εν μέσω ερημίας ανθρώπων• τρομοκρατημένοι από τον ιδιόμορφο χαρακτήρα του, έφυγαν. Ούτε ένας άνθρωπος πλέον στον ορίζοντά του.

Καταλαβαίνει τότε ότι βοηθώντας την Ανθρωπότητα με έναν κάποιο τρόπο απανθρωπίζεται κανείς. Μη όντας πλέον ευαίσθητος σε τοπικά προβλήματα, απαιτώντας από τον εαυτό του αποκλειστικά μια ολική αντανάκλαση, καθίσταται ένας παράξενος. Μα λίγη σημασία έχει, ένας μόνο σκοπός πληροί τον εγκέφαλό του: να γίνει μια σκέψη εν πράξει.

Τώρα ιππότης περιπλανώμενος της σκέψης, γνωρίζει πως εφεξής δεν θα μπορεί να υπολογίζει παρά μόνον στον εαυτό του, εκείνον, μόνο!

Πηγή: Ν. Λυγερός Λόγοι Σοφίας
Κείμενα/Ποίηση: Opus of N. Lygeros 9) Homo Scientis. Singularité, vol.1 n2, 4/90. Eλ. Homo Scientis. It. Homo Scientis. | 22) Idées sur l'Homo Scientis. Singularité, vol.2 n1 p.17-18, 1/91. Eng. Ideas on Homo Scientis. En. Ideas about Homo Scientis. Eλ.Ιδέες περί του Homo Scientis. It. Idee sull'Homo Scientis. | 15) Correspondance. Singularité, vol.1 n8 p.6, 12/90. Eng. Correspondence. En. Correspondence. Eλ.Επιστολή. It. Corrispondenza.

Διάλογος:
ιφιγένεια γεωργιάδου: Συμπυκνώνοντας τις ικανότητές του, στο όριο ρήξης των αντιστάσεών του, σκέφτεται ότι τώρα είναι έτοιμος και παράγει τη νοητική του απαλλαγή, ελπίζοντας να εξολοθρεύσει με το φως του, το σκότος των ψυχών που τον περιβάλλουν. Ν.Λυγερός 22 Σεπτεμβρίου στις 11:11 μ.μ.

θεοφιλοσ εγγλεοπουλοσ: Αναζητώντας να ταξινομήσω τις αξίες τις αληθινές στην ζωή μου περιπλανηθηκα πλανήθηκα χάθηκα στα ποταπά ριζωσα στο ασήμαντο το επιφανειακό ανέβηκα ψηλά χωρίς να καταλάβω πως ήμουν χαμηλά αμμοθύελλα οι σχέσεις πυραμίδα στην έρημο της άγονης ζωής στην χωρίς ΧΡΙΣΤΟ ΖΩΗ μετέωρος στο κενό ακούμπησα το μέτωπο στην γη και όλα άλλαξαν έγιναν για πρώτη φορά ΑΛΗΘΙΝΑ Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΟΞΥΓΟΝΟ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΝ ΣΧΗΜΑΤΙΖΩ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΚΑΙ Η ΕΥΧΗ ΔΥΝΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ.....ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΚΥΡΙΑ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ 23 Σεπτεμβρίου στις 12:08 π.μ.

Zachariou Christos: <<Τώρα ιππότης περιπλανώμενος της σκέψης, γνωρίζει πως εφεξής δεν θα μπορεί να υπολογίζει παρά μόνον στον εαυτό του, εκείνον, μόνο!>> και αν καταλάβει ότι υπάρχει και Εκείνος καλώς, αλλιώς το συμπλεγματικό δικτύωμα στο οποίο καθημερινά παγιδεύεται μοιάζει να είναι απελπιστικά δύσκολο να το ξεφύγει... 23 Σεπτεμβρίου στις 7:43 π.μ.

Μία από τις πιο τραγικές και καταστροφικές στιγμές της έζησε η Αθήνα τη νύχτα της 5ης προς την 6η Νοεμβρίου του 1961. Μια άγρια και παρατεταμένη νεροποντή, που ξέσπασε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, προκάλεσε έντονα πλημμυρικά φαινόμενα, που στοίχισαν τη ζωή σε 43 ανθρώπους, ενώ οι καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες.
Η καταστροφική πλημμύρα συνέβη δύο ημέρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή και μία βδομάδα μετά τις βουλευτικές εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961, στις οποίες θριάμβευσε η ΕΡΕ, αλλά έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας». Ήδη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γεώργιος Παπανδρέου, είχε αμφισβητήσει τη νομιμότητά της και προετοίμαζε το έδαφος για τον «ανένδοτο αγώνα».

Κι ενώ αυτό ήταν το πολιτικό κλίμα της εποχής, γύρω στις 11:30 το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού και μέσα σ'ένα τρίωρο η Αθήνα είχε μεταβληθεί σε μια απέραντη λιμνοθάλασσα. Τεράστιοι όγκοι νερού των ποταμών Κηφισού και Ιλισσού είχαν κατακλύσει τις Δυτικές και Βορειοδυτικές χαμηλές περιοχές της πρωτεύουσας. Τεράστιες ζημιές προκλήθηκαν στις περιοχές Μπουρνάζι, Νέα Λιόσια, Νέα Σφαγεία (Ταύρος), Θησείο, Αιγάλεω, Μοσχάτο, Νέο Φάληρο, Νίκαια και Άγιος Ιωάννης Ρέντη. Στην οδό Πειραιώς το ύψος του νερού έφθασε τα δύο μέτρα και προκάλεσε την καταστροφή μιας γέφυρας. Στο κέντρο της Αθήνας πολλοί δρόμοι μεταβλήθηκαν σε ορμητικούς χειμάρρους, όπως η Σίνα, η Ομήρου, η Βουκουρεστίου, η Πατησίων, η Αλεξάνδρας και η Συγγρού.

Το αποτέλεσμα της θεομηνίας αυτής ήταν να πνιγούν 43 άνθρωποι, να τραυματισθούν γύρω στους 300, να καταρρεύσουν 400 σπίτια, να πλημμυρίσουν πάνω από 4.000 οικήματα και να μείνουν άστεγες πάνω από 500 οικογένειες. Ιδιαίτερα επλήγησαν οι λαϊκές συνοικίες και οι φτωχογειτονιές της λεγόμενης «Δυτικής Όχθης» (Μπουρνάζι, Ανθούπολη, Νέα Λιόσια), όπου καταμετρήθηκαν και τα περισσότερα θύματα. Σύμφωνα με το Υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, οι υλικές ζημίες που προκλήθηκαν ήταν οι μεγαλύτερες της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Το τραγούδι ηχογραφείται στην Columbia το 1934 και την ίδια χρονιά ηχογραφείται εκ νέου με την φωνή του Αθανάσιου Ευγενικού. www.ogdoo.gr

• Γιατί είχατε τόσον καιρό να κάνετε προσωπικό δίσκο, παρʼ όλο που συμμετείχατε σε αρκετές άλλες δουλειές;

Έψαχνα να βρω το κατάλληλο υλικό, δηλαδή ή θα μου πήγαινε η μουσική και όχι ο στίχος ή το ανάποδο. Εγώ δυστυχώς δε μπορώ να γράψω στίχους και γιʼ αυτό περίμενα. Εξάλλου δεν είμαι βιαστική, εμφανίζομαι μόνο όταν έχω κάτι να πω κι επίσης δεν είχα υποχρεώσεις με εταιρείες.

• Πως λέει μια καλλιτέχνιδα ότι δε γράφει στίχους, τη στιγμή που έχει ήδη εκδώσει ένα μυθιστόρημα και έχει γράψει το σενάριο μιας κλασικής ελληνικής ταινίας;

Δε μπορώ να κάνω τόσο περιεκτικές τις ιδέες ώστε να γίνουν στίχοι. Ενώ σʼ ένα σενάριο ή σʼ ένα βιβλίο μου αρέσει που ο λόγος γίνεται εικόνες. Αυτός ο δίσκος πάντως περιέχει βαθιά φιλοσοφικά νοήματα εκ μέρους του στιχουργού.

• Και πάλι ο κινηματογράφος δεν ήταν η αφορμή γιʼ αυτό το σμίξιμο με τον Φάμπα και τον Ελευθερίου;

Με τον σκηνοθέτη Βασίλη Ελευθερίου έχουμε φιλία χρόνων και γνώριζα τη δουλειά του στο στίχο. Ο Βαγγέλης Φάμπας με ήξερε από το Ρεμπέτικο. Μάλιστα, είχε ένα μαγαζί στη Νέα Υόρκη, όπου τζαμάριζαν πολλοί μουσικοί και διοργάνωνε προβολές του Ρεμπέτικου. Εδώ και 25 χρόνια λοιπόν ο Φάμπας επιθυμούσε να συνεργαστούμε κι ήρθε η στιγμή το 2001 στην ταινία Η κοιλιά της μέλισσας του Ελευθερίου.

• Γιατί όμως τα τραγούδια περίμεναν μιαν ολόκληρη εφταετία τη δισκογράφηση τους;

Γίνονταν σταδιακά, το υλικό δουλευόταν και ο Φάμπας φρόντιζε πάρα πολύ τις ενορχηστρώσεις. Εγώ δεν έχω ξανακούσει ειλικρινά τέτοια ενορχήστρωση σε ελληνικό δίσκο! Εκτός απʼ τις δουλειές του Ξαρχάκου!

• Τι σχέση έχει ο Ξαρχάκος με τον Φάμπα;

Είναι πολύ καλός ενορχηστρωτής ο Ξαρχάκος! Και ο τρόπος που ο Φάμπας έδεσε τους ήχους και τις αρμονίες μεταξύ τους, μου θύμισε τις πολύ ποιοτικές εργασίες του Ξαρχάκου σʼ αυτόν τον τομέα.

• Ο Μίκης Θεοδωράκης σας ήθελε για το remake του κύκλου Ραντάρ, που είχε πρωτοτραγουδήσει ο Νταλάρας κι εσείς αρνηθήκατε. Στο πλαίσιο στήριξης νέων συνθετών, σαν τον Πάνο Φορτούνα και τον Βαγγέλη Φάμπα, να υποθέσω;

Δεν με ενδιέφερε να μπω σε μία γραμμή πλεύσης ανώδυνη με ένα σίγουρο έργο! Ο καλλιτέχνης δεν είναι για τον ανώδυνο δρόμο, πρέπει να συμμετέχει στη ζωή, στον πόνο, στην αγωνία της και την ελπίδα της, ψάχνοντας καινούργια δρομάκια. Βέβαια, πάντα υπάρχει σεβασμός, αναφορά και σύνδεση με το παλιό, αλλά ας μην κολλάμε σε πράγματα, ετικέτες, ονόματα και καταστάσεις.

• Σας είδαμε πρόσφατα σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα στην τριάδα των Εξαρχείων, Άσιμο – Γώγου – Σιδηρόπουλο. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε επίσης σε ένα καφέ των Εξαρχείων. Πως ήταν τότε και πως είναι σήμερα;

Δεν έζησα τα Εξάρχεια με την έννοια ότι έκοβα βόλτες στα Εξάρχεια. Απλώς γνώρισα ανθρώπους, οι οποίοι έτυχε να έχουν επαφές εδώ πέρα. Δε θα έλεγα ότι κυκλοφορούσα συχνά εδώ.

• Παρʼ όλα αυτά ηχογραφήσατε τραγούδια του Νικόλα Άσιμου στην περίφημη κασέτα με το ωριμότερο υλικό του. Όπως τον Μπαγάσα με τη φωνή σας.

Όχι, δεν έχω πει τον Μπαγάσα, το Γιουσουρούμ τραγούδησα.

• Μα, ναι, σας λέω, πρώτη εκτέλεση του Μπαγάσα είναι με τη φωνή σας ντουέτο με του Άσιμου. Δεν την έχετε, αλήθεια, την κασέτα αυτή;

Φαντάσου, δεν την έχω εγώ την κασέτα αυτή! Δεν κρατάω γενικά κανένα αρχείο!

• Ούτε καν ένα DVD του Ρεμπέτικου δεν έχετε σπίτι σας;

Όχι, τίποτα! Δε θέλω να είμαι προσκολλημένη σε ότι έχω κάνει, αλλά να κοιτάζω σʼ αυτά που θα έρθουν. Εξάλλου η συνεργασία μου με τον Νικόλα, ήτανε προσφορά δική μου, εγώ ήθελα να τον τραγουδήσω! Ήμασταν πολύ φίλοι με τον Νικόλα, δεν υπήρξαμε ποτέ εραστές, το λέω και το τονίζω αυτό, αφού μια ζωή με μπερδεύουν με διάφορες freak τύπισσες των Εξαρχείων που κατά καιρούς βρίσκονταν δίπλα του! Πάντοτε ήμασταν πολύ υψηλού επιπέδου φίλοι, ακόμα και στη διαμάχη μας!
Σχετικά:

• Καμιά φορά - Κατερίνα Γώγου: Στο μυαλό είναι ο στόχος

• Αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου: Μια κραυγή πόνου που έγινε ποίηση

• Να είσαι σαν το σύννεφο...

11 Νοεμβρίου 1990 ο θάνατος του σπουδαίου ποιητή της Ρωμηοσύνης.