Quantcast
Channel: Αέναη επΑνάσταση
Viewing all 1508 articles
Browse latest View live
↧

Καταδίκασε ο Κανών λστ'της Συνόδου της Λαοδικείας τα Μαθηματικά;

October 19, 2018, 9:54 am
$
0
0
Καταδίκασε ο Κανών λστ'της Συνόδου της Λαοδικείας τα Μαθηματικά;

Κανόνες τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου
Συνεκλήθη ἐν Λαοδικείᾳ τῆς Φρυγίας
περὶ 357 καὶ 368 μ.Χ.


O Κανών λστ'της Συνόδου της Λαοδικείας 
Καταδίκασε η Εκκλησία με τον κανόνα αυτόν τα Μαθηματικά;

Θα περάσουμε σε ένα καυτό θέμα, το οποίο πολλάκις έχει απασχολήσει και μπερδέψει πολλούς εξ’υμών, εξαιτίας της ερμηνευτικής δυσκολίας της λέξης Μαθηματικά.

Η λέξη Μαθηματικάεμπεριέχεται μέσα στο Κανόνα ΛΣΤ'της Λαοδικείας χωρίς κάποια άλλη εξήγηση του όρου, έχοντας ως αποτέλεσμα πολλοί που τον διαβάζουν να νομίζουν ότι εννοεί εκεί τα απλά Μαθηματικά. Αυτομάτως διερωτώνται: Καταδίκασε η Εκκλησία με τον κανόνα αυτόν τα Μαθηματικά;

Εκ’ πρώτης όψεως δίνεται αυτή η εντύπωση. Βασική αρχή όμως, σε κάθε επιστήμη είναι το να μάθει κάποιος τι εννοεί ο συγγραφέας-νομοθέτης του Κανόνα με τη λέξη Μαθηματικά και όχι τι θα ήθελε ο καθένας μας να εννοεί, είτε λόγω σκοπιμότητος είτε λόγω άγνοιας.

Κάθε Κανόνας λοιπόν ερμηνεύεται δια των Κανονολόγων. Αυτοί μας επεξηγούν τι σημαίνουν οι όροι του, όπως ακριβώς στη Νομική Επιστήμη, η κάθε διάταξη- Νόμος, ερμηνεύεται με βάση τους Νομικούς και όχι όπως (ίσως) εσφαλμένα τον/την καταλαβαίνουμε εμείς.

Ας δούμε λοιπόν πρώτα τον Κανόνα, και έπειτα την ερμηνεία των όρων του (Επαοιδοί, Μαθηματικούς) από τους Βυζαντινούς καθώς και τους Υστεροβυζαντινούς Κανονολόγους.

Ματθαίος Βλάσταρις ήταν λόγιος κληρικός του 14ου αιώνα
Ματθαίος Βλάσταρις*. Λόγιος κληρικός του 14ου αιώνα

Ο Κανών λστ'της Συνόδου της Λαοδικείας: Κληρικοὶ μετερχόμενοι μαγείας, ἢ ἐπαοιδάς, ἢ ἀστρολογίαν, ἢ φυλακτήρια ποιοῦντες, ῥίπτονται ἐκ τῆς ἐκκλησίας: «Ὅτι οὐ δεῖ ἱερατικοὺς ἢ κληρικούς μάγους ἢ ἐπαοιδοὺς, εἶναι ἢ μαθηματικούς, ἢ ἀστρολόγους, ἢ ποιεῖν τὰ λεγόμενα φυλακτήρια, ἅτινά ἐστι δεσμωτήρια τῶν ψυχῶν αὐτῶν. Τοὺς δὲ φοροῦντας, ῥίπτεσθαι ἐκ τῆς ἐκκλησίας ἐκελεύσαμεν.».

Ερμηνεία: 1.Ματθαίος Βλάσταρης, Σύνταγμα κατά στοιχείον, στοιχείο Μ, κεφ. 1
Περί επαοιδών. Επαοιδοί δε, οι γόεις, οι δι'επωδών τους δαίμονας εφελκόμενοι προς τα οικεία θελήματα, και θηρία καταδεσμούντες και ερπετά προς το μη λυμήνασθαι το κτήνος τυχόν, έζω που νυκτός αυλιζόμενον άλλα και όφεις έτεροι καταγοητεύουσιν, ους περ δη και μεταχειριζόμενοι, άδηκτοι εξ αυτών και απαθείς κακών διαμένουσα.
Περί μαθηματικών. Μαθηματικοί δε, οι τα ουράνια σώματα δοξάζοντες έχειν την του παντός κυριότητα, και κατά την κίνησιν τούτων διοικείσθαι τα καθ’ημάς. Τα δε της μαθηματικής επιστήμης εις δύο ταύτα διήρηται, αστρονομίαν και αστρολογίαν και η μεν και τοις αγίοις αυτοίς συγκεχώρηται, άτε την των ουρανίων απάντων διδάσκουσα θέσιν τε και κίνησιν και την εύτακτον αύθις αυτών συμπλοκήν και διάστασιν, η δε αστρολογίαν, τουτέστιν η εκείθεν προμάντευσις, και μέλλον γνωρίζουσα, ουδαμού τοις πατράσιν εκδέδοται, άτε τους απλούστερους γενέσει τε και ειμαρμένη προσέχειν καταναγκάζουσα· και αστρολόγοι, οι συνεργεία δαιμόνων μαντευόμενοι δι’αστέρων και οία θεοίς τούτοις προσέχοντες. Τέσσαρα δε εισι τα λεγόμενα μαθηματικά βιβλία, αριθμητική, μουσική, γεωμετρία, και αστρονομία. Ου ταύτα τοίνυν ο κανών αναγινώσκειν απείργει, αλλά το περιέργως αυτοίς κεχρήσθαι και ταις των ουρανίων κινήσεσι πειστεύεινσυμπεριφέρεσθαι τα ημέτερα, και τινα των εσομένων οίεσθαι προγινώσκειν, ως εξ ανάγκης συμβησομένων παρά την τοιάνδε κίνησιν των αστέρων.
Σχόλια κατανόησης:Τέσσερα είναι τα λεγόμενα Μαθηματικά βιβλία (αριθμητική, μουσική, γεωμετρία, και αστρονομία). Δεν καταδικάζει αυτά ο Κανόνας μας λέει κανονολόγος, αλλά «το περιέργως αυτοίς κεχρήσθαι και ταις των ουρανίων κινήσεσι πειστεύειν».

Την ίδια εποχή που εκδόθηκε το Πηδάλιο, εκδόθηκε και ένα άλλο σύγγραμμα παρόμοιο με αυτό, ονόματι «Κανονικόν» υπό του Χριστοφόρου Προδρομίτου.

Ας δούμε όμως, όχι μόνον το πως ερμηνεύει τον Κανόνα της Λαοδικείας, αλλά τι στοιχεία παραθέτει περί της Αστρολογίας και της διακρίσεώς της μεταξύ Μαθηματικών και Αστρονομίας.

Ιερομόναχος Χριστόφορος Προδρομίτης 
(1822 – 14 Αυγούστου 1916) 
είχε φήμη εναρέτου και λογίου Γέροντας
Ερμηνεία 2:Χριστόφορος Προδρομίτης."Ονομάζει δε ο κανών το τοιούτον ατόπημα ειδωλολατρικόν, καθότι ο πονηρός απάγων αυτούς επικαλείσθαι τον Χριστόν, βούλεται κατά μικρόν και λεληθότως εις ειδωλολατρίαν εκκυλίσαι.
Το κβ'κεφάλαιον του λθ'του εξηκοστού βιβλίου των Βασιλικών ταύτα διέξεισιν “Η μεν γεωμετρική δημοσία διδάσκεται, η δε μαθηματική κατακρίνεται”. Και ο παλαιός φησί, μαθηματικήν ειπέ την αστρολογίαν» (παρά βαλσαμώνι, Αποκρίσει κζ'), ήτις και απόπτυστος λογίζεται, ή επειδή δια των άλλων ειδών της μαθηματικής και γεωμετρίας προχωρεί τις και εις την λεγομένην αστρολογίαν, δια τούτο ανέφερεν ο κανών και την μαθηματικήν αστρολογίαν δε η γενεθλιαλογία (Βαρίνος). Όρα και Γρηγορίου Θεολόγου, Εις τα Φώτα, εν Γραικολατίνω, σελ, 626, περί ταύτης. 
Ου μόνον παρά χριστιανοίς αλλά και παρά τοις εθνικοίς μισητόν εχρημάτισε το των αστρολόγων φύλον, διό και εξόριστοι εγένοντο από Ρώμης, καθώς μαρτυρεί Δίων (βιβλ.μθ') και ο Τάκιτος (βιβλ.ιζ'). Βλέπε και Βλάσταριν, εν τω Μ', ΚΕΦ.Α', εις δύω είδη διαιρούντα την περί τους αστέρας πραγματείαν. Εις αστρονομίαν, εις ην οι δαίμονες συνήργουν. Όρα και Ιερεμίαν (Ι.2). 
Οι γαρ τοιούτοι συμπεριφέρεσθαι επίστευον τα ημέτερα τοις των ουρανίων κινήσεσι και δι’αυτών προγινώσκεσθαί τινα ως αναγκαίως συμβησόμενα. Τούτω δη τω κανόνι υπόκεινται και οι τα φαντασιώδη προγνωστικά των καλανδαρίων μετά πάσης αναγινώσκοντες της προθυμίας. Οι δε αστρονόμοι ουκ απόβλητοι. Όρα και Ζωναράν και Συμεών Θεσσαλονίκης, σελ.35,7,27".
Σχόλια κατανόησης:Καταλαβαίνουμε από τα σχόλιά του πως, η αστρολογία κάνει τον άνθρωπο να επικαλείται τον πονηρό και όχι τον Χριστό. 

Στο δεύτερο σχόλιό του μας λέει ότι διδάσκεται δημόσια η γεωμετρική, ενώ η μαθηματική όχι. Μαθηματική, όμως, εννοεί εδώ την Αστρολογία που χρησιμοποιεί και τα Μαθηματικά «δια τούτο ανέφερεν ο κανών και την μαθηματικήν αστρολογίαν» σύμφωνα με τον Βαλσαμώνα και όχι τα κοινά Μαθηματικά. 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το τρίτο σχόλιό του. Εδώ μας λέει ότι ήταν μισητή ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ η Αστρολογία, αφού μας παραθέτει τις μαρτυρίες του Δίωνος και του Τάκιτου όπου εξορίζονταν οι Αστρολόγοι. 

Οι αστρονόμοι όμως δεν είναι απόβλητοι.

Κατά την πάροδο των αιώνων διαχωρίζεται η έννοια της Αστρονομίας, ως καθ’ αυτό ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ επιτρεπομένης της σπουδής αυτής ακόμη και σε Κληρικούς, από της Αστρολογίας θεωρουμένης ως μαντείας (κατά την υπό του Ζωναρά–ΡΠΣ.Γ'. 204-205) και του Ματθαίου Βλάσταρη, Σύνταγμα Μ', α' (ΡΠΣ. ΣΤ'. 359) διδομένη ορθήν ερμηνείαν εις τον κανόνα λστ'Λαοδικείας.


Αναδημοσίευση από παλαιότερη εργασία μας 7 Φεβρουαρίου 2011
Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας/thematorthodoxtheolog.blogspot.com

*Ο Ματθαίος Βλάσταριςήταν λόγιος κληρικός του 14ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και ήταν άνδρας ευλαβής και σοφός. Διδάσκαλός του ήταν ο Ισαάκ, ο οποίος ήταν φημισμένος και θαυμαστός στους μοναχούς. Συνέταξε τη συλλογή ιερών κανόνων (1335) "Σύνταγμα κατά στοιχείον", Συγγράμματα, Υμνολογικά κ.ά. Απεβίωσε στην Θεσσαλονίκη στη Μονή της Θεοτόκου Περιβλέπτου - Μονή του κυρ Ισαάκ (σήμερα ναός αγίου Παντελεήμονος).
*Ιερομόναχος Χριστόφορος Προδρομίτης (1822 – 14 Αυγούστου 1916): Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1822, ο κατά κόσμον Χριστόδουλος Δημητριάδης. Εκεί έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Από παιδί ποθώντας τη μοναχική αφιέρωση πήγε στη γειτονική μονή του Τιμίου Προδρόμου. Μετά από την κανονισμένη δοκιμή εκάρη μοναχός. Συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στις Σέρρες. Κατόπιν αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και τη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Μιλούσε άπταιστα λατινικά και γαλλικά. Δίδαξε στις Σέρρες, την Αλιστράτη και το Μελένικο, καθώς επίσης επί διετία στη σχολή της μονής Ιβήρων. Εκοιμήθη 14 Αυγούστου 1916 στην εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας, την οποία αγάπησε περισσότερο στο Περιβόλι της στον Άθωνα.
  • Anemi - Digital Library of Modern Greek Studies - Κανονικόν: Ήτοι Οι Θείοι Κανόνες των Αγίων Και Πανσέπτων Αποστόλων, των τε Οικουμενικών Και Τοπικώ... (Εδώ)
Ανάκτηση και συμπληρωματικά 19 Οκτωβρίου 2018
Πηγή: www.sophia-ntrekou.gr/Αέναη επΑνάσταση


↧
Search

Οι στερνές ώρες του Νίκου Καζαντζάκη όπως τις περιγράφει η γυναίκα του Ελένη (Βίντεο)

October 26, 2018, 8:55 am
$
0
0

Σύνταξη Σοφία Ντρέκου

Στις 26 Οκτωβρίου 1957, ο Νίκος Καζαντζάκης άφησε την πνοή του στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Φράιμπουργκ στη Γερμανία, σε ηλικία 74 ετών. Μετά από ένα ταξίδι στην Κίνα, προσκεκλημένος της κινεζικής κυβέρνησης τον Ιούνιο του 1957, ο Νίκος Καζαντζάκης, κορυφαίος Έλληνας λογοτέχνης και ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως, επέστρεψε με κλονισμένη την υγεία του προσβληθείς από λευχαιμία (σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο θάνατός του αποδίδεται σε βαριάς μορφής ασιατική γρίπη). Δέκα ημέρες η σωρός του ταξίδεψε στην Ευρώπη μέχρι να καταλήξει στο Ηράκλειο και να αναπαυτεί στον προμαχώνα του Μαρτινέγκο, με θέα το αγαπημένο του Μεγάλο Κάστρο. Ηκηδείατου Καζαντζάκη, που αποτελεί μόνιμο έκθεμα του ΜΝΚ, καταγράφηκε με την κάμερα του Μιχάλη Γαζιάδη και προβλήθηκε στα "Επίκαιρα"των κινηματογραφικών αιθουσών. (σημ: για την κηδεία του βλ. ΕΔΩ: π. Σταύρος: ο ιερέας που τέλεσε την κηδεία του Ν. Καζαντζάκη)







Οι στερνές ώρες του Ν. Καζαντζάκη όπως 
τις περιγράφει η γυναίκα του Ελένη.

«—Νίκο μου, Νίκο μου, φώναξα, με ακούς, αγάπη μου;

Έμεινε ακίνητος. Η «παιδική καρδιά» του χτυπούσε ακόμα. Η ανάσα του έγινε ακόμα πιο γρήγορη και πιο σύντομη. Πήρα το αριστερό του χέρι, μεταξωτό, ποτέ ιδρωμένο, το απόθεσα στο κεφάλι μου:

—Δώσ'μου την ευχή σου, Καλέ μου. Κάνε ν'ακολουθήσω πάντα το δρόμο, που χάραξες. Το χέρι έμεινε ώρα πολλή πάνω στο κεφάλι μου. Ζεστό, μεταξωτό, πάντα δροσερό, όπως το αγαπούσα. Έπειτα το απόθεσα απαλά πάνω στα σεντόνια.

Ο Νίκος Καζαντζάκης δεν υπήρχε πια. Θα 'θελα ν'ανοίξω πόρτες και παράθυρα και να φωνάξω:

—Φεγγάρι, άστρα, δέντρα, νύχτα μαύρη, εσείς που τόσο αγάπησε, ο Καζαντζάκης σας δεν υπάρχει πια!

Γύρισα δίπλα του, τον κοίταζα πολλή ώρα. Του έκλεισα τα μάτια. Τα μάτια που 'χαν το χρώμα της ελιάς δε θα 'βλεπαν ποτέ πια τον ήλιο. Η πηχτή νύχτα του θανάτου, έκλεινε τον κύκλο της, τα τριάντα τρία χρόνια φως.

Όρθιος, όπως έζησε, παράδωσε την ψυχή του, σαν το βασιλιά, που αφού γλέντησε στο μεγάλο τραπέζι, σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα, και, χωρίς να στραφεί πίσω, διάβηκε το κατώφλι.»

Ελένη Ν. Καζαντζάκη, Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ, Εκδόσεις Καζαντζάκη.

Η τελευταία συνέντευξη της Ελένης Καζαντζάκη το 1990

Αποσπάσματα από τη τελευταία συνέντευξη της Ελένης Καζαντζάκη, το 1990, στη δημοσιογράφο Γιάννα Δημητριάδου, για λογαριασμό της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

- Είναι αλήθεια, κυρία Καζαντζάκη, ότι εσείς τον στρέψατε 
προς το μυθιστόρημα;

- Ναι, είναι απολύτως αλήθεια. Δεν θα έγραφε ποτέ μυθιστόρημα 
γιατί έλεγε «δεν έχω εγώ υπομονή να γράψω μυθιστόρημα!» 
Και του λεγα «αν ένα απ'όλα αυτά που μου λέτε το βράδυ 
για να με κοιμίσετε, το μαγνητοφωνούσαμε, 
θα γινόσασταν πλούσιος, διάσημος!»
Μα δεν ξέρετε τι αριστουργήματα μου διηγιόταν.. 
[...]
Νόμιζε ότι δεν ήταν ικανός να γράψει μυθιστόρημα. 
Πίστευε, ακράδαντα, ότι δεν ήταν ικανός,  
ότι δεν είχε τη χρειαζούμενη υπομονή.
[...]
- Έλεγε «ο άγγελος έχει τον θεό μέσα του, είναι ημίθεος, 
ενώ εγώ ψάχνω να τον βρώ και δεν τον βρίσκω».
Και πριν πεθάνει, ούτε μισή ώρα πριν, του λέω 
«και τώρα, λοιπόν, τον βρήκατε τον θεό;»
«Όχι! δεν τον βρήκα αλλά άλλοι θα τον βρουν..»
Πίστευε ότι υπήρχε θεός και άλλοι θα τον έβρισκαν. 
Εκείνος όμως δεν τον βρήκε.
Ήταν τα τελευταία λόγια που μου είπε.

«Διαχρονικά Στοιχείαμπορείς 
να βρεις στο έργο του Καζαντζάκη 
ακόμα και πέρα από την Ασκητική 
γιατί κατάφερε να δει 
πιο πέρα από το συμβατικό... 
γιατί δεν γονάτισε
μπροστά στα κοινωνικά 
και προσπάθησε να δει 
τα ανθρώπινα μέσω ανθρωπιάς 
για να αγγίζει και την πίστη 
της Ανθρωπότητας χωρίς όρια
έτσι ώστε να γίνει εφικτή η υπέρβαση
και η σωτηριολογία να αποκτήσει 
μια ευρύτερη έννοια
λόγω σκέψης συνειδητής 
και αφοσίωσης στο έργο.» 

Ο πόλεμος του ανθρώπου ενάντια σε μοίρα που του επέβαλαν. Καταγγελία για μια συνωμοσία που ο χωροχρόνος δεν την αντέχει. Εκεί που το επέκεινα, μένει σιωπηλό, με την αλήθεια να τρέχει να δίνει μάχη με τις συμπληγάδες έτοιμες να την συνθλίψουν, με τον Άνθρωπο πολεμιστή με την ψυχή στο στόμα, να δίνει μάχη ζερβά και δεξιά, να μην θέλει να την παραδώσει, νοιώθοντας το βαρύ το τίμημα, το ατίμητο, αυτό που με πολύ τον μόχθο και αγώνα την κουβαλά, καταθέτοντας την Στον μόνον δικαιούχο, Τον Δωρητή, Τον Πρωτομάστορα που δίνει την ζωή. www.sophia-ntrekou.gr


Αφιέρωμα στις αναφορές του Νίκου Λυγερού στο Νίκο Καζαντζάκη της Σοφίας Ντρέκου






Ένα με την τελευταία τηλεοπτική συνέντευξηπου παραχώρησε ο Νίκος Καζαντζάκης στην γαλλική τηλεόραση. Η συνέντευξη δόθηκε στις 22 Μαΐου 1957, λίγους μήνες πριν τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη στους Pierre Dumayet και Max-Pol Fouchet.  Ένα σπάνιο ντοκουμέντο, την τελευταία συνέντευξη που έδωσε ο Νίκος Καζαντζάκης, 5 μήνες πριν τον θάνατό του. Η συνέντευξη δόθηκε, στις 22 Μαΐου 1957, στη γαλλική τηλεόραση. Μίλησε στους δημοσιογράφους Pierre Dumayet και Max-Pol Fouchet και αφορούσε στα δυο έργα του, τον «Ζορμπά» και τον «Φτωχούλη του Θεού», που ήταν και το πιο πρόσφατο. Δείτε τη συνέντευξη από το μεταφρασμένο βίντεο.


    1. Βίντεο: Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Καζαντζάκη στο ina.fr






ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΝ. ΚΑΖΑΤΖΑΚΗ ΣΤΟΝ PIERRE SIPRIOT
ΓΑΛΛΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ (ΠΑΡΙΣΙ) 6 ΜΑΙΟΥ 1955.



Ας δούμε ένα μικρό απόσπασμααπό το έργο του Νικολάου Καζαντζάκη «Ασκητική». Ο Καζαντζάκης ξεκίνησε να γράφει την «Ασκητική» στη Βιέννη το 1922 και ολοκλήρωσε τη συγγραφή της ένα χρόνο μετά, στο Βερολίνο.
  • Μια ελβετική εφημερίδα έγραψε πως η Ασκητική είναι «το κατά Καζαντζάκην ευαγγέλιο». Ο ίδιος ο συγγραφέας είχε γράψει πως η «Ασκητική» είναι «η πιο σπαραχτική Κραυγή τής ζωής του» και πως όλο το έργο του είναι σχόλιο πάνω σ’ αυτήν την Κραυγή.
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ’ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ’ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

[...]

Η ΣΙΓΗ

Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου· ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: «Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ, κανένας δεν μπορεί να με σβήσει!»

Δέντρο φωτιά γίνεται ολομεμιάς το Σύμπαντο. Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

Από την αψηλή τούτη κορυφή κοιτάζω την κόκκινη γραμμή που ανηφορίζει· τρεμάμενο αίματερό φωσφόρισμα, που σούρνεται σαν έντομο ερωτεμένο μέσα από τους αποβροχάρικους γύρους του μυαλού μου.

Εγώ, ράτσα, άνθρωποι, γης, θεωρία και πράξη, Θεός, φαντάσματα από χώμα και μυαλό, καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται, καλά για τις ανεμογγάστρωτες ψυχές που θαρρούν πως γεννούνε.

Από που ερχόμαστε; Που πηγαίνουμε; Τι νόημα έχει τούτη η ζωή; φωνάζουν οι καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, χτυπώντας το χάος.

Και μια φωτιά μέσα μου κίνησε ν’ απαντήσει. Θα ’ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να καθαρίσει τη γης. Θα ’ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης. Αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία.

Μια γλώσσα πύρινη είναι η ψυχή κι αγλείφει και μάχεται να πυρπολήσει τον κατασκότεινο όγκο του κόσμου. Μια μέρα όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά.

Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου. Ανάμεσα σε δυο μεγάλες πυρές χορεύουμε και κλαίμε.

Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοί και τα κορμιά μας. Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω:

Πολύ μικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάμεσα στις δυο πυρές, πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος της ζωής· δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! Βιάζουμαι!

Κι ολομεμιάς ο ρυθμός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγμή στροβιλίζεται, γίνεται αίωνιότητα, το κάθε σημείο -θες έντομο, θες άστρο, θες Ιδέα· γίνεται χορός.

Ήταν φυλακή, κι η φυλακή συντρίβεται κι οι φοβερές δυνάμες μέσα λευτερώνουνται και το σημείο δεν υπάρχει πια!

Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατί το περιεχόμενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να μιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί.

Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας· πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει· ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο.

Αρμοδέθηκε πια, σοφίλιασε με την άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός με το σπλάχνο της γυναίκας.

Είναι πια η άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει, ανοίγει, τρώει τα σωθικά της, μετουσιώνει το αίμα της, γελάει, κλαίει, ανεβαίνει, κατεβαίνει μαζί της, δεν την αφήνει!

Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους· καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.

Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν’ ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν’ ανοιχτεί δεν υπάρχει.

Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του.

Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο, το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ’ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ’ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ’ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ· ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

«ΒΟΗΘΕΙΑ!» ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. «ΒΟΗΘΕΙΑ!» ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: «ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.»

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: «ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.»

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
ΤΕΛΟΣ

Βιβλιογραφία: Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική. Salvatores Dei, χ.ε.ο.,
Αθήνα 1962, σ. 9-10 και 91-95 www.sophia-ntrekou.gr

Διαβάστε για τον Νίκο Καζαντζάκη:





★ Ντοκουμέντο: Η άγνωστη επιστολή του Αϊνστάιν στον Καζαντζάκη και η επιστολή του Ν. Καζαντζάκη, στον Einstein! http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2016/08/epistoli.einstein.ston.Kazantzaki.html

★ Το ύφος του Καζαντζάκη - Το βάθος της Ασκητικής (Βίντεο + Απομαγνητοφώνηση) Στην Ασκητική (Αναφορές του Ν. Λυγερού στο Ν. Καζαντζάκη) - Οι στερνές ώρες του Ν. Καζαντζάκη όπως τις περιγράφει η γυναίκα του Ελένη. (+Βίντεο) http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2015/03/to-yfos-toy-kazantzaki.html

★ «Η μάνα μου» (απόσπασμα από το «Αναφορά στο Γκρέκο») http://www.sophia-ntrekou.gr/2014/05/MHtera-MHtera.html

★ Στην Ασκητική μπορείς να διαβάσεις περισσότερα απ'όσα έχει γράψει γιατί είναι γεμάτη με νοήματα πεμπτουσίας... που θα καταλάβεις με τις συνθήκες ποια είναι η ουσία της, μετά την υπέρβαση. http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2015/03/blog-post_7.html

★ π. Σταύρος: ο ιερέας που τέλεσε την κηδεία του Ν. Καζαντζάκη (Εικόνες κ Βίντεο) http://www.sophia-ntrekou.gr/2018/08/papastayros-Kazantzakis.html

↧
↧

Αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη

October 30, 2018, 8:58 am
$
0
0

Σοφία Ντρέκου

Περιεχόμενα:
Πρόλογος
Ο έρωτας στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη
Βιογραφικό του ποιητή
Το ερωτικό ποίημα «Αγαπημένη μου»
Βίντεο οπτικοακουστικές επιλογές

Πρόλογος 

Ήταν 30 Οκτωβρίου του 1988 όταν έφυγε από την χώρα των γραμμάτων ο πιό ερωτικός μας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Ταξίδεψε στην Ουράνια Χώρα του Παραδείσου και Του Θείου Έρωτα. Ένας μεγάλος ποιητής, μια μεγάλη καλλιτεχνική φυσιογνωμία. Ένας πολυτραγουδισμένος ποιητής ο Τάσος Λειβαδίτης φεύγει από τη ζωή στα 66 του χρόνια.

«Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου:
Έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας
και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε
κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο» Τ. Λειβαδίτης

Αδιαμφισβήτητα ο μέγιστος και διαχρονικός ποιητής Τ. Λειβαδίτης, κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους κορυφαίους Έλληνες ποιητές και στιχουργούς του 20ου αιώνα. Ωστόσο, σε σύγκριση με άλλους, συμβαίνει το παράδοξο, ενώ όλοι μας να έχουμε τραγουδήσει και να τραγουδάμε τραγούδια του, να μην γνωρίζουμε πολλές φορές ότι πρόκειται για δικούς του στίχους.

Η «Δραπετσώνα», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Έχω μια αγάπη» και «Σαββατόβραδο» με ερμηνευτές τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τη Μαρινέλλα, τον Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα. «Δρόμοι που χάθηκα» και «Μοιρολόϊ της βροχής» από τα Λυρικά. Για μια μέρα ζωής, και χίλια δυο άλλα είναι από τα πιο γνωστά τραγούδια που όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει κάποια στιγμή! Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος, φίλος και συνεργάτης του Τ. Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε». «Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ, αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.» (Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου)

Σε ένα απόσπασμα ο Τ. Λειβαδίτης γράφει χαρακτηριστικά: «ο έρωτας μοιάζει με το φεγγάρι, αναβάλει την προδοσία» (Λειβαδίτης, 1997: 16).

Ο έρωτας, κινητήριος μοχλός στην ποίηση και την ζωή του Λειβαδίτη, συνοδεύεται από μία πιστότητα στα συμβάντα και στην εξερεύνηση του αδύνατου, την ίδια στιγμή όμως αυτή η πίστη τείνει να προδίδεται από την ίδια την κοινωνικοσυμβολική τάξη με αποτέλεσμα να έχουμε συναισθηματική αποεπένδυση του της πραγματικότητας, εξαρθρώσεις και εκ νέου συναρθρώσεις, με πιστότητα σε νέα συμβάντα. Παρέμεινε όμως ένας ποιητής ερωτικός και επαναστάτης. Όπως είχε γράψει κάποτε: «ίσως θα πρέπει να ‘χεις περάσει πολλά και να τα ‘χεις υπομείνει όλα, για ν’ απαντήσεις κάποτε σωστά, όταν σε ρωτήσουν την ώρα.» (Λειβαδίτης, 1997: 75)

Και ο Τάσος Λειβαδίτης έκανε ακριβώς αυτό, πέρασε πολλά και είχε υπομείνει πολλά. Μας καθοδηγεί με την ποιητική φιλοσοφική και εμπειρική του σκέψη, ότι για να σπάσουμε τα ρολόγια της υπάρχουσας τάξης και να ρυθμίσουμε την ώρα της ανθρωπότητας, πρέπει πρώτα να την ερωτευθούμε, όπως έκανε και εκείνος.

Σοφία Ντρέκου

Ο έρωτας στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη



«Ναι, αγαπημένη μου, εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράματα πολεμάμε
για να μπορούμε να ’χουμε μια πόρτα, έν’ άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να ’χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε».

Πράγματι, στην ποίηση του Λειβαδίτη κυριαρχεί ο πόθος για ένα όμορφο μέλλον, που θα περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους. Ο ποιητής μετουσιώνει σε στίχους την κομμουνιστική του ιδεολογία, και μ’ αυτούς τους στίχους ξεσηκώνει τα πλήθη. Ένας ποιητής, όμως, που με πάθος αποζητά την ομορφιά της ζωής και την ευτυχία του κόσμου, δεν μπορεί παρά να γράφει, με το ίδιο πάθος, για τη γυναίκα και τον έρωτα:

«...για να γεννηθείς εσύ,
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι’ αυτό έγινε ο κόσμος…».

Έτσι, ο Λειβαδίτης, «ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας», εκτός από ηρωικός είναι και βαθιά ερωτικός. Στους στίχους του, απαντούν όλες οι μορφές του έρωτα: ο ιδανικός και ακατάλυτος, ο εφήμερος, ο παράνομος, ο απελπισμένος, ο εκδικητικός κι ο έρωτας που, τελικά, δεν ήρθε ποτέ… Η γυναίκα κατέχει, επίσης, μιαν εξέχουσα θέση στο έργο του Λειβαδίτη: η νέα, η μεσόκοπη, η σύζυγος, η μητέρα, η αγαπημένη, η προδομένη, η αναρχική, η άπιστη, η ανέραστη, η πόρνη… (σημ.: Σ.Ν. εδώ) και (εδώ)

Το έργο του Λειβαδίτη «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» είναι αφιερωμένο στη γυναίκα του Μαρία, η οποία ήταν γι’ αυτόν όχι μόνον το στήριγμα στα σκληρά χρόνια της εξορίας του, αλλά ο φύλακας – άγγελος σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Στο έργο αυτό υπάρχει έντονο το ερωτικό στοιχείο. Οι προσφωνήσεις «Αγαπημένη μου», ή «Αγάπη μου», ή απλά «Μαρία» θα έλεγα πως επαναλαμβάνονται σαν ηχώ επίμονη κι αδιάκοπη, από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου:

- «Πώς θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου, αγαπημένη μου…;»
- «Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη

και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί».

- «Το παιδί μας, Μαρία, θα πρέπει 
να μοιάζει μ’ όλους τους 
ανθρώπους που δικαιώνουν τη ζωή».

  • ΟΛειβαδίτης γράφει για την «αγαπημένη» στίχους αναφερόμενους ακόμα και στο μακρινό εκείνο παρελθόν που την περίμενε, προτού ακόμη τη γνωρίσει:
«Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…

Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής 
ήταν που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια
 ήταν γιατί μου λείπανε τα
μάτια σου… Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; 
- μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου».
  • Στίχοι κατακλυσμένοι από έναν έρωτα που, παρά τη φτώχια, κατάφερνε να ομορφαίνει τη ζωή:
- «Κοιτούσε ο ένας τον άλλον και γελούσαμε…
Πόσο ήταν όμορφο να ζει κανείς».
- «Όταν χαμογελούσες ξεχνούσα 
τη στέγη που έσταζε, 
ξεχνούσα το τρύπιο πάτωμα
έλεγα κιόλας, να, μες απ’ τις τρύπες του 
όπου και να ’ναι θα φυτρώσουνε 
μεγάλα κόκκινα τριαντάφυλλα».
  • Ο έρωτας στην κορύφωσή του! Κι η έμπνευση του Λειβαδίτη αστείρευτη! Και με το ίδιο ακριβώς πάθος, που ο ποιητής γράφει για τους συντρόφους του, για τους πεινασμένους και τους αδικημένους όλου του κόσμου, γράφει και για την «αγαπημένη»του· για τον λαιμό της, τα μαλλιά της, το στόμα της, τα μάτια της:
- «Εν’ ανθισμένο κλωνάρι μυγδαλιάς 
ο γερτός λαιμός σου».
- «Τα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, 
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…».
- «Τα μάτια σου α, τι να πω, 
αγάπη μου, για τα μάτια σου 
όταν τα μάτια σου είναι όμορφα 
σαν όλα μαζί του κόσμου τα τραγούδια 
όταν είναι μεγάλα τα μάτια σου 
σαν την πιο μεγάλη ελπίδα…».
  • Ο ερωτευμένος, μέσα στους στίχους του ποιητή, απαιτεί και διεκδικεί:
«Όχι λοιπόν, δε θα σε πάρει 
από τα χέρια μου ο άνεμος
μήτε η νύχτα κανείς 
δε θα σε πάρει. 
Ακούς; Ακούς;».
  • Ο ερωτευμένος προσεύχεται:
«Αστέρια μου, καλά μου αστέρια, 
κάντε εγώ κ’ εκείνη να πεθάνουμε μαζί».
  • Ο ερωτευμένος ευγνωμονεί:
«Α, θα ’θελα να φιλήσω τα χέρια 
του πατέρα σου, της μητέρας σου 
τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα».
  • Ο ερωτευμένος εκστασιάζεται:
«Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή».
  • Ο ερωτικός λόγος του Λειβαδίτη διανθίζεται συχνά από υπέροχες εικόνες της φύσης, από μεταφορές και παρομοιώσεις. Κινήσεις απλές, καθημερινές, που μετατρέπονται σε ιερή τελετουργία, σε μυστήριο, σε θαύμα:
«Καθώς γδυνόσουν θρόιζαν τα φύλλα 
ενός δάσους μακρινού
ο ουρανός ξαστέρωνε μονομιάς 
καθώς γδυνόσουνα.
Σαν μια αγκαλιά άσπρα λουλούδια 
τα εσώρουχά σου πάνω στην καρέκλα».
  • Κάποτε, η κοινωνική αλληλεγγύη συνεπάγεται τη θυσία της ερωτικής ευδαιμονίας, και επιβάλλει τον χωρισμό. Κι ο Λειβαδίτης, μ’ έναν τρόπο εκπληκτικό, αναφέρεται συχνά στον πόνο αυτού του χωρισμού:
«… η στέγη ολόγυρα θα στάζει
από ένα παλιό σεντόνι θα ράβεις 
τα ρουχαλάκια του παιδιού μας
θα μπαλώνεις με την πίκρα σου 
το κενό του χωρισμού».
  • Κι όμως, στην ποίηση του Λειβαδίτη αυτή η πίκρα κυοφορεί την ελπίδα για την επανασύνδεση και για ένα καλύτερο αύριο, όχι μόνο για τους ερωτευμένους, αλλά για όλους τους ανθρώπους:
«… αντίο.
Για να πάρει τέλος 
πια η αδικία στον κόσμο…
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Και τότε όλα τα βράδια 
κι όλα τ’ άστρα 
κι όλα τα τραγούδια
θα ’ναι δικά μας».
  • Ο Λειβαδίτης με τα ίδια πύρινα λόγια, με τα οποία διακηρύσσει τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, βροντοφωνάζει και την αγάπη:
«Θα ’θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
 αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες 
απ’ τις σκαλωσιές 
και να φιλιούνται με τον ήλιο…
να τ’ ακούσει η άνοιξη 
και να ’ρχεται πιο γρήγορα…
Να τ’ ακούσει ο χρόνος 
και να μη σ’ αγγίξει, 
αγάπη μου, ποτέ».
  • Το ερωτικό στοιχείο υπάρχει και σε άλλα έργα του Λειβαδίτη, όπως στο ποίημα με τον τίτλο «Σε περιμένω παντού» από τη συλλογή «Στίχοι γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα»:
«… Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
εγώ θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου…».
  • Στη «Συμφωνία αριθ. 1», ο Λειβαδίτης γράφει:
«Ένα ζευγάρι τουρτουρίζει κάτω απ’ το υπόστεγο
κοιτάζονται στα μάτια, γεράσανε
δεν πρόφτασαν ν’ αγαπηθούν νωρίτερα
πόλεμοι, φτώχια, δισταγμοί
η δυστυχία σε κάνει πάντα 
ν’ αναβάλλεις – έφυγε η ζωή».

  • Μια πικρή διαπίστωση για τον έρωτα που σε κάποιους δεν έφθασε ποτέ… Στην ίδια συλλογή, μια άλλη εικόνα του έρωτα, «…σε κείνα τα φτηνά χιλιοτραγουδισμένα συνοικιακά ξενοδοχεία…»· η θλιβερή μορφή του έρωτα από απελπισία ή μοναξιά, για λησμονιά ή εκδίκηση ή για κάποιο πρόσκαιρο «γλέντι» σ’ αυτή τη λιγοστή ζωή…:
«Χρόνια τώρα πηγαίνουν κι έρχονται τα ζευγάρια. 
Τα πόμολα στις πόρτες φθαρμένα 
από ανήσυχα ταραγμένα χέρια…
απελπισμένες γυναίκες που δόθηκαν 
μονάχα για να ξεφύγουν τη μοναξιά
κι άλλες για να ξεχάσουν εκείνον, 
ή από εκδίκηση ή για να μπορούνε ύστερα 
στη συντριβή και τη μετάνοια 
να βρίσκουν επιτέλους κάποιο προορισμό
κι άλλες, έτσι, γιατί η ζωή είναι λίγη 
και πρέπει να τη γλεντάει κανείς.

Κι άντρες, που όσο κι αν προσπάθησαν να δοθούν, 
δεν κατορθώσανε παρά να συνεχίζουν 
την πανάρχαιη αρσενική τρέλλα της απόχτησης».
  • Στο τέλος της 2ης ενότητας της «Συμφωνίας αριθ.1» ο Λειβαδίτης καταγράφει την οδύνη και τη συντριβή που προκαλεί στην ανθρώπινη ψυχή ο απελπισμένος έρωτας:
«“Φεύγω, μη ζητήσεις να με βρεις. 
Αγαπώ άλλον”, έγραφε.
Η χτένα της ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι
ανάμεσα στις χυμένες πούντρες 
– σαν ένα μικρό παιδικό
φέρετρο μέσα στη σκόνη…
Άσε με τώρα να κοιτάζω τα παράθυρά σου
ξέροντας πως μέσα ένας άλλος σε παίρνει, 
ένας άλλος βυθίζεται
μες στη μεγάλη σου άνοιξη – …
…Ποδοπάτησέ με, να ’χω τουλάχιστον 
την ευτυχία να μ’ αγγίζεις».
  • Ο έρωτας και ο θάνατοςαποτελούν το δίδυμο τραγικό μοτίβο στο δραματικό έργο «Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια» [με υπότιτλο «Σχέδιο για σύγχρονη τραγωδία»]. Πρωταγωνιστές: μια παντρεμένη γυναίκα, ο εραστής της, ο απατημένος σύζυγος· δευτεραγωνιστές: ο ζητιάνος – έξω στο δρόμο – , ο ζωγράφος – μόνιμος ένοικος του δωματίου 38 – , ο υπάλληλος του ξενοδοχείου.
«κι οι τρεις μεσόκοπες καμαριέρες
απ’ αυτές που στρώνουν τα ερωτικά κρεβάτια
κι οι ίδιες αυτές δεν αγαπήθηκαν ποτέ
απ’ αυτές με τα μεγάλα 
δακρυσμένα μάτια των αλόγων
που τα ξεχάσαν μες στο χιόνι…».
  • Ο Λειβαδίτης χτίζει αυτό το μεγάλο αφηγηματικό ποίημα, με μιαν απαράμιλλη τεχνική, και ψυχογραφεί σε βάθος όλα τα πρόσωπα. Η κορύφωση – λύση του δράματος επέρχεται προς το τέλος του έργου:
«Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν σύντομα, 
όπως, άλλωστε, και το κάθε τι
σ’ αυτόν τον κόσμο – το αυτοκίνητο των πρώτων βοηθειών,
ο διευθυντής του τμήματος, οι περαστικοί που χαζεύουν,
το φορείο με τον τραυματισμένο εραστή, και σε λίγο

τα δυο σκεπασμένα πτώματα…
…Έτσι, για μια ακόμα φορά, 
μέσα σε τούτο το πανάθλιο ξενοδοχείο
γινόταν το πανάρχαιο μυστήριο 
της τιμωρίας και της συχώρεσης – …
…Και, να, που ένα καινούργιο ζευγάρι 
ανεβαίνει κιόλας τη σκάλα
έτοιμο να ριψοκινδυνεύσει την ψυχή του 
στη μεγάλη αβεβαιότητα του έρωτα…».
  • Οι κατάρες του ερωτευμένουγι’ αυτόν ή αυτή που τον έκανε να πονέσει βαθιά αποτελούν ένα σύνηθες μοτίβο στην ποίηση, από την αρχαιοελληνική τραγωδία και τον ελληνιστικό «μίμο» («Μήδεια» του Ευριπίδη, «Φαρμακεύτρια» του Θεοκρίτου) μέχρι και το δημοτικό μας τραγούδι. Το μοτίβο αυτό απαντά και στον Λειβαδίτη:
«… Δέντρα, καλά μου δέντρα, που ακουμπήσαμε,
γενήτε νεκροκρέβατα να την ξαπλώσουν…» («Δημοτικό α'»).
  • Κατάρες, βέβαια, που – τις περισσότερες φορές – ξεστομίζονται από κάποιον που εξακολουθεί ν’ αγαπά, παρόλο που προδόθηκε ή λησμονήθηκε:
«…Κι όταν σε βάλουνε στη γη, 
στη γη και στο κρύο χώμα
εγώ να γίνω ο τάφος σου, 
να σ’ αγκαλιάζω αιώνια» («Δημοτικό β'»).
  • Το ερωτικόστοιχείο υπάρχει και σε αρκετά άλλα ποιήματα του Λειβαδίτη, στη συλλογή με τον τίτλο «Ποιήματα», όπως: «Μια γυναίκα», «Αιωνιότητα», «Αναπότρεπτο», «Έρωτας», «Ο αιώνιος διάλογος», «Ο διάλογος δεν είναι αιώνιος» και «Σε παλιό στυλ». Και μόνον από το δίστιχο – με τον τίτλο «Έρωτας» – θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ο Λειβαδίτης ως ένας από τους βαθιά ερωτικούς ποιητές όλων των εποχών:
«Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε».

Τελειώνοντας, θα ήθελα να εκφράσω την ακλόνητη πεποίθησή μου πως οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη, του μεγίστου και διαχρονικού αυτού ποιητή, στους οποίους το αγωνιστικό - ηρωικό και το έντονο ερωτικό στοιχείο συνυπάρχουν με τον πιο αρμονικό τρόπο, αποτελούν έναν αιώνιο ύμνο για την ίδια τη ζωή:

«Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος, άλλο χέρι, άλλο όνομα, άλλη
σημαία, άλλη καρδιά, άλλο άστρο, άλλη δικαιοσύνη –
απ’ τη ζωή» (Από τη «Συμφωνία, αριθ. 1»).[1] 

Βιογραφία του Ποιητή Τάσου Λειβαδίτη


Ας διαβάσουμε κι ένα βιογραφικό του και μετά ν'ακούσουμε στο βίντεο, τον ίδιον τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη να μας απαγγέλλει ένα από τα εκλεκτά του ποιήματα το «Αγαπημένη μου». 

Ο Τάσος Λειβαδίτης  (1922-1988) ήταν γιος του Λύσανδρου Λειβαδίτη και της Βασιλικής Κοντοπούλου. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τις σπουδές του διέκοψαν η γερμανική κατοχή και η συνακόλουθη ένταξή του στην Αντίσταση και στράτευσή του στην ΕΠΟΝ. Κατά τη διάρκεια της κατοχής πέθανε ο κατεστραμμένος οικονομικά πατέρας του και το 1951, ενώ ο ποιητής ήταν εξορισμένος στη Μακρόνησο, η μητέρα του. Είχε τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια, μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Ο πατέρας του ήταν μεγαλέμπορος και τα παιδικά χρόνια του ποιητή ήταν ευτυχισμένα. Τέλειωσε το γυμνάσιο στην Αθήνα.

Το 1946 παντρεύτηκε τη Μαρία Στούπα, παιδική του φίλη και πολύτιμη σύντροφο σε ολόκληρη τη ζωή του, με την οποία απέκτησαν μια κόρη τη Βάσω. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησε και την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία με τη δημοσίευση του ποιήματός του Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα.

Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού Θεμέλιο. Την τετραετία 1948-1952 εξορίστηκε στο Μούδρο, τον Άη- Στράτη και τη Μακρόνησο μαζί με άλλους αριστερούς καλλιτέχνες και διανοούμενος, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Άρης Αλεξάνδρου, ο Μάνος Κατράκης και πολλοί άλλοι και συνέχισε να γράφει ποιήματα. Το 1952 σημειώθηκαν οι εκδόσεις των έργων του Μάχη στην άκρη της νύχτας και Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας. Τρία χρόνια αργότερα οδηγήθηκε σε δίκη στο Πενταμελές Εφετείο με αφορμή την ποιητική συλλογή του Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου και αθωώθηκε πανηγυρικά.

Σταθμόστην ποιητική του διαδρομή και σχηματικό ορόσημο της πορείας του προς τη δεύτερη, εσωτερικότερη και υπαρξιακής αγωνίας, φάση της δημιουργίας του αποτέλεσε κατά τους θεωρητικούς της λογοτεχνίας το βιβλίο του Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια (1958 Το 1961 πήρε μέρος σε συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκηανά την ελληνική επαρχία, απαγγέλλοντας ποιήματά του και συνομιλώντας με το κοινό. Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε στο σενάριο με τον Κώστα Κοτζιά και έγραψε τους στίχους των τραγουδιών (η μουσική του Θεοδωράκη) για την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη Συνοικία το όνειρο, που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του νεορεαλιστικού ελληνικού κινηματογράφου και απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία.). Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Αυγή (1954-1980 με μια διακοπή κατά την επταετία της δικτατορίας του Παπαδόπουλου), το περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου έμεινε άνεργος και ασχολήθηκε για βιοποριστικούς λόγους με μεταφράσεις και διασκευές λογοτεχνικών έργων σε διάφορα λαϊκά περιοδικά· παράλληλα στράφηκε με νοσταλγία προς το παρελθόν αδυνατώντας να δεχθεί τη σκληρότητα της πραγματικότητας της εποχής, στάση που αντικατοπτρίζεται στην ποίησή του αυτής της περιόδου με έμφαση στο Νυχτερινό επισκέπτη. Το 1986 εξέδωσε τη συλλογή του Βιολέτες για μια εποχή που θεωρήθηκε ως το κύκνειο άσμα του.

Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα, στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο Χειρόγραφα του Φθινοπώρου. Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του Συμφωνία αρ.Ι), το Β'Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή Βιολί για μονόχειρα), το Α'Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το Εγχειρίδιο ευθανασίας). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Στίχοι τουμελοποιήθηκαν από το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Λοΐζο, το Γιώργο Τσαγγάρη και άλλους Έλληνες συνθέτες. Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη κυριαρχείται από την σπαρακτική υπαρξιακή του αγωνία, η οποία εκδηλώνεται αρχικά ως έκφραση τρυφερότητας και συμπόνιας στα πλαίσια του αισιόδοξου σοσιαλιστικού ρεαλισμού και στη δεύτερη φάση του έργου του ως εσωτερική αναδίπλωση και αναζήτηση του νοήματος της ζωής στο παρελθόν μετά από τη διάψευση των προσδοκιών και την προδοσία του καλλιτέχνη ως αγωνιστή για έναν καλύτερο κόσμο.

Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τάσου Λειβαδίτη βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Τάσος Λειβαδίτης», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.390-391. Αθήνα, Σοκόλης, 1982, Κουβαράς Γιάννης, «Χρονολόγιο Τάσου Λειβαδίτη (1922-1938)», Διαβάζω 228, 13/12/1989, σ.20-24 και Τσιριμώκου Λίζυ, «Λειβαδίτης Τάσος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986.[2]

«Αγαπημένη μου»

Με την γυναίκα του Μαρία

Το ερωτικό ποίημα «Αγαπημένη μου» που έγραψε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης από την ποιητική συλλογή «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» ☆҉‿↗⁀☆. Αποζητούσε την ομορφιά της ζωής, την ευτυχία του κόσμου, άρα δε θα μπορούσε να μη μιλήσει για τον έρωτα. Κι αυτό με όλη τη σημασία της λέξης και μ’ όλο τον πόνο και τη συντριβή που περικλείει ο έρωτας.

«Αγαπημένη μου»

Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και μ'έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε: τι έχεις αγόρι μου; Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ'τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα, και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα. Όταν τη νύχτα κοίταζα τ'αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου. Κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα, πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου, είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου...

Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δε μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω, πόσο σου πήγαιναν.

Κι ύστερα ξαφνικά εκείνο το βράδυ... έβρεχε. Ανέβηκα τέσσερα-τέσσερα τα σκαλιά, κανείς στην κάμαρα. Έτρεμε στ'ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα. "Φεύγω, μη ζητήσεις να με βρεις", έγραφε. Η χτένα της ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι ανάμεσα στις χυμένες πούδρες, σαν ένα μικρό παιδικό φέρετρο μέσα στη σκόνη.

Πού είσαι λοιπόν; πες μου, πού είσαι; σ'αναζητάω σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ'ένα σπίτι που 'πιασε φωτιά.

Τις νύχτες σηκώνομαι αλαφιασμένος, ντύνομαι και σε περιμένω. Δε θα χτυπούσες καν την πόρτα. Θα πέταγες με βιάση το παλτό σου στην καρέκλα. Η κάμαρα όλη θα λιποθυμούσε όπως θα 'λυνες ξαφνικά εκείνα τ'ασύγκριτα τυραννικά μαλλιά σου. Η παλιά ντουλάπα θα 'τρεχε και σαν μια ταπεινή υπηρέτρια θα σου 'βγαζε τα παπούτσια. Θα γελούσαν οι καθρέφτες, θα ξυπνούσαν οι γείτονες... Όλα έχουν μείνει όπως τα 'φησες θα σου 'λεγα.

Κι η χτένα σου, να τη εκεί. Η μαύρη μεγάλη χτένα σου, σαν ένας έρημος κατασκότεινος δρόμος που τον περνάω κάθε νύχτα.

Άσε με τώρα να κοιτάζω τα παράθυρά σου ξέροντας πως μέσα ένας άλλος σε παίρνει. Ένας άλλος βυθίζεται μες στη μεγάλη σου άνοιξη. Εγώ και ποδοπατημένη από χιλιάδες άντρες σ'αγαπώ.

Άσε με εδώ στη γωνιά, δεν πειράζει ας χιονίζει. Αυτό το μικρό τετράγωνο φως που ρίχνει το παράθυρο σου πάνω στο χιόνι, εμένα είναι ο κόσμος μου. Δε θα σου πω τίποτα μόλις βγεις. Θα περπατάω δίπλα σου αμίλητος, κι αν αυτό σε πειράζει μπορώ να 'ρχομαι πίσω σου σα σκυλί. Κι όταν πεθάνω, το χώμα που θα με σκεπάσει δε θα 'ναι για μένα το σκληρό χώμα των νεκρών, μα η απαλή τρυφερή γη, που κάποτε πλαγιάσαμε γυμνοί πάνω της. Ποδοπάτησέ με να 'χω τουλάχιστον την ευτυχία να μ'αγγίζεις...[3]

♪♫★ Βίντεο: Απαγγέλλει ο ίδιος ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης ♪♫
Επιμέλεια-παρουσίαση: Σοφία Ντρέκου - Αέναη επΑνάσταση



Βιβλιογραφία
1. Ο έρωτας στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη (Γιόλας Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου επικ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και ποιήτρια) palmografos.com
2. Βιογραφία του Ποιητή Τ. Λειβαδίτη από το Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.3. «Αγαπημένη μου» Από την ποιητική συλλογή «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952. www.sophia-ntrekou.gr
Το οπτικοακουστικό υλικό (Βίντεο) από www.YouTube, εταιρεία της Google.
Πηγή: www.sophia-ntrekou.gr

Ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης στην ιστοσελίδα μας:

• Περιπέτεια, (ανάλυση ποιήματος και Βίντεο: Λειβαδίτης, ο ποιητής των μεγάλων ονείρων) Βιογραφικό http://www.sophia-ntrekou.gr/2014/05/peripeteia-T.Leivaditis.html

• «Συγχώρα με, Αγάπη μου, που Ζούσα Πριν σε Γνωρίσω» αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952. http://www.sophia-ntrekou.gr/2015/02/H-ikanotita-na-sygxwreis.html

• Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο – Τάσος Λειβαδίτης (Ο Νέος Χρόνος, Οδηγός στο Φως της του Χριστού Ελευθερίας) Βιολέτες για μια εποχή (1985) http://www.sophia-ntrekou.gr/2015/01/O-neos-xronos-odigos-sto-fws-tis-toy-Xristoy-eleytherias.html

• Η σιωπή της νύχτας στην φωτιά στην δίκη του αιώνος (Απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Η δίκη του αιώνος». Συλλογή «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα») http://www.sophia-ntrekou.gr/2015/06/H-siwpi-tis-nyxtas-stin-fwtia.html

• «Έτσι, απόψε που σκοτείνιασε» (Απόσπασμα από την Συλλογή «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα») Ο Αη-Λαός: Θα με δικάσει o κούκος και τ'αηδόνι (ιστορική ανάλυση τραγουδιού και Βίντεο) http://www.sophia-ntrekou.gr/2014/05/min-me-krineis-aystira.html

• Απόσπασμα: Τάσος Λειβαδίτης «Επίλογος (Φυσάει)» Ο Τυφλός με το λύχνο (1983) Αφιέρωμα στους Άστεγους όπου Γης http://www.sophia-ntrekou.gr/2014/12/Gia-tous-astegous.html

• «Σε αναζητώ: Η δύναμη του ερωτικού συναισθήματος» Παραφράζοντας απόσπασμα από την ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» http://www.sophia-ntrekou.gr/2015/09/blog-post_82.html

• Βίντεο: «Αστραπόγιαννος» (Μοιρολόϊ) σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Τάσου Λειβαδίτη. Σοφία Ντρέκου: Αστραπή http://www.sophia-ntrekou.gr/2016/04/blog-post_21.html

• Ο έρωτας στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη (Αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση του (Βίντεο) https://www.sophia-ntrekou.gr/2018/10/o-erwtas-stin-poiHsi-tou-tasoy-leivaditH.html

Επιλεκτικό οπτικοακουστικό υλικό (Βίντεο) για τον ποιητή
Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε τα Video
Θα ανανεωθεί σύντομα...










Ερωτικό







Από την ταινία Συνοικία το όνειρο σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη που περιγράφει σε πολλά ποιήματα του με τον καλύτερο τρόπο την Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του '50, αρχές 60, μια χώρα... φτωχιά, αλλά τίμια που οι κάτοικοι της την αγαπούσαν...
↧

Η Παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου στο έργο του Κάρολου Ντίκενς «A Christmas Carol - Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα»

November 3, 2018, 7:19 am
$
0
0

Γράφει ο Φαίδων Χριστοδουλάκης
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Οι αρετές της καλοσύνης, της ανθρωπιάς, 
της συμπόνιας, της ελπίδας με κορυφαία την αγάπη, 
μετατρέπουν τον διδακτικό χαρακτήρα του έργου 
σε ευαγγελικό ανάγνωσμα.

Μία από τις ομορφότερες ιστορίες που έχουν γραφτεί ποτέ με αφορμή τα Χριστούγεννα είναι αναμφισβήτητα το υπέροχο διήγημα του Τσάρλς Ντίκενς, «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» (A Christmas Carol - Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα). Το έργο αποτέλεσε αγαπημένο ανάγνωσμα ολόκληρων γενιών και λατρεύτηκε σχεδόν σε όλες τις κινηματογραφικές μεταφορές. (βλ. στο τέλος ολόκληρη την ταινία)

Σε αυτές τις γραμμές θα επιχειρήσουμε μια, όσο το δυνατόν, επιγραμματική ψηλάφηση του θαυμαστού κι αγαπημένου μας έργου, σκιαγραφώντας αδρά μόνον κάποιους βασικούς άξονες.
  • Ο Ντίκενς στηρίζει όλο του το οικοδόμημα σε μία προέκταση της βιβλικής αφήγησης, μέσω μιας φαινομενικής αντίθεσης.
Έτσι, στη περίφημη παραβολή του Πλούσιου και του Λάζαρου (βλ. παρακάτω), που μας διασώζεται στο Κατά ΛουκάνΕυαγγέλιο, υπάρχει στο τέλος της ένας χαρακτηριστικός διάλογος μεταξύ της ψυχής του κολαζομένου πλουσίου και του Αβραάμ.

Εκεί εκφράζεται ή ικεσία να αποσταλεί ο Λάζαρος στη γη με σκοπό τη νουθεσία και τη μετάνοια των υπολοίπων αδελφών του πλούσιου, η οποία καταλήγει στην άρνηση του Αβραάμ. Σε αυτό το σημείο ξεκινάει η αφήγηση του Ντίκενς, που χρησιμοποιεί «την άρση» της απαγόρευσης αυτής για να στείλει την ψυχή του Μάρλεϋ στον αμετανόητο φιλάργυρο φίλο του και συνέταιρο, τον Σκρουτζ και να του δώσει την ευκαιρία που ο ίδιος δεν είχε.
  • Η περιγραφή της κολασμένης μορφής του Μάρλεϋ είναι πραγματικά ένας θησαυρός θεολογικών στοιχείων. 
Η θλιβερή του εικόνα με τις βαριές αλυσίδεςκαι τα χρηματοκιβώτια και γενικά η ζοφερή του όψη, καθώς και η μόνιμη, χωρίς καμιά ανάπαυση, ταλαιπωρία του, μας παραπέμπει στον μεταθανάτιο κολασμό της ψυχής από τα πάθη αλυσίδες που την συμπνίγουν και δεν την αφήνουν να βρει λύτρωση.

Σε κάποιο σημείο το δράμα του κορυφώνεται,στη θέα των άλλων κολασμένων ψυχών που πλέον δεν μπορούσαν να πράξουν το καλό και βίωναν το μαρτύριο της αγάπης.

Από την άλλη όχθη η σκληροκαρδία του Σκρουτζ κι ο άκρατος υλισμός του, τον ωθούν στην αμφισβήτηση του παράδοξου γεγονότος της εμφάνισης του νεκρού του φίλου φτάνοντας στα όρια της απιστίας. Ωστόσο δέχεται το πρώτο πλήγμα και μαλακώνει κάτι στο οποίο συμβάλλει και το αίσθημα του τρόμου. 

Η σταδιακή μεταστροφή που θα οδηγήσει στην αληθινή μετάνοια, θα έρθει αργά και σταθερά με την επίσκεψη των αλλόκοτων φαντασμάτων των Χριστουγέννων.

Μέσω της θέασης του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, του χρόνου δηλαδή ως μοναδικού πεδίου σωτηρίας, με επίκεντρο τα Χριστούγεννα, θα δει την σταδιακή του πορεία προς την πνευματική καταστροφή με την υποδούλωση του στο πάθος της φιλαργυρίας και της λατρείας της ύλης που τελικά θα τον μετατρέψει σε μία απόκοσμη κι εωσφορική ύπαρξη.

Η συνολική θέαση του βίου του ως ψυχικού και πνευματικού κατήφορου που τέλος έχει τον τάφο και την αιώνια κόλαση θα συγκλονίσει συθέμελα τη σκληρή και κρύα καρδιά του φιλάργυρου Σκρουτζ και θα τον φέρει σε μια ουσιαστική μετάνοια κι αλλαγή ζωής.

Σε όλο το έργο είναι διάχυτος ο θεανθρωπισμόςτου «πνεύματος των Χριστουγέννων», ο οποίος σύμφωνα με τον συγγραφέα, πρέπει ως πρόταση ζωής να κυριαρχεί όλο τον χρόνο και να νοηματοδοτεί τον ανθρώπινο βίο, ιδίως σε εποχές κοινωνικής αδικίας και βαθιάς φτώχειας, όπως αυτή που έζησε ο Ντίκενς.
  • Οι αρετές της καλοσύνης, της ανθρωπιάς, της συμπόνιας, της ελπίδας με κορυφαία την αγάπη, μετατρέπουν τον διδακτικό χαρακτήρα του έργου σε ευαγγελικό ανάγνωσμα.
Ακόμη κι ο «εκπρόσωπος» του κόσμου των φτωχών, η συμπαθέστατη φιγούρα του Κράτσιτ, του υπαλλήλου του Σκρούτζ, δε διαπνέεται από κανένα είδος «ταξικού μίσους» αλλά χαρακτηρίζεται από αληθινή υπομονή κι αγάπη προς το πρόσωπο του φιλάργυρου δυνάστη. Η μεγαλοψυχία του τον ωθεί να κάνει πρόποση στην υγεία του Σκρούτζ στο φτωχικό γιορτινό του τραπέζι και να υπομένει με χαρά τον πειρασμό της ασθένειας του μικρού του παιδιού.



Παράλληλα παρουσιάζεται η άκρως συγκινητική εικόνα μιας φτωχής χριστιανικής οικογένειας με κυρίαρχη μορφή αυτή του πιστού αρρώστου παιδιού του αξιολάτρευτου Τιμ.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται κι ο μοναδικός ανιψιός του Σκρουτζ που με υπομονή, αγάπη κι αληθινή ανιδιοτέλεια αναζητάει το Θείο του, ως μοναδική του οικογένεια.

Τελικά όλα συντείνουν στο γκρέμισμα της εγωιστικής και μοναχικής φυλακήςτου από κόσμου και φιλάργυρου γέροντα, κάτι που δεν θα αργήσει να συμβεί.

Το θαύμαπου συντελέστηκε με την μετάνοια και τη πλήρη μεταστροφή του Σκρουτζ σε ευεργέτη των φτωχών κι όλης της πόλης, καταδεικνύουν δύο αθάνατες αλήθειες όπως αυτές εκφράστηκαν στο Ευαγγέλιο και στη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας.

Κατά πρώτον οι καταστάσεις του πλούτου και της φτώχειας είναι ηθικά ουδέτερες.

Η χρήση τους είναι εκείνη που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε συνδημιουργό του Θεού ή όχι, με θεμελιώδη όρο την ελευθερία της επιλογής.

Κατά δεύτερονόλες οι μεγάλες αλλαγές στις κοινωνίες των ανθρώπων πρέπει να ξεκινούν και από την αλλαγή, «την αλλοίωση» όπως έλεγαν οι Άγιοι, της καρδιάς.

Από μέσα δηλαδή προς τα έξω. Ποτέ το αντίστροφο.

Φαίδων Χριστοδουλάκης [Fedon-Panos Christodoulakis]
ΜΑ Θεολογίας | Πηγή: fedon-christodoulakis.blogspot.gr

Το Ευαγγέλιο Κυριακή Ε’ Λουκά ις’ 19-31
Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου 


Αρχαίο κείμενο

19 Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ'ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. 23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 24καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. 25εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· 26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. 27εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ'ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς, μετανοήσουσιν. 31εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

19Ειδικώτερα δε δια τον πλούτον ακούσατε και αυτήν την παραβολήν· Ενας άνθρωπος ήτο πλούσιος και εφορούσε κόκκινον πανάκριβον ένδυμα και λευκόν, λινόν πολυτελή χιτώνα. Και κάθε ημέρα ηυφραίνετο με πολυδάπανα λαμπρά συμπόσια. 20Εζούσε δε τότε και κάποιος πτωχός ονάματι Λαζαρος, ο όποιος ήτο παραπεταμένος κοντά εις την μεγάλην εξώπορτα του πλουσίου, γεμάτος από πληγάς. 21Και αυτός επιθυμούσε να χορτάση την πείνα του από τα ψίχουλα, που έπιπταν από το τραπέζι του πλουσίου. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, οι σκύλοι έγλειφαν τας πληγάς του γυμνού σχεδόν σώματός του. 22Συνέβη δε να πεθάνη ο πτωχός και να μεταφερθή από τους αγγέλους εις τας αγκάλας του Αβραάμ, στον παράδεισον δηλαδή όπου ο Αβραάμ μαζή με τους δικαίους αναπαύονται και ευφραίνονται. Επέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη με πολλήν μεγαλοπρέπειαν. Η ψυχή του όμως κατέβηκε στον Αδην. 23Και στον Αδην όπου εβασανίζετο, εσήκωσε τα μάτια του και βλέπει τον Αβραάμ από μακρυά και τον Λαζαρον εις τας αγκάλας του. 24 Και αυτός, που τόσην αδιαφορίαν και σκληρότητα είχε δείξει, όταν ζούσε εις την γην, εφώναξε τώρα και είπε· Πατερ Αβραάμ, σπλαγχνίσου με και στείλε τον Λαζαρον να βρέξη την άκρη από το δάκτυλο του στο νερό και να δροσίση την γλώσσαν μου, διότι πονώ φοβερά μέσα εις την βασανιστικήν αυτήν φλόγα του Αδου. 25Είπε δε ο Αβραάμ· Τεκνον, θυμήσου, ότι συ απήλαυσες με το παραπάνω τα αγαθά σου εις την ζωήν σου και ο Λαζαρος ομοίως εδοκίμασε τα κακά της φτώχειας και της ασθενείας. Τώρα δε αυτός εδώ παρηγορείται και ευφραίνετε δια την υπομονήν, που έδειξε στον καιρόν της θλίψεώς του, συ δε κατά λόγον δικαιοσύνης βασανίζεσαι δια την φιλαυτίαν σου και την σκληρότητα της καρδίας σου. 26Και επί πλέον μεταξύ του τόπου, που είμεθα ημείς, και του τόπου που είσθε σεις, έχει στηριχθή μέγα και ανυπέρβλητον χάσμα, ώστε εκείνοι που θέλουν να περάσουν από εδώ εις σας να μη ημπορούν ούτε και αυτοί, που είναι στο μέρος σας να μην ημπορούν να περάσουν προς ημάς. 27Είπε δε ο πλούσιος· Τότε σε παρακαλώ, πάτερ, να στείλης τον Λαζαρον στο πατρικό μου σπίτι, 28διότι έχω εκεί πέντε αδελφούς, στείλε τον να τους διαβεβαιώση δι'αυτά που συμβαίνουν εδώ, ώστε να μη καταντήσουν και αυτοί στον τόπον τούτον των βασάνων. 29Λεγει εις αυτόν ο Αβραάμ· Έχουν τον Μωϋσέα και τους προφήτας· ας ακούσουν αυτών τας μαρτυρίας. 30Εκείνος δε είπε· όχι, πάτερ Αβραάμ, δεν θα προσέξουν την μαρτυρίαν του Μωϋσέως και των προφητών. Αλλά εάν κανείς από τους πεθαμένους υπάγη προς αυτούς, θα μετανοήσουν. 31Είπε δε εις αυτόν ο Αβραάμ· εάν δεν ακούσουν τον Μωϋσέα και τους προφήτας, δεν θα πεισθούν και αν ακόμη αναστηθή κάποιος εκ νεκρών”. (Όταν λείπη η καλή διάθεσις ούτε και το μεγαλύτερον θαύμα ημπορεί να οδηγήση εις πίστιν και μετάνοιαν). 

Ἀπόστολος | ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Β' 4 - 10

4 ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, 5καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσῳσμένοι· 6καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 7 ἵνα ἐνδείξηται ἐν τοῖς αἰῶσι τοῖς ἐπερχομένοις τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ’ ἡμᾶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 8τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσῳσμένοι διὰ τῆς πίστεως· καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, 9οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. 10αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν. 

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

4Ο Θεός όμως, ο οποίος είναι πλούσιος εις έλεος και φιλανθρωπίαν, χάρις εις την απεριόριστον αγάπην του, με την οποίαν μας ηγάπησε, 5μας εζωοποίησε πνευματικώς, μαζή με τον Χριστόν, και όταν ακόμη ήμεθα νεκροί ένεκα των παραβάσεων. Έχετε σωθή όχι ένεκα της αξίας σας η των έργων σας, αλλά δωρεάν δια της χάριτος. 6Και μας ανέστησε μαζή με τον Χριστόν και μας έβαλε να καθήσωμεν μαζή του εις την επουράνιον δόξαν δια του Ιησού Χριστού. 7Και τούτο δια να φανερώση καθαρά εις τας ερχομένας γενεάς, δια μέσου όλων των αιώνων, τον μέγαν και ακατάληπτον, εις την ανθρωπίνην διάνοιαν, πλούτον της χάριτός του με την προς ημάς αγαθωσύνην, την οποίαν έδειξε δια του Ιησού Χριστού. 8Διότι πράγματι έχετε σωθή δωρεάν με την χάριν δια μέσου της πίστεως. Και αυτή η ανεκτίμητος σωτηρία σας δεν προήλθεν από σας· το δώρον είναι του Θεού. 9Δεν είναι καρπός και αποτέλεσμα έργων, δια να μη ημπορή ποτέ κανείς να καυχηθή. 10Διότι όλοι μας είμεθα έργον ιδικόν του, αναγεννηθέντες και κτισθέντες εκ νέου δια του Ιησού Χριστού και επί του Χριστού ως θεμελίου, δια να πράττωμεν τα αγαθά έργα, τα οποίαν από καταβολής κόσμου είχεν ετοιμάσει ο Θεός, δια να πορευθώμεν κατά το διάστημα της ζωής μας με αυτά. 

Δείτε το αφιέρωμα στον Άφρονα Πλούσιο: Η ερωτική σχέση των ολίγων, με την υπερσυσσώρευση του πλούτου

A Christmas Carol - (1984)
Χριστουγεννιάτικη Ιστορία



🎄 Χριστουγεννιάτικο δώρο: Δείτε και την ταινία ολόκληρη με ελληνικούς υπότιτλους (Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε το Video).Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία γνώρισε πολλές μεταφορές στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, το θέατρο και την όπερα. Ίσως η καλύτερη μεταφορά στον Κινηματογράφου της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας αυτήν του 1984, με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Σι Σκοτ (George C. Scott) και σκηνοθεσία του Κλίβ Ντόννερ (Clive Donner). Καλή θέαση... www.sophia-ntrekou.gr









↧

Όταν ένας Ρομά σηκώνει την Ελληνική σημαία (Η ιστορία του μικρού Ρομά που παρέλασε την 28η Οκτωβρίου)

November 7, 2018, 1:00 am
$
0
0

N. Lygeros:Όταν ένας Ρομά που δεν ζήτησε τίποτα ούτε από τη ζωή ούτε από την κοινωνία ούτε από την κλήρωση, σηκώνει την ελληνική σημαία, πρέπει να ξεπεράσει πολλά εμπόδια ρατσιστικά, κοινωνικά και απάνθρωπα μόνο και μόνο επειδή σέβεται ένα σύμβολο Εθνικό, επειδή το κρατά στα χέρια του και επειδή δείχνει σε όλους ένα παράδειγμα προς μίμηση. Το να σηκώνεις την Ελληνική σημαία για την 28η Οκτωβρίου,

↧
↧

Αλυσοδεμένοι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές (Εικόνες και Βίντεο)

November 11, 2018, 4:00 am
$
0
0

Εργασία, έρευνα Σοφία Ντρέκου 

ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΑ-ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ: Άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν ζώα: 
Οι απίστευτες εικόνες από ψυχικά ασθενείς στην Ινδονησία

Η λέξη Pasungχρησιμοποιείται στην Ινδονησία προκειμένου να περιγράψει τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό περιορισμό.

Από τον Ιανουάριο του 2011 έως τα τέλη του 2012, η φωτογράφος που εργάζεται για λογαριασμό των Times, Andrea Star Reesse, βρέθηκε στην ασιατική αυτή χώρα και κατέγραψε με το φακό της απίστευτες εικόνες από πνευματικά ασθενείς ανθρώπους που κρατούνται σε ψυχιατρεία, νοσοκομεία αλλά και σπίτια. Δηλαδή όσους βρίσκονται υπό το "καθεστώς" Pasung.

Αρκετοί από αυτούς, όπως σημειώνει η ίδια η φωτογράφος, δεν έχουν εξεταστεί ποτέ από ψυχιάτρους, ούτε έχει γίνει φυσικά διάγνωση για την κατάστασή τους.

Σύμφωνα με διφορούμενα, όπως αποκαλύπτει Reesse στοιχεία από την κυβέρνηση της Ινδονησίας, στη χώρα δραστηριοποιούνται περί τους 600 με 800 ψυχιάτρους, το 50% των οποίων εργάζεται στην Τζακάρτα, την πρωτεύουσα της χώρας. Μάλιστα εξαιτίας των ελλείψεων σε φαρμακευτικό υλικό κάθε ψυχίατρος δικαιούται να χορηγεί ελάχιστες συνταγές ενώ ο ασθενής μπορεί να χρειαστεί να περιμένει μέχρι και μήνες μέχρι να έχει πρόσβαση στα φάρμακα.[1]

Ινδονησία:«Η ζωή στην κόλαση», για τους ψυχικά πάσχοντες

Ο Saepudin ήταν αλυσοδεμένος (pasung) για 9 χρόνια. Ζούσε απομονωμένος στο πίσω δωμάτιο του σπιτιού της οικογένειάς του, στη Δυτική Ιάβα. Τα πόδια του ατρόφησαν λόγω της αχρησίας.
Ο Saepudin ήταν αλυσοδεμένος (pasung) για 9 χρόνια.
Ζούσε απομονωμένος στο πίσω δωμάτιο του σπιτιού
της οικογένειάς του, στη Δυτική Ιάβα. 
Τα πόδια του ατρόφησαν λόγω της αχρησίας.

Είδα πριν λίγες μέρες εδώ το φωτογραφικό, το φριχτό φωτογραφικό υλικό, απ’ την Ινδονησία που αφορά ανθρώπους με ψυχικές διαταραχές κι αποφάσισα να ψάξω περισσότερο το θέμα για να ενημερωθούμε όλοι. Τέτοιες εικόνες δυστυχώς έχω δει ξανά, αλλά απ’ την άλλη θυμάμαι και τις άψογες σχεδόν συνθήκες που επικρατούσαν στο ψυχιατρείο της Chiang Mai στο Βορά της Ταϋλάνδης. Και το αναφέρω γιατί δεν πρέπει να θεωρήσουμε πως σε όλη την Ασία έτσι έχουν τα πράγματα.

Στην Ινδονησία βέβαια, η Andrea Star Reese, αυτές τις εικόνες αντίκρυσε και κατέγραψε με το φακό της, από τον Ιανουάριο 2011 μέχρι το τέλος του 2012. Κι ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που εξηγεί στις συνεντεύξεις της είναι ο όρος pasung. Μ’ αυτόν στη συγκεκριμένη χώρα, εννοούν τα δεσμά, αλλά και τον περιορισμό, το να κλειδωθεί δηλαδή ένα άτομο σ’ ένα χώρο, σ’ ένα υπόστεγο, να δεθεί σ’ έναν πάσαλο ζώου κτλ. Τις καθηλώσεις δηλαδή παντός είδους και την απομόνωση, όπως θα λέγαμε εμείς.

Σε pasung καταφεύγουν οι οικογένειες που ένα μέλος τους πάσχει ψυχικά για οικονομικούς λόγους, καθώς πολλές φορές ακόμη και το κόστοςμεταφοράς του σε κάποιο ψυχιατρικό νοσοκομείο είναι δυσβάσταχτο. Αλλά το κάνουν επειδή φοβούνται τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής μιας και κάποιοι συγγενείς τους χειροτέρευσαν μετά τη χορήγηση ψυχοφαρμάκων, ανησυχούν για τον κίνδυνο εθισμού τους, δεν κατανοούν την ανάγκη για δια βίου λήψη κ.α. Βεβαίως το κάνουν παράλληλα και για ν’ αποφύγουν το στίγμα στην κοινότητα, με την πεποίθηση πως έτσι προστατεύουν τόσο την οικογένεια όσο και το ίδιο το άτομο. Σε καμία περίπτωση δεν αισθάνονται πως κάνουν κάτι λάθος, μιας και ανέκαθεν σε τέτοιες λύσεις κατέφευγαν.

Το θέμα είναι όμως, πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπετε στις φωτογραφίες κι άλλοι πάμπολλοι, δεν έχουν διαγνωστεί επισήμως, δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ ψυχίατρο. Κανείς δηλαδή δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως όντως έχουν κάποια ψυχική διαταραχή. Κι έτσι το pasung, που απαγορεύτηκε το 1977, αποτελεί παρ’ όλα αυτά, τον παραδοσιακό τρόπο αντίδρασης των μικρών ως επί το πλείστον κοινωνιών, έναντι στην υποψία ύπαρξης ψυχικής διαταραχής.

Οι σαμάνοι, που είναι η φτηνή επιλογή σ’ αυτή τη χώρα, συνδέουν συνήθως τις συμπεριφορές όσων θεωρούνται διαταραγμένοι με πνευματική κατοχή από κάποιο πνεύμα, με μαγεία, τους αντιμετωπίζουν με ξόρκια κτλ.

Η Yayasin, άρχισε να έχει παραισθήσεις όταν ήταν 15 ετών.
Η Yayasin, άρχισε να έχει παραισθήσεις όταν ήταν 15 ετών. 
Η οικογένειά της πλήρωσε για να έχει ένα κρεβάτι 
και να λάβει ένα είδος πνευματικής θεραπείας, 
βασισμένης στον ισλαμισμό. 
Ζούσε στο ίδρυμα Bina Lestari Foundation, 
στην Κεντρική Ιάβα, για αρκετά χρόνια.

Στην Ινδονησία, που έχει πληθυσμό 250 εκατομμύρια ανθρώπους, υπάρχουν μόνο 600 ως 800 περίπου ψυχίατροι, οι μισοί εκ των οποίων βρίσκονται στην Ιάβα κι οι υπόλοιποι στην Τζακάρτα. Κάποιοι εξ’ αυτών μονίμως κάνουν την ίδια διάγνωση και δίνουν την ίδια συνταγή. Ακόμη κι έτσι όμως, η συνταγογραφούμενη αγωγή, μπορεί να μην εκτελεστεί για μήνες, λόγω των ελλείψεων ή επειδή κοστίζει εξαιρετικά ακριβά.

Τα 48 ψυχιατρεία της χώρας (περισσότερα απ’ τα μισά βρίσκονται σε μόλις 4 απ’ τις 34 επαρχίες, σύμφωνα με την WHO) τα εποπτεύει το αντίστοιχο υπουργείο Υγείας αλλά τα «καταφύγια» (στα οποία γίνεται pasung) αποτελούν ευθύνη ξεχωριστού τμήματος. Μέρος των ‘θεραπειών” εκεί είναι τα επώδυνα μασάζ (ως αποτέλεσμά τους προκαλούνται μώλωπες στα σώματα των πασχόντων) ή η απαγγελία στο αυτί στίχων απ’ το Κοράνι, η κατάποση φυτικών ροφημάτων κ.α..

Διαπιστώθηκε μάλιστα πως σχετικά εύκολα, μπορεί να κρατηθεί ένας άνθρωπος σε ένα τέτοιο «καταφύγιο», ένα ίδρυμα δηλαδή, χωρίς τη θέλησή του. Ο προϋπολογισμός για την υγεία το 2015 ήταν 1,5% και υπολογίζεται πως το 90% των ανθρώπων που επιθυμούν να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, δεν μπορούν να την έχουν.

Όπως έχει πει η Andrea Star Reese, το χειρότερο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουμε στις φωτογραφίες και το video, δεν γνωρίζουν καν πως μπορούν να γίνουν καλύτερα. Υφίστανται στωικά τη μοίρα τους. Η ίδια ελπίζει ότι γνωστοποιώντας την κατάσταση θα αυξηθεί η ευαισθητοποίηση και θα βοηθήσει (τόσο η σειρά αυτή φωτογραφιών, όσο και το ντοκιμαντέρ Disorder) να υπάρξει μια θετική αλλαγή προς την κατεύθυνση της τρέχουσας φροντίδας ψυχικής υγείας στη χώρα.

Και τι γίνονται λοιπόν σήμερα αυτοί οι άνθρωποι; Η οργάνωση Human Rights Watch, αναφέρει σε μια έκθεση 74 σελίδων που δημοσιεύτηκε μόλις χτές με τίτλο «Η ζωή στην κόλαση», πως μένουν για εξαιρετικά μεγάλα διαστήματα κλειδωμένοι και καθηλωμένοι (κάποιοι για 15 ολόκληρα χρόνια), απομονωμένοι (σε κάποιες περιπτώσεις για να τιμωρηθούν με ποικίλες αφορμές), ζουν σε εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες (τρώνε, κοιμούνται, ουρούν κι αφοδεύουν στο ίδιο μέρος), υφίστανται σωματική και σεξουαλική βία, υπόκεινται σε υποχρεωτική θεραπεία (συμπεριλαμβανομένου του ηλεκτροσόκ που όπως διαπιστώθηκε σε τρία απ’ τα έξι ψυχιατρικά νοσοκομεία γίνεται χωρίς αναισθησία και χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενή), αναγκάζονται να δεχτούν αντισύλληψη κ.α. Πόσοι είναι; 18.800, όπως υπολογίζεται.

Η σπανιότητα των κατάλληλων δομών και η ύπαρξη υπηρεσιών που συχνά αγνοούν τα βασικά δικαιώματα των ατόμων με ψυχοκοινωνικά προβλήματα άλλοτε συνέβαλε κι άλλοτε προκάλεσε τη βία εναντίον τους.

Η περί ου ο λόγος οργάνωση, πήρε συνέντευξη από 72 άτομα (συμπεριλήφθησαν και παιδιά), μίλησε με οικογένειες, φροντιστές, προσωπικό «καταφυγίων», επαγγελματίες ψυχικής υγείας, κυβερνητικούς αξιωματούχους και κάνει λόγο για 57.000 ανθρώπους που μια φορά έστω στη ζωή τους περιορίστηκαν με αλυσίδα σε κλειστό χώρο.

Τι μπορεί να γίνει τελικά γι’ αυτούς; Το 2014, το Κοινοβούλιο της Ινδονησίας ψήφισε το νόμο για την Ψυχική Υγεία ώστε να βελτιωθεί το επίπεδο των αντίστοιχων υπηρεσιών στη χώρα, αλλά ακόμη δεν έχουν υπάρξει θεαματικές αλλαγές. Τον επόμενο μήνα, ο Πρόεδρος της χώρας, Joko Widodo, αναμένεται να υπογράψει τη συμφωνία για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, που αποσκοπεί στην προστασία και την προώθηση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρίες. Η κυβέρνηση πήρε επίσης σειρά μέτρων για την απελευθέρωσή όσων παραμένουν σε pasung, αλλά καθώς η χώρα έχει μεγάλες απομονωμένες περιοχές όπου ο έλεγχος είναι δύσκολος, πολλοί εξακολουθούν να βρίσκονται κάπου καθηλωμένοι και περιορισμένοι.

Κι εμείς; Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Αυτές τις μέρες λοιπόν, τρέχει μια σχετική καμπάνια σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το θέμα, για την οποία μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ. Δεν ξέρω αν θα έχει αποτέλεσμα, δυστυχώς είμαι εξαιρετικά επιφυλακτική όταν βλέπω παρόμοιες κινήσεις παρά το ότι αναγνωρίζω τις καλές προθέσεις που τις υπαγορεύουν, αλλά απ’ την άλλη, αν δεν προσπαθήσουμε έστω να ενημερώσουμε για την κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτή τη χώρα, σίγουρα δεν θ’ αλλάξει και κάτι. Και μ’ αυτή τη σκέψη και πολλές ακόμη που δεν αναλύονται όταν βλέπεις τέτοια video και τέτοιες φωτογραφίες.[2]

Οι ψυχικές ασθένειες αποτελούν θέμα ταμπού στην Ινδονησία. 


πηγή: BoredPanda http://www.enallaktikos.gr/ar23814el-indonisia-sokaristikes-eikones-anthrwpwn-me-psyxika-nosimata-se-athlies-synthikes-diaviwsis.html

Ανησυχώντας για τη δεινή θέση των ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα και τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζουν έγκλειστοι, ο φωτορεπόρτερ Andrea Star Reese πέρασε ένα χρόνο, από το 2011 έως το 2012, καταγράφοντας με τον φακό και την κάμερά του τον τρόπο λειτουργίας των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της χώρας. Το σοκαριστικό υλικό παρουσιάσθηκε μέσα από το ντοκιμαντέρ "Disorder" (Διαταραχή) το 2013. (εδώ)




Η Yayasin,























Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν αλυσοδεμένοι 
σε «κλουβιά» στην ισλαμική Ινδονησία



Συγκλονίζουν οι εικόνες αλυσοδεμένων ανθρώπων που αναγκάζονται να ουρούνκαι να τρώνε κλειδωμένοι σε ένα μικρό δωμάτιο, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην ισλαμική Ινδονησία. Όπως μεταδίδει η βρετανική εφημερίδα «Guardian», 40 χρόνια μετά την απαγόρευση της πρακτικής των δεσμών σε άτομα με ψυχικές ασθένειες, χιλιάδες εξακολουθούν να ζουν αλυσοδεμένοι ή κλειδωμένοι σε ιδρύματα, ευάλωτοι στις κακοποιήσεις, σύμφωνα με νέα έκθεση.

Παρότι το pasung απαγορεύτηκε το 1977, υπομένοντας τον στιγματισμό και την χρόνια έλλειψη φροντίδας ψυχικής υγείας, η χρήση του εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη. Οι άνθρωποι που υποβάλλονται σε pasung έχουν δεμένα τα πόδια τους με αλυσίδες ή ξύλα βασανισμού για ώρες, ημέρες, μήνες ή και χρόνια, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζονται να μένουν έξω, γυμνοί και ανίκανοι να πλυθούν.

Περισσότεροι από 57.000 άνθρωποι έχουν υποστεί pasung τουλάχιστον μία φορά, ενώ υπολογίζεται ότι σήμερα υπάρχουν περίπου 18.800 αλυσοδεμένοι ή κλειδωμένοι. Δείτε:





Εικόνες φρίκης από τα ψυχιατρεία-κολαστήρια της Ινδονησίας


Τραγικές εικόνες αλυσοδεμένων ανθρώπων που αναγκάζονται να ουρούν και να τρώνε κλειδωμένοι σε ένα μικρό δωμάτιο για ημέρες μήνες ή ακόμη και χρόνια, ξεχασμένοι ακόμη και από τον Θεό, διαπίστωσε το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ινδονησία.


Σαράντα χρόνια μετά την απαγόρευση της πρακτικής των δεσμών σε άτομα με ψυχικές ασθένειες, σχεδόν 19.000 εξακολουθούν να ζουν αλυσοδεμένοι ή κλειδωμένοι σε ιδρύματα, ευάλωτοι στις κακοποιήσεις, σύμφωνα με νέα έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.


Η μελέτη αναφέρει ότι αν και τα δεσμά ή ο περιορισμός των ατόμων με ψυχοκοινωνικά προβλήματα – απαγορεύτηκε το 1977, υπομένοντας τον στιγματισμό και την χρόνια έλλειψη φροντίδας ψυχικής υγείας, η χρήση του εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη.


Ακόμη αναφέρει πως η Ινδονησία, μία χώρα 250 εκατομμυρίων ανθρώπων, έχει μόνο 800 ψυχιάτρους και 48 ψυχιατρικά νοσοκομεία, εκ των οποίων πάνω από τα μισά σε μόλις τέσσερις από τις 34 επαρχίες της.




«Τα δεσμά των ατόμων με ψυχικές παθήσεις είναι παράνομα στην Ινδονησία, όμως παραμένει μια διαδεδομένη και βάρβαρη πράξη» δήλωσε η Κρίτι Σάρμα, ερευνητής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και συντάκτης της έκθεσης.

«Οι άνθρωποι παραμένουν επί πολλά χρόνια αλυσοδεμένοι, με ξύλινα αποθέματα ή σε στάνες επειδή οι οικογένειές τους δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν και η κυβέρνηση δεν κάνει καλά τη δουλειά της, προσφέροντας εναλλακτικές λύσεις».



Η έκθεση αναγνωρίζει πως η κυβέρνηση έχει λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση της πρακτικής μέσω πρωτοβουλιών όπως το πρόγραμμα «Ελεύθερη Ινδονησία από το pasung», το οποίο έχει ως στόχο την εξάλειψη της πρακτικής μέχρι το 2019. Ωστόσο, η πρόοδος εμποδίζεται από τον αποκεντρωτικό χαρακτήρα του κυβερνητικού συστήματος και των ανεπαρκών πόρων και υποδομών.

Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε τα Video





Παράνομα αλυσοδεμένοι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές


Στην Ινδονησία, ένας πατέρας, αγρότης ρυζιού, ο Usman, έχει αλυσοδεμένο, εδώ και έναν μήνα, τον 19χρονο γιο του, σε μια μικροσκοπική ξύλινη καλύβα στο χωράφι της οικογένειας, γιατί είναι ψυχικά διαταραγμένος!

«Έκλεψε βουβάλια και ρούχα από τους γείτονες» δήλωσε ο Usman στο Reuters κι ενώ καθόταν δίπλα στον γιο του, τον Deden ο οποίος είναι από τα σχεδόν 20.000 «θύματα» που λόγω ψυχικής ασθένειας κρατούνται αλυσοδεμένα ή οδηγούνται σε ιδρύματα όπου αντιμετωπίζουν απάνθρωπες συνθήκες. «Θα τον αφήσω μόνο αν βεβαιωθώ πως δεν θα ξαναπειράξει κανέναν» λέει ο πατέρας, ενώ ο 19χρονος, όταν ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο του Reuters γιατί είναι αλυσοδεμένος σε ένα δέντρο, απάντησε ήρεμα και γλυκομίλητα πως: «Δεν ξέρω, ίσως δημιούργησα πρόβλημα…»


Ο οργανισμός Human Rights Watchδημοσίευσε μια έκθεση 74 σελίδων με τίτλο «Ζώντας στην κόλαση: Παραβιάσεις κατά των ατόμων με ψυχοκοινωνικά προβλήματα στην Ινδονησία» και κατέγραψε πώς οι άνθρωποι με ψυχική ασθένεια συχνά καταλήγουν αλυσοδεμένοι ή κλειδωμένοι σε υπερπλήρη και ανθυγιεινά ιδρύματα, χωρίς τη συγκατάθεσή τους, λόγω του στιγματισμού και της απουσίας επαρκών κοινοτικών υπηρεσιών υποστήριξης ή δομών ψυχικής υγείας. Στα ιδρύματα αυτά, αντιμετωπίζουν σωματική και σεξουαλική βία, ακούσια θεραπεία, συμπεριλαμβανομένης της θεραπείας με ηλεκτροσόκ, απομόνωση και αναγκαστική αντισύλληψη.

«Το αλυσοδέσιμο των ανθρώπων με ψυχικές παθήσεις είναι παράνομο στην Ινδονησίακαι όμως παραμένει μια διαδεδομένη και βάρβαρη πράξη», δήλωσε η Kriti Sharma, ερευνήτρια για τα δικαιώματα της αναπηρίας στη Human Rights Watch και συντάκτρια της έκθεσης. «Οι άνθρωποι χάνουν τόσα χρόνια από τη ζωή τους κλειδωμένοι σε αλυσίδες, ζώντας σε ξύλινα κουτιά, σε κλουβιά και σε κατσικίσια υπόστεγα επειδή οι οικογένειες δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν και η κυβέρνηση δεν μπορεί να προσφέρει εναλλακτικές ανθρωπιστικές λύσεις».


Ο Joko Widodo, πρόεδρος της χώρας, έχει ετοιμάσει ένα σχέδιο για να δώσει τέλος στη βαναυσότητα με την οποία αντιμετωπίζονται αυτά τα άτομα. Σε πρώτη φάση στέλνει ομάδες γιατρών και ψυχολόγων σε κάθε απομακρυσμένο χωριό για να βοηθήσουν δωρεάν τους ασθενείς και να βεβαιωθούν πως τους παρέχεται η ιατρική περίθαλψη που χρειάζονται. Για παράδειγμα, ο Usman λέει πως κάθε δύο εβδομάδες ένας γιατρός, με πρωτοβουλία του ίδιου του πατέρα, κάνει εξετάσεις στον γιο του για να δει αν είναι σωματικά υγιής.

Ο Υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων της Ινδονησίας, Khofifah Indar Parawansa ανέφερε πως στόχος της κυβέρνησης είναι έως τον Δεκέμβριο του 2017 να μην υπάρχει ούτε ένα τέτοιο περιστατικό στη χώρα. Η Human Rights Watch κάλεσε την κυβέρνηση να αναπτύξει περισσότερα εκπαιδευτικά προγράμματα για τη θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων, την ενίσχυση της κατάρτισης για τους επαγγελματίες της υγειονομικής περίθαλψης και να διευρύνει την προστασία των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Info - Δικτυογραφία
1. Ψυχιατρεία/Κολαστήρια: iefimerida.gr
2. Ινδονησία: «Η ζωή στην κόλαση», για τους ψυχικά πάσχοντες. Πηγές: 1. Andrea Star Reese photojournalist 2. Disorder: Indonesia's Mental Health Facilities 3. Indonesia: Menangani Kesehatan Jiwa dengan Cara Dipasung 4. aikaterinitempeli.wordpress.com 5. Living in chains: In Indonesia, mentally ill kept shackled in filthy cells 6. Shocking Images Document the Disturbing Living Conditions of Indonesia's Mentally Ill. 7. Dispatches: Shackling No Answer for People With Disabilities 8. Mental Health Atlas 2011 - Department of Mental Health and Substance Abuse, World Health Organization.pdf
3. Εικόνες φρίκης από τα ψυχιατρεία-κολαστήρια της Ινδονησίας gr.euronews.com, ethnos.grκαι Human Human Rights Watch/www.hrw.org/el.
4. Παράνομα αλυσοδεμένοι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές www.healthweb.gr
Τα Βίντεο είναι από www.YouTube, εταιρεία της Google.
Πηγή: Sophia-Ntrekou.gr

Video: People with psychosocial disabilities (mental health conditions) in Indonesia are shackled or forced into institutions where they often face physical and sexual violence, involuntary treatment including electroshock therapy, seclusion, restraint and forced contraception. Human Rights Watch examines how people with psychosocial disabilities often end up chained or locked up in overcrowded and unsanitary institutions, without their consent, due to stigma and the absence of adequate community-based support services, including mental health care.



«Μικρόκοσμος» Ποίηση: Ναζίμ Χικμέτ. 
Απόδοση στα ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος.
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. 
Ερμηνεία: Ρίτα Αντωνοπούλου 

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω... 
Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας, 
φράξαν το δρόμο σ'έναν άνθρωπο. 
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε. 

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι 
να υψώσω το κεφάλι στ'αστροφώτιστα διαστήματα. 
Θα πείτε, τ'άστρα είναι μακριά 
κι η γη μας τόση δα μικρή. 

Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ'άστρα, 
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω. 
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, 
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, 
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει. 

Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε... 

Ρίτα Αντωνοπούλου *Μικρόκοσμος* (Ναζίμ Χικμέτ) 
Λαϊκή Ορχήστρα Ρωμιοσύνη* SummERTime 2018




Facebook Μονοπάτι Φωτός: ‎Σοφία Ντρέκου‎ 26 Αυγούστου 2015

↧

Το Μουσείο της βαρβαρότητας και το Ιστορικό των κλεμμένων γλυπτών από τον Έλγιν (Βίντεο)

November 14, 2018, 12:33 pm
$
0
0
Εκ δεξιών ο Έλγιν με τα Γλυπτά μας να τα «γλυκοκοιτάζει» και εξ αριστερών το αποτέλεσμα της Κλοπής των αιώνων, στο Μουσείο της Βρετανίας η οποία αρνήθηκε την επιστροφή των Γλυπτών που έκλεψε ο Έλγιν.

Σοφία Ντρέκου

14 Νοεμβρίου 1841 πέθανε ο Λόρδος Έλγιν στο Παρίσι, κυνηγημένος από τους δανειστές του. Διπλωμάτης και συλλέκτης έργων τέχνης, περιώνυμος για τη συλλογή του με τα γλυπτά του Παρθενώνα, γνωστά και ως «Ελγίνεια Μάρμαρα».

Άνω Φωτογραφία: Εκ δεξιών ο Έλγιν με τα Γλυπτά μας να τα «γλυκοκοιτάζει» και εξ αριστερών το αποτέλεσμα της Κλοπής των αιώνων, στο Μουσείο της Βρετανίας η οποία αρνήθηκε την επιστροφή των Γλυπτών που έκλεψε ο Έλγιν. «BRING THEM BACK!»

Διαβάστε και δείτε και σε βίντεο για Το Μουσείο της βαρβαρότητας και το Ιστορικό των κλεμμένων γλυπτών από τον Έλγιν και Υπογράψτε... (εγώ το έκανα ήδη) http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2014/11/to-moyseio-kai-i-varvarotita.html 

ΕΔΩ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ για την επιστροφή «BRING THEM BACK!»

Τα γλυπτά μας
δεν είναι μόνο
το ωραίο ντεκόρ
ενός ξένου μουσείου
αλλά η ουσία
του Νέου Μουσείου
γιατί δημιουργήθηκε
για να τα στεγάσει
στην πατρίδα τους
μετά από αιώνες
σκλαβοσύνης στα ξένα
μετά την απελευθέρωση
από το ζυγό
που συνέχισε
την καταπάτηση
της βαρβαροκρατίας 
μέσω του ακρωτηριασμού
και της αρπαγής
γι’ αυτό ετοιμάσου
γιατί το μέλλον
έρχεται γρήγορα
και πρέπει να παίξεις
το ρόλο σου
στον θίασο μας.


Το Μουσείο και η βαρβαρότητα - Ν. Λυγερός

Όσοι φοβούνται ότι η επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα θα αποτελέσει ένα δεδικασμένο για όλα τα Μουσεία του κόσμου, έχουν δίκιο και καλά κάνουν που φοβούνται γιατί δεν πρόκειται ο πολιτισμός μας ν'αφήσει τη βαρβαρότητα να συνεχίζει τις απαράδεκτες πράξεις της.

Τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν προσφέρθηκαν, ούτε πουλήθηκαν, αλλά ακρωτηριάστηκαν και αρπάχθηκαναπό τον ίδιο τον ναό τους από το φυσικό τους χώρο και την ιστορία τους.

Έτσι κάθε βάρβαρος που έκανε το ίδιο πράγμα σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου να φοβάται με τον ίδιο τρόπο, γιατί δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία και υπάρχει η δικαιολογία των ανθρώπων που δεν ξεχνούν τις αδικίες.

Ο φόβος μερικών έχει ενισχυθεί λόγω της ύπαρξης δικηγόρων που είναι ξεκάθαρα αποτελεσματικοί σε αυτόν τον τομέα, όπως το απέδειξαν με άλλη υπόθεση επιστροφής αντικειμένων ανθρωπινής αξίας στην Αυστραλία, ενώ βρίσκονταν στην Αγγλία.

Πιο συγκεκριμένα το δικηγορικό γραφείο κατάφερε να επιστραφούν οι σωροί Αβοριγίνων της Τασμανίας από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο στην Αυστραλία. Και αυτή η υπόθεση έγινε πριν μερικά χρόνια αλλά κανείς δεν μίλησε για δεδικασμένο της δικαιοσύνης ενάντια στη βαρβαρότητα.

Το θέμα είναι το έξης τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι γνωστά σε όλους. Το ίδιο και η επιστροφή που αφορά το British Museum. Έτσι αυτή η υπόθεση έχει ήδη μεγαλύτερες επιπτώσεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και αυτό είναι το πρόβλημα.

Στην πραγματικότητα η υπόθεση των γλυπτών δεν έχει το πρόβλημα του δεδικασμένου, αλλά είναι η αιχμή του δόρατος του δεδικασμένου. Και πρέπει όλοι όσοι είναι του Ελληνισμού να χαίρονται που δίνουμε αυτή τη μάχη όχι μόνο για μας, αλλά για όσους έχουν στην ιστορία τους ανάλογες περιπτώσεις.

Διότι με αυτόν τον τρόπο ο Ελληνισμός λειτουργεί και πάλι ως παράδειγμα αντίστασηςενάντια στη βαρβαρότητα κι είναι ραγιάδες όσοι πιστεύουν ότι δεν θα γίνει τίποτα.

Γιατί και στο παρελθόν κάθε φορά που ο Ελληνισμός έδινε μάχες, υπήρχαν πάντα άτομα που έλεγαν ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα γιατί ήταν εξωπραγματικό και ουτοπικό.

Κι όμως ο Ελληνισμόςτα κατάφερε και μάλιστα με εχθρούς πολυπληθεστέρους και πιο ισχυρούς. Για έναν απλό λόγο, η Δικαιοσύνη των ανθρώπων ή με άλλα λόγια τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας.

Δεν πρέπει λοιπόν να μας φοβίζει η δυσκολία του αγώνα γιατί αυτή δίνει την αξία στον λαό που αντιστέκεται. Η Καρυάτιδαείναι μόνο η αρχή και την ακολουθούν όλα τα γλυπτά του Παρθενώνα. Ένας λευκός στρατός που παλεύει για την απελευθέρωση του από τον σκοταδισμό.

Το Μουσείο της Ακρόπολης μπορεί να τον υποδεχθεί για να του προσφέρει ένα μέλλον λαμπρό. Αφού δεν θα είναι μόνο τα γλυπτά του παρελθόντος άλλα και αυτά της απελευθέρωσης.

Η επιστροφή των μαρμάρων είναι μια λανθασμένη έκφραση, διότι τώρα ξέρουμε ότι πρόκειται για την απελευθέρωση ανθρώπινων γλυπτών του Ελληνισμού.
Κι αυτός δεν αποδέχεται ποτέ να είναι σκλαβωμένος ας ετοιμαστούν λοιπόν αυτοί που θέλουν να μας εμποδίσουν, γιατί τους περιμένουμε ήδη.

Ν. Λυγερός: Όταν μίλησαν τα ανθρώπινα γλυπτά

Parthenon Marbles in the British Museum
Parthenon Marbles in the British Museum

Καρυάτιδα : Αγγίξαμε την πατρίδα του ήλιου...
Πολεμιστής: Της Δικαιοσύνης.
Καρυάτιδα : Μετά από αιώνες.
Πολεμιστής: Μετά από χειμώνες.
Καρυάτιδα : Ο εφιάλτης σταμάτησε.
Πολεμιστής: Και τελείωσε το όνειρο της αιχμαλωσίας.
Καρυάτιδα : Το σπίτι μου είναι το σπίτι σου.
Πολεμιστής: Το ίδιο ισχύει και για σένα.
Καρυάτιδα : Δίπλα στην Ακρόπολη.
Πολεμιστής: Απέναντι στον Παρθενώνα.
Καρυάτιδα : Μαζί με τις αδελφές μου.
Πολεμιστής: Μαζί με τους συμπολεμιστές μου.
Καρυάτιδα : Για τη συνέχεια.
Πολεμιστής: Για το πρέπον.
Καρυάτιδα : Είστε ωραίοι.
Πολεμιστής: Είμαστε στην ώρα μας.
Καρυάτιδα : Είμαστε όμορφα εδώ.
Πολεμιστής: Εδώ ζει η ομορφιά.
Καρυάτιδα : Από την Αρχαιότητα.
Πολεμιστής: Για την αιωνιότητα.
Καρυάτιδα : Επιστρέψαμε λοιπόν.
Πολεμιστής: Εδώ που η πέτρα έγινε μάρμαρο.
Καρυάτιδα: Και το μάρμαρο φως. [Ν. Λυγερός]

Πηγή: N. Lygeros by S. Drekou
Κείμενα: Opus of N. Lygeros

★ Βίντεο: 6': «Τα γλυπτά του Παρθενώνα στο βρετανικό μουσείο»Το μεγαλείο του Παρθενώνα κατακρεουργημένο από το πέρασμα των βαρβάρων κατακτητών με αποκορύφωμα την έκρηξη του Μοροζίνι που έκανε κυριολεκτικά τον ναό χίλια κομμάτια. Ο «λόρδος» Έλγιν κατάφερε να αρπάξει 56 πλάκες της ζωφόρου και μέρη από τα αετώματα.
Η Βρετανία αρνήθηκενα δεχτεί τη διαμεσολάβηση της 
UNESCΟ ως προς το ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα.



Όπως έγινε γνωστό από τις επιστολές του Βρετανικού Μουσείου αλλά και της κυβέρνησης της Βρετανίας προς τον διεθνή οργανισμό, οι οποίες δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του Βρετανικού Μουσείου, η εμπλοκή της UNESCO δεν θεωρείται ως η πλέον ενδεδειγμένη.

Τονίζοντας τον «ειλικρινή σεβασμό για τον οργανισμό», αλλά και «τις ήδη καλές σχέσεις με τους συναδέλφους και τους φορείς στην Ελλάδα», το Βρετανικό Μουσείο αναφέρει, μεταξύ άλλων, στην επιστολή του, η οποία έχει αναρτηθεί και στα ελληνικά, ότι το ίδιο «δεν είναι κρατικός φορέας και οι συλλογές του δεν ανήκουν στη βρετανική κυβέρνηση. Οι έφοροι του Βρετανικού Μουσείου φυλάσσουν τα Γλυπτά όχι μόνο για τον βρετανικό λαό αλλά και προς όφελος του κοινού παγκοσμίως, στο παρόν και το μέλλον».

Επίσης, κάνοντας λόγο για την τρέχουσα περιοδική έκθεση «Ορίζοντας το Κάλλος: το σώμα στην αρχαία ελληνική τέχνη», η οποία άνοιξε στις 26/3 τις πύλες του για το κοινό, σημειώνει: «Στην έκθεση αυτή ορισμένα από τα Γλυπτά του Παρθενώνα παρουσιάζονται μαζί με άλλα κορυφαία έργα τέχνης, τα οποία επίσης αναδεικνύουν τον έντονο ανθρωπισμό του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τα οποία παραχωρήθηκαν γενναιόδωρα από μουσεία από ολόκληρο τον κόσμο. Είναι η πρώτη φορά μέχρι τώρα που δίνεται η δυνατότητα στο κοινό να δει τα έργα αυτά συγκεντρωμένα κάτω από την ίδια στέγη». 

Επίσης, αναφέρθηκε και στην πρόσφατη παραχώρηση από πλευράς των εφόρων του Μουσείου ενός από τα Γλυπτά του Παρθενώνα στο μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης, τονίζοντας ότι «με χαρά ενημερωθήκαμε ότι σε έξι μόλις εβδομάδες, είχαν την ευκαιρία να το θαυμάσουν περί τις 140.000 Ρώσοι επισκέπτες». Επίσης, ως προς τις «απόψεις για την ιστορία του διαμοιρασμού των Γλυπτών του Παρθενώνα που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας» το Μουσείο τονίζει ότι «φυσικά και διαφέρουν, παρά ταύτα οι ειδικοί ομόφωνα αναγνωρίζουν ότι ο αρχικός γλυπτικός διάκοσμος δεν μπορεί να αποκατασταθεί στο σύνολό του, καθώς πολλά στοιχεία του έχουν χαθεί ενώ τα μέρη που έχουν διασωθεί δεν μπορούν ποτέ να επανατοποθετηθούν στο κτίριο».





Το Βρετανικό Μουσείο αρνείται την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα


Η επιστολή της βρετανικής κυβέρνησης, όπως αναρτάται στην ιστοσελίδα του Μουσείου, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα είχαν αποκτηθεί νομίμως από τον Λόρδο Έλγιν, σύμφωνα με τους νόμους που ίσχυαν εκείνη την περίοδο και ότι οι έφοροι του Βρετανικού Μουσείου έχουν σαφείς και νόμιμους τίτλους από το 1816. Επίσης, σημειώνεται ότι ούτε η βρετανική κυβέρνηση ούτε το Βρετανικό Μουσείο είναι ενήμεροι για τυχόν νέα επιχειρήματα ως προς το αντίθετο από το 1985, οπότε το επίσημο ελληνικό αίτημα για την επιστροφή των Γλυπτών απορρίφθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση. kathimerini.gr 27.03.2015

Τόμας Μπρους (Λόρδος Έλγιν) 
1766 - 14 Νοεμβρίου 1841

sansimera.gr

Σκωτσέζος στρατιωτικός, διπλωμάτης και συλλέκτης έργων τέχνης, περιώνυμος για τη συλλογή του με τα γλυπτά του Παρθενώνα, γνωστά και ως «Ελγίνεια Μάρμαρα».

Πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 1841 στο Παρίσι, κυνηγημένος από τους δανειστές του.

Ο Τόμας Μπρους, 7ος κόμης του Έλγκιν και 11ος κόμης του Κινκάρντιν (Thomas Bruce, 7th Earl of Elgin and 11th of Kincardine), όπως είναι το πλήρες όνομά του, γνωστός και ως Ελγίνος και λόρδος Έλγιν στη χώρα μας, γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1766 στο Μπλούμχολ της κομητείας Φάιφ της Σκωτίας. Ήταν ο δεύτερος γιος του Τσαρλς Μπρους, 5ου κόμη του Έλγκιν και της συζύγου του Μάρθας Γουάιτ.

Το 1785 κατατάχθηκε στο βρετανικό στρατό με το βαθμό του ανθυπολοχαγού κι έφθασε μέχρι το βαθμό του υποστράτηγου. Από το 1790 και μετά ακολούθησε διπλωματική καριέρα, πρώτα ως πρεσβευτής στις Βρυξέλλες (1790) και στις συνέχεια στο Βερολίνο (1795), κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου του πολέμου κατά της Γαλλίας.

Στις 11 Μαρτίου 1799 νυμφεύθηκε τη Μέρι Νέσμπιτ, με την οποία θα αποκτήσει τέσσερα παιδιά. Λίγο αργότερα τοποθετήθηκε έκτακτος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, λόγω της εκστρατείας του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, με οδηγίες να ασχοληθεί αποκλειστικά με πολιτικά ζητήματα.

Το Μάιο του 1800 ο Έλγιν έστειλε στην Αθήνα τον γραμματέα της πρεσβείας Γουίλιαμ Χάμιλτον μαζί με έξι καλλιτέχνες και τεχνίτες από την Ιταλία για την καταγραφή των αρχαίων μνημείων της Αττικής και ιδιαίτερα του Παρθενώνα. Ο αρχικός σκοπός του ήταν να λάβει εκμαγεία από διάφορα μνημεία για να διακοσμήσει την έπαυλή του στη Σκωτία.



Όταν τα διεθνή πολιτικά γεγονότα οδήγησαν την Τουρκία σε συμμαχία με τη Μεγάλη Βρετανία εναντίον της Γαλλίας, ο Έλγιν άδραξε την ευκαιρία για να ωφεληθεί προσωπικά και ν’ αποκτήσει μία τεράστια συλλογή από αρχαιότητες. Το 1801 κατόρθωσε να αποσπάσει επιστολή από τον καϊμακάμη Σεγούτ Αβδουλάχ, που εκείνη την περίοδο αντικαθιστούσε τον Μεγάλο Βεζύρη στην Κωνσταντινούπολη, με την οποία προέτρεπε τις οθωμανικές αρχές στην Αθήνα να επιτρέψουν στους ανθρώπους του να ενεργήσουν ανασκαφές γύρω από την Ακρόπολη, υπό τον όρο να μην προξενήσει ζημιές στα μνημεία.

Από το 1801 έως το 1804 τα συνεργεία του Έλγιν δρούσαν στην Ακρόπολη, προκαλώντας σημαντικές ζημίες στα γλυπτά και το ίδιο το μνημείο, αποσπώντας και διαμελίζοντας ένα σημαντικό μέρος (περίπου το ήμισυ) από το σωζόμενο γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα, μαζί με ορισμένα αρχιτεκτονικά μέλη, όπως ένα κιονόκρανο κι ένα σπόνδυλο από κίονα. Οι αφαιρούμενες αρχαιότητες συσκευάζονταν σε κιβώτια και μεταφέρονταν δια θαλάσσης στην Αγγλία. Το 1802 φορτώθηκαν τα πρώτα 12 κιβώτια στο ιδιόκτητο ιστιοφόρο του Έλγιν «Μέντωρ». Το πλοίο, όμως, βυθίστηκε στον Αβλέμονα των Κυθήρων και χρειάστηκαν δύο χρόνια για την ανέλκυσή τους.

Το 1803 επιστρέφοντας στην Αγγλία κρατήθηκε αιχμάλωτος στη Γαλλία, όταν παραβιάστηκε η συνθήκη της Αμιένης, και μόλις το 1806 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου ήδη είχε γίνει αντικείμενο κριτικής από διακεκριμένους συμπατριώτες του (Ντότγουελ, Ντάγκλας, Κλαρκ, Σμιθ, Χόμπχαουζ) για τη μεταφορά των ελληνικών γλυπτών στην Αγγλία. Τον κατηγόρησαν ως κοινό κλέφτη και βάνδαλο, που με αθέμιτα μέσα (δωροδοκίες κλπ) λήστεψε σεβαστά μνημεία του πολιτισμού για ίδιον όφελος.

Το 1807, ο Έλγιν προκάλεσε σκάνδαλο, όταν κατηγόρησε τη σύζυγό του για μοιχεία και την έσυρε στα δικαστήρια, απαιτώντας από τον εραστή της ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Το ζευγάρι χώρισε τον επόμενο χρόνο και ο Έλγιν ξαναπαντρεύτηκε το 1810 με την Ελίζαμπεθ Τάουνσεντ, με την οποία απέκτησε 7 παιδιά. Όμως, είχε χάσει την περιουσία του, εξαιτίας των τεράστιων ποσών που δαπάνησε για τα συνεργεία του, τη μεταφορά των γλυπτών και τις δωροδοκίες των Τούρκων αξιωματούχων, κι έτσι το 1816 αναγκάστηκε να πουλήσει μισοτιμής τη συλλογή του με τα «Μάρμαρα του Παρθενώνα» στο Βρετανικό Μουσείο, όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα. Από το 1790 έως το 1840 μετείχε στη Βουλή των Λόρδων ως αντιπρόσωπος της Σκωτίας, αλλά η παρουσία του στη δημόσια ζωή της Μεγάλης Βρετανίας ήταν μικρή.

Ο Τόμας Μπρους 7ος κόμης του Έλγκιν και 11ος κόμης του Κινκάρντιν πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 1841, στο Παρίσι, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του προκειμένου να αποφύγει τους δανειστές του.

www.sophia-ntrekou.gr


Σχετικά θέματα:

↧

Πάρε ό,τι θες από μένα: οι εργοώρες σου μετατρέπουν την ουτοπία σε πραγματικότητα

November 16, 2018, 1:00 am
$
0
0

Κείμενα Νίκος Λυγερός 
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Η μνήμη μας πληγώθηκε σε πολλά μέρη. Τώρα όμως μπορούμε όχι μόνο να την παρηγορήσουμε αλλά και να την κάνουμε να ζήσει και πάλι.


Δεν είσαι αθάνατος
αλλά εφήμερος
κι όμως το έργο σου
παραμένει πάντα
στη συλλογική μνήμη
γιατί καρφώθηκε εκεί
από την Ανθρωπότητα
για να μην ξεχαστεί
ο πίνακας της ζωής
όταν αγάπησες
την πεμπτουσία
κι άρχισες το έργο
γιατί κατάλαβες
ότι δεν επαρκεί
ποτέ η εργασία
και μόνο οι εργοώρες
μετατρέπουν
την ουτοπία
σε πραγματικότητα
του μέλλοντος. 

Αυτό που θέλεις από το στόμα
υπάρχει μόνο μες στην καρδιά
πάρε ένα μύθο από το σώμα
και η ζωή σου θα ‘ναι φωτιά.

Εδώ σε θέλω πάνω στο χώμα
σαν τον ήλιο μας χωρίς σκιά
για να φανεί και πάλι το χρώμα
που ζούσε μόνο μες στα χαρτιά.

Κάτω από τη βροχή
έψαχνα τον ήλιο
και μόνο όταν είδα
νερό στον βούρκο
κατάλαβα ότι βρίσκεται 
παντού αρκεί να το θες
πραγματικά τότε περίμενα
να περάσει η μπόρα αφού 
ήξερα ότι θα τον έβλεπα
πάλι ψηλά για να φωτίσει
και πάλι τον κόσμο τον υγρό 
που ήθελε από το φως 
για να δει τη ζωή χωρίς σκιές.

Πάρε ό,τι θες από μένα
γιατί έχω μόνο εσένα
κι ό,τι μπορώ να σου δώσω
είναι μόνο αυτό που είμαι
αφού ποτέ δεν κράτησα
τίποτα στα χέρια
εκτός από τη θάλασσα
τον ουρανό και τον ήλιο
κι αν τώρα τα θέλεις
το γαλανό και το λευκό
ήταν πάντα για σένα
όσο είσαι όρθια
κι αντιστέκεσαι
σε όλους τους εχθρούς
αφού η θυσία σου
είναι παράδειγμα
για όλους τους λαούς
που θέλουν να ζήσουν
ελεύθεροι
και χωρίς φόβο
για τους επόμενους
και τους αιώνες.


Με τις δυσκολίεςζήσαμε τόσα χρόνια γι’ αυτό μην περιμένεις να σταματήσουμε πάνω σ’ αυτές αφού έτσι γίνονται οι υπερβάσεις για τις ζωές που θέλουν να εξελιχθούν για ν’ αναδείξουν το γεγονός ότι το δύσκολο δεν ξεχνιέται εύκολα ενώ το εύκολο κρατιέται δύσκολα κοίτα λοιπόν αυτό που βλέπεις για ν’ ακολουθήσεις το μονοπάτι της αλήθειας.

Σχετικά:

Κείμενα, Βίντεο: www.lygeros.org

19556) Πάρε ό,τι θες από μένα. (ποίημα). Perfection 16 5 5/2015.
19557) Αυτό που θέλεις. (τραγούδι). Perfection 16 5 5/2015.
19558) Κάτω από τη βροχή. (ποίημα). Perfection 16 5 5/2015.
19560) Με τις δυσκολίες. (ποίημα). Perfection 16 5 5/2015.

↧
Search

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ: η ιδέα της ανθρωπότητας που είναι αέναη!

November 17, 2018, 11:00 am
$
0
0
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ... η ιδέα της ανθρωπότητας που είναι αέναη!

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.

Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία λουλούδια τις μορφές σας
Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή. 

Ν. Βρεττάκος: Μικρός τύμβος (17 Νοεμβρίου 1973)

Κλείνω την Ημέρα φίλες και φίλοι μου συν-τραγουδώντας με το άσμα του εκπληκτικού βίντεο επεξεργασμένο από παιδιά ενός σχολείου.

Μνήμη και Τιμή στο Κίνημα της Εξέγερσης 1973 Του Αιματηρού Πολυτεχνείου, γιατί όπως είπε κι ενας σοφός, ένας λαός φαίνεται από το πως τιμά τους νεκρούς του! Δεν μπορώ να να ζω σ'ένα Έθνος, σαν το Ελληνικό, χωρίς επαναστατικά νειάτα, χωρίς αντιστασιακά οράματα, χωρίς ανθρώπους που τιμούν τις εθνικές επετείους, ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, τουτέστιν χωρίς την ιδέα της ανθρωπότητας που είναι αέναη!

Καληνύχτα σας.

Σοφία Ντρέκου


Σχετικά θέματα:
↧
↧

Τα παιδικά χρόνια της Παναγίας κατά τους εκκλησιαστικούς Πατέρες (Βίντεο)

November 19, 2018, 6:26 am
$
0
0
Painting by Edouard Jerome Paupion (1854-1912)

Εισόδια-Ματθαίος Μουντές

Υπάρχει ένα θέμα ωραίο: να γράψης στίχους 
μουσικούς, χλωμούς, νησιώτικους,
που να διαβάζωνται με τη βοήθεια της φλόγας
ενός μικρού κεριού που τρέμει,
κι από ψυχές που τρέμουν και ποθούν...
Υπάρχει ένα θέμα εσπερινό, ωραίο πολύ:
για λιτανείες κοριτσιών λευκοντυμένων,
αγνών παιδιών - στα χέρια να κρατούν
λαμπάδες χαί χρυσάνθεμα...[ ]

Ωραίο θέμα, συγκινητικό, 
που έτσι καθώς πασχίζεις να το γράψης,
έρχεται μες στην ερημιά που ζης και σε χαϊδεύει
γλυκειά και γαληνή σαν καλησπέρα της μανούλας σου
εκείνη η ευωδιά των χρυσανθέμων
π'ανθούνε στα κηπάρια του Νοεμβρίου -
η ευωδιά η παράξενη, που εκπλήσσει τους αγγέλους
καθώς τους αναγγέλλει μυστικά
την είσοδο της ταπεινής Παρθένου.

Λεπτομέρεια από τοιχογραφία με τα Εισόδια της Θεοτόκου, στην Πάτμο.
εικ. Λεπτομέρεια από τοιχογραφία με τα 
Εισόδια της Θεοτόκου, στην Πάτμο.

Τα θαυμαστά χρόνια της Παναγίας που από 3 ετώνέζησε στον ναό του Σολομώντα ως που να γεννήσει τον Ιησού Χριστό και την είσοδό της στο πιο ιερό και άδυτο μέρος του ναού· εις τα άγια των αγίων.

Εκεί που βρισκόταν το χρυσό θυμιατήριο, η κιβωτός της διαθήκης, το χρυσό κιβώτιο δηλαδή, που είχε τη στάμνα με το μάννα που έτρεφε τους Ιουδαίους στην έρημο, την ράβδο του Ααρών που βλάστησε και τις πλάκες του νόμου που παρέλαβε ο Μωυσής στο Σινά, εκεί που Χερουβίμ κάλυπταν με τα φτερά τους την αγία κιβωτό.

Εκεί λοιπόν που φυλασσόταν τα πιο πολύτιμα και ιερά αντικείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, εκεί εισχωρεί η Παναγίαμας, που επρόκειτο να γίνει αργότερα ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος. Που επρόκειτο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να σαρκωθείμέσα της ο Χριστός μας. Τι μεγάλης τιμής αξιώθηκε η Παναγία! Ποίων θείων δωρεών απόλαυσε!

www.sophia-ntrekou.gr

• Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να ακούσετε
στο Video την Συγκλονιστική αφήγηση για την Παναγία


↧

Λονδίνο: Έλληνας άστεγος πέθανε έξω από αστυνομικό τμήμα

November 21, 2018, 6:37 am
$
0
0
Έλληνας άστεγος πέθανε έξω από αστυνομικό τμήμα

Σύμφωνα με το BBC οι αστυνομικοί τον έδιωξαν βίαια...

Το Βήμα 21.11.2018 - 12:57

Την τελευταία του πνοή άφησε, σήμερα 21-11-2018, έξω από αστυνομικό τμήμα στο Λονδίνο ένας άστεγος Έλληνας, περιμένοντας να παραλάβει τον σκύλο του.

Ο 63χρονος που διέμενε στην αγγλική πρωτεύουσα συνήθιζε να κοιμάται στο αεροδρόμιο του Χίθροου. Πήγε στο αστυνομικό τμήμα του Αξμπρίτζ ώστε να πάρει τον σκύλο του.

Ο ίδιος είχε μπει σε κοντινό νοσοκομείο την προηγούμενη μέρα λόγω δερματικής μόλυνσης και η αστυνομία βρήκε τον σκύλο του στο δρόμο.

Όταν όμως πήγε να πάρει τον σκύλο του οι αστυνομικοί τον έδιωξαν βίαια, καθώς κάπνιζε, σύμφωνα με το BBC. Έμεινε λοιπόν εκτός κτιρίου, όπου οι αστυνομικοί τον βρήκαν νεκρό τα ξημερώματα.

Μετά το γεγονός, μία αστυνομικός απολύθηκε, καθώς, όπως αποκάλυψε η έρευνα, αφού έδιωξε τον άστεγο είδε ένα DVD. Η αστυνομικός, όπως αναφέρουν οι Αρχές, «δεν επέδειξε την απαραίτητη φροντίδα και δεν τον πρόσεξε μετά την εκδίωξή του από το τμήμα».

Ακόμη ένας αστυνομικός είναι αντιμέτωπος με κυρώσεις για τη στάση που τήρησε κατά το περιστατικό.

Ο Έλληνας άστεγος, όπως αναφέρει η εφημερίδα Independent, έπαθε υποθερμία και δεν αποκλείεται να ασκηθούν διώξεις για ανθρωποκτονία για αμέλεια στους υπευθύνους.

Άστεγος έξω από τράπεζα στο Λονδίνο
Φωτογραφία: Άστεγος έξω από τράπεζα στο Λονδίνο. Ενδεχομένως 
περισσότερο τυχερός από τον έλληνα έξω από το αστυνομικό τμήμα.

↧

Εκκλησία στον Όσιο Δαυίδ και Άγιο Ιάκωβο (Τσαλίκη) στην Τανζανία της Αφρικής

November 22, 2018, 2:12 am
$
0
0
Εκκλησία στον Όσιο Δαυίδ και Άγιο Ιάκωβο (Τσαλίκη) στην Τανζανία της Αφρικής

Η Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ Ευβοίας οικοδόμησε 
Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Οσίου Δαυίδ και 
Αγίου Ιακώβου (Τσαλίκη) στην Τανζανία !

Μέχρι την Τανζανία έφθασε η αγάπη του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Αρχιμ. Γαβριήλ, των Μοναχών και των πνευματικών τέκνων αυτού. Η αγάπη τους για το Ιεραποστολικό έργο στην Αφρικανική ήπειροκαι τον Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας στην Αφρική, τον Μακαριώτατο Πατριάρχη κ. Θεόδωρο, τον Ιεραπόστολο Πατριάρχη, είχε σαν αποτέλεσμα την ανέγερση του μεγαλοπρεπούς Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής, Οσίου Δαυίδ και Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη (βλ αφιέρωμα εδώ).

Ο Ιερός αυτός Ναός, ένας από τους 31 Ιερούς Ναούςπου με πολύ κόπο και αγώνα έκτισε ο Σεβ. Ειρηνουπόλεως κ. Δημήτριος, κτίσθηκε στην πόλη Nyamahana, της Κεντρικής Τανζανίας για να εξυπηρετήσει τόσο τους νεοφώτιστους Ορθοδόξους της φυλής Ουαχέχε, όσο και τους δεκάδες νεοφώτιστους της φυλής Μασάϊ, της μόνης φυλής στην Τανζανία που ακόμη ζει σε πρωτόγονη κατάσταση, εκ των οποίων μετά από συστηματική κατήχηση έχουν προσέλθει στην Ορθοδοξία περισσότεροι από 1.000!!!

θυρανοίξια

Με τη χάρη του Θεού και τις ευχές του Πατριάρχου μας, τελέσθηκαν τα θυρανοίξια από τον Σεβ. κ. Δημήτριο, ο οποίος έφθασε στην πόλη Νιαμαχάνα με τη συνοδεία των ιθαγενών ιερέων της περιοχής, των ιθαγενών μοναζουσών Θεοδώρας και Θέκλας και με την παρουσία πλήθους νεοφώτιστων ορθοδόξων από την ευρύτερη περιοχή.

Another Orthodox Church in Tanzania.

Μετά την τελετή των θυρανοιξίων ακολούθησε, όπως πάντα, γεύμα «ΑΓΑΠΗ» για όλους τους παρευρισκόμενους, τους εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, τους ιθαγενείς φύλαρχους και για εκατοντάδες πάμπτωχα παιδάκια της περιοχής.
  • Απόσπασμα από το αφιέρωμα στην Ουγκάντα - Κένυα: Η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αφρικής (Βλ. ΕΔΩ)
Η εικόνα του Ναού Οσίου Δαυίδ και Αγίου Ιακώβου στην Τανζανία

φώτο: Η εικόνα του Ναού Οσίου Δαυίδ 
↧

Crazy 4 Africa: Ένα ντοκιμαντέρ για τους ψυχικά πάσχοντες της Μαδαγασκάρης (Βίντεο)

November 25, 2018, 1:00 am
$
0
0
Crazy 4 Africa

«La folia e’ una condizione umana. In noi la follia esiste 
ed è presente come lo è la ragione». Franco Basaglia

Με τις γνωστές αυτές φράσειςτου Franco Basaglia για την τρέλα ως ανθρώπινη κατάσταση που υπάρχει σε όλους μας όπως ακριβώς και η λογική, επέλεξε να εισάγει στο θέμα του ο Ιταλός σκηνοθέτης Tommaso Galli, τους θεατές του ντοκιμαντέρ του που αφορά την κατάσταση των ψυχικά πασχόντων στη Μαδαγασκάρη.

Τιτλοφορείται «Crazy 4 Africa», το παρακολούθησα χτες κι επέλεξα να σας το παρουσιάσω σήμερα γράφοντας όσο περισσότερα πράγματα μπορώ γι’ αυτό μιας και δεν υπάρχουν υπότιτλοι ούτε στα ελληνικά, ούτε στα αγγλικά. Συνήθως βέβαια οι εικόνες μιλούν από μόνες τους αλλά εδώ αξίζει να βοηθήσω ώστε να καταλάβετε και τη βαρύτητα γεγονότων που αναφέρονται διεξοδικά απ’ όσους συμμετέχουν, αλλά δεν κινηματογραφήθηκαν.

Όπως για παράδειγμα το γεγονός πως στη Μαδαγασκάρη οι ψυχίατροι είναι ελάχιστοι (έψαξα και βρήκα πως με στοιχεία του 2013, σε 100.000 πληθυσμού η αντιστοιχία των ψυχιάτρων είναι 0.08 και των ψυχολόγων ακόμη μικρότερη μιας και το ποσοστό πέφτει στο 0.03 -περισσότερα με αριθμούς μπορείτε κι εσείς να δείτε εδώ).

Όσοι υπάρχουν λοιπόν, εργάζονται μόνο στην πρωτεύουσα και το κυριότερο: για να λάβει κάποιος πάσχων φαρμακευτική αγωγή, ακόμα κι αν νοσηλεύεται στο νοσοκομείο θα πρέπει να την πληρώσει ο ίδιος και το κόστος δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο. Σας θυμίζει κάτι; Όσες κι όσοι διαβάζετε συχνά το blog ίσως πάει κάπου το μυαλό σας. Αν όχι, παρακάτω θα γίνω πιο σαφής.

Για να πάρουμε όμως το νήμα της ιστορίας απ’ την αρχή. Το ντοκιμαντέρ λοιπόν είναι η καταγραφή ενός ταξιδιού. Ενός ταξιδιού που σχεδιάστηκε στην Ιταλία και για το οποίο μιλούν οι 5 διαχειριστές και οι 5 χρήστες υπηρεσιών ψυχικής υγείας του Κέντρου Ημέρας της Ρώμης ASL ROMA C, πριν και μετά την πραγματοποίησή του.

Χωρίζεται σε «κεφάλαια» κι έτσι βλέπουμε αρχικά τι σκέφτονται οι συμμετέχοντες γι’ αυτό το ταξίδι, πως στην συνέχεια αλληλεπιδρούν με ψυχικά πάσχοντες που γνωρίζουν όπως η Margherita και τι αισθάνονται όταν το ταξίδι φτάνει στο τέλος του.

Crazy For Africa (welepa) (Extended Mix) (feat. Leticia Cerqueira)
aikaterinitempeli.wordpress.com

Σ’ αυτές τις κινηματογραφικές ενότητες, στα «κεφάλαια» που προανέφερα, θα δείτε ανθρώπους εντελώς απομονωμένους (σαν τον άντρα της φωτογραφίας), χωρίς καμία περίθαλψη και φροντίδα, ενίοτε γυμνούς και καθηλωμένους με αλυσίδες σε πνιγηρούς χώρους, ακριβώς όπως στην Ινδονησία. Εκεί αν θυμάστε η συγκεκριμένη πρακτική ονομάζεται pasung και τα κοινά είναι δυστυχώς πάμπολλα κι ας βρίσκονται τόσο μακριά τυπικά αυτές οι χώρες. Όσες κι όσοι είχατε διαβάσει κι εκείνη την ανάρτηση (αν όχι θα τη βρείτε εδώ) θα καταλάβετε τι εννοώ.

Στη Μαδαγασκάρη τα λίγα υπάρχοντα κέντρα «φροντίδας» είναι επίσης διάσπαρτα, η οργάνωση τους παρουσιάζει μεγάλη ανομοιογένεια και οι θεραπευτικοί στόχοι όταν υπάρχουν κι επιδιώκονται μέσω αντίστοιχων δραστηριοτήτων, ποικίλλουν κατά το δοκούν.

Για παράδειγμα, θα δείτε ψυχικά πάσχοντες να μαζεύουν μυρωδικά απ’ τον κήπο που οι ίδιοι-ες καλλιεργούν σ’ έναν, ας πούμε σχετικά διαμορφωμένο στρατώνα, όπου διαβιούν και να μαγειρεύουν μαζί με τους ειδικούς (;) που είναι υπεύθυνοι του σχετικού προγράμματος αλλά και τους ανθρώπους που ταξίδεψαν απ’ τη Ρώμη μόνο και μόνο για να τους συναντήσουν.

Εξηγείται απ’ τους ιθύνοντες στους θεατές, πως τα χέρια σ’ όλες τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς, κάνουν λίγο-πολύ τις ίδιες κινήσεις στην προετοιμασία της τροφής κι η γεύση είναι μια ισχυρή αίσθηση, γι’ αυτό επένδυσαν σ’ αυτές τις δραστηριότητες. Είναι εύκολο μέσω της μαγειρικής να έρθεις σ’ επαφή με κάποιον ακόμη κι αν δεν μιλάς τη γλώσσα του και παρά τις πολιτισμικές διαφορές σου μαζί του.

Όπως διάβασα εδώ, ψάχνοντας για να σας γράψω περισσότερα για το θέμα, η ομάδα αυτή έχει πραγματοποιήσει κι άλλα ταξίδια στην Αφρική. Το συγκεκριμένο είναι το πέμπτο τους. Πάντως και σ’ αυτό το blog έχει γίνει ανάρτηση για την κατάσταση σε άλλη χώρα της Αφρικής, την Somaliland που μπορείτε να δείτε εδώ, αν ενδιαφέρεστε.

Τέλος, να σας εξηγήσω, πως αυτό το ντοκιμαντέρ του Tommaso Galli, παρουσιάστηκε στο 6ο Φεστιβάλ Lo Spiraglio Film Festival della Salute Mentale, που πραγματοποιήθηκε στο MAXXI (Museo Νazionale Delle Arti) στη Ρώμη, στα τέλη Μαρτίου και στις αρχές Απριλίου του 2016.

Το Φεστιβάλ αυτό επικεντρώνεται σε θέματα που αφορούν αποκλειστικά την ψυχική υγεία, το στίγμα και τις προκαταλήψεις έναντι των πασχόντων αλλά και τον τρόπο που τους παρέχεται φροντίδα και θεραπεία, τόσο στην γειτονική χώρα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε το Video χωρίς υπότιτλους.


Δείτε και διαβάστε ακόμη:
↧
↧

Ψυχανάλυση... καθ'οδόν! (Βίντεο)

November 27, 2018, 9:10 am
$
0
0

Στη Σουηδία, μία διαδρομή με ταξί γίνεται εμπειρία. Αφού ο πελάτης, μέχρι να φτάσει στον προορισμό του, θα έχει τη δυνατότητα μίας συνεδρίας, η οποία θα περιλαμβάνεται στην τιμή της κούρσας. Αν το άκουγε ο αείμνηστος Φρόϋντ ίσως και να έσχιζε τα πτυχία του, αλλά είναι δύσκολοι οι καιροί και ίσως είναι μια καλή αρχή για περεταίρω ανάλυση του εαυτού.
↧

3 Δεκεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (AmeA)

December 3, 2018, 5:18 am
$
0
0
Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία International Day of Persons with Disabilities

Το παιδί δεν μαθαίνει από μόνο του τι είναι ο Χριστός,
καταλαβαίνει όμως από εμάς τι σημαίνει σταύρωση ✞

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

3 Δεκεμβρίου «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία» 
(International Day of Persons with Disabilities). 
Καθιερώθηκε το 1992 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ.

Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα των ατόμων με διάφορες αναπηρίες. Δυστυχώς ζούμε σε έναν άξενο κόσμο, πού ενώ θέλει στην θεωρία να είναι ευνοϊκός και να δίνει ίσες ευκαιρίες, μέριμνα και παροχές κατά την ανάγκη του καθενός μας, στην πράξη όμως δεν απέχει πολύ από την φιλοσοφία του καιάδα. Όλοι εμείς πού ζούμε χρόνιες νόσους και καταστάσεις, είμαστε κυριολεκτικά έρμαια στην καλή ή κακή διάθεση κάποιων ανθρώπων, πού διαχειρίζονται την υγεία, την πρόνοια ή τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων με αυξημένες ανάγκες.

Ζούμε σε ένα σύστημα πού δεν σε διευκολύνει, σε περιθωριοποιεί και όταν θέλει να σε βοηθήσει, απλώς σε χαρακτηρίζει για να σε ξεχωρίσει και να σε αποκλείσει από πολλές δυνατότητες. Οι καλές προθέσεις, οι παγκόσμιες ημέρες και οι εξαγγελίες δεν βοηθούν, αλλά αμβλύνουν το άνοιγμα της ψαλίδας της ανισότητας. Πρώτο και καλύτερο πώς δεν υπάρχει ευπορότερη και αποδοτικότερη βιομηχανία, από την βιομηχανία υγείας και πρόνοιας.

Τα άτομα με χρόνιες νόσους και αναπηρίες είναι πηγές απίθανου κέρδους για την συγκεκριμένη βιομηχανία και αυτό συντηρεί μια κατάσταση στασιμότητας και αδράνειας στις ανακαλύψεις και την εξεύρεση ιαμάτων και θεραπειών. Σκεφτείτε ας πούμε πόσο θα έχαναν οι εταιρίες από αναλώσιμα, φάρμακα και σκευάσματα αν κάποια στιγμή αντικαθιστούσαν τις χημειοθεραπείες με ένα φάρμακο, ή την αιμοκάθαρση με ένα τεχνητό μόνιμο νεφρό χαμηλού οικονομικού κόστους. Ή πόσα αναπηρικά αμαξίδια θα έμεναν απούλητα αν χρησιμοποιούνταν σε ευρεία κλίμακα πρωτοποριακές θεραπείες πού σκόπιμα βρίσκονται εδώ και δεκαετίες σε πειραματικό τάχα στάδιο. Μιλάμε για βιομηχανία θανάτου. 

Πηγή: http://www.sophia-ntrekou.gr/

📖 Διαβάστε και ακούστε τον στρατηγικό αναλυτή 
Δρ. Νικόλαο Λυγερόστις παρακάτω ομιλίες.... 🎤

Ειδικές ανάγκες και ανθρώπινη παιδεία: Συγγνώμη που σας αδικούμε


↧
Search

Ταξίμ Ζεϊμπέκικο του 1937 με τον Μάρκο Βαμβακάρη (Βίντεο)

December 4, 2018, 11:24 am
$
0
0
Βαμβακαρης Μαρκος (Φραγκος) (Σύρος 1905 -- Αθήνα 1972)

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Η κορυφαία στιγμή της ερμηνευτικής ικανότητας του Μάρκου Βαμβακάρη στο μπουζούκι. Το οργανικό αυτό κομμάτι αρχίζει με ένα μοναδικό, από κάθε άποψη, ελεύθερο ταξίμι σε μακάμ «σαμπάχ», διάρκειας 1' 40''και έμπνευσης δικής του. Στη συνέχεια μπαίνει μελωδία «πειθαρχημένη» πάνω σε ζεϊμπέκικο ρυθμό, μάλλον παραδοσιακής προέλευσης. Τον αείμνηστο Μάρκο συνοδεύει στην κιθάρα ο Σπύρος Περιστέρης. Παρών στην ηχογράφηση σχολιάζοντας, ο Στράτος Παγιουμτζής.

Σύνθεση: Μάρκος Βαμβακάρης
Αθήνα, 1937 sophia-ntrekou.gr


Από το βιβλίο «Μάρκος Βαμβακάρης 1905 - 1972», του ερευνητή της Ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και εραστή του Ρεμπέτικου Παναγιώτη Κουνάδη (1943-), διαβάζουμε, ότι πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες οργανικές ηχογραφήσεις ύφους, του ρεμπέτικου, όπου ο Μ. Βαμβακάρης στο μπουζούκι, με τον Σπύρο Περιστέρη στην κιθάρα, αναπλάθουν μια παλιά παραδοσιακή μελωδία της Μ. Ασίας, διασκευάζοντάς την στα μέτρα του Πειραιώτικου Ρεμπέτικου.

Όπως μάς πληροφορεί ο μελετητής του Ελληνικού τραγουδιού Μένιος Καλυβιώτης, η μελωδία αυτή -που χρησιμοποιήθηκε λίγα χρόνια πριν από τον Σπ. Περιστέρη, στο γνωστό τραγούδι «ο Μάγκας του Βοτανικού» (δίσκος Parlophone B-21708 του 1934, με τον Ζαχαρία Κασιμάτη).




Περιλαμβάνεται, ως οργανικό κομμάτι σε δίσκο της Polyphone, ο οποίος παραπέμπει σε παλαιότερη ηχογράφηση του 1911 στη Σμύρνη από την αγγλική εταιρία Concert Record Grammophone, τον οποίο και κατέχει. Έτσι αν και αναγράφεται στο δίσκο το όνομα του Μ. Βαμβακάρη ως δημιουργού, πρέπει να γνωρίζουμε ότι πρόκειται για διασκευή, που φυσικά δεν αλλοιώνει σε τίποτα την παρέμβαση και την σπουδαιότητα του τρόπου με τον οποίο εκτελείται το κομμάτι αυτό.

Ετυμολογία: ταξίμι < τουρκική taksim < αραβική taksīm تقسيم "Διαίρεση", ουδέτερο. Στη λαϊκή μουσική είναι ο αυτοσχεδιασμός ενός μουσικού κομματιού σε όποια φάση του. Ταξίμι λέμε την εισαγωγή στο ρεμπέτικο τραγούδι που κυρίως γίνεται με ένα σόλο μπουζούκι και μετά μπαίνουν τα άλλα όργανα.

Βαμβακάρης Μάρκος (ή Φραγκος) 
(Σύρος, 10 Μαΐου 1905 - Αθήνα, 8 Φεβρουαρίου 1972) 


Γεννήθηκε 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια Καθολικών. Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες και ήταν ο πρωτότοκος από έξι αδέλφια. Ο παππούς του έγραφε τραγούδια και ο πατέρας του έπαιζε πίπιζα που πολλές φορές από μικρή ηλικία τον συνόδευε ο μικρός Μάρκος παίζοντας νταούλι σε διάφορα πανηγύρια. Για το θρήσκευμά του απέκτησε αργότερα και το παρατσούκλι «Φράγκος». Σε ηλικία 12 ετών ο Βαμβακάρης έφυγε από τη Σύρο, έμαθε μπουζούκι και άρχισε να γράφει τραγούδια, εντυπωσιάζοντας με την ταχύτητα που έμαθε το όργανο αυτό και με την ικανότητά του, την ευρηματική πενιά του, τη δεξιοτεχνία του και την καταπληκτική στιχογραφία του. Αναγνωρίζεται σαν η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του ρεμπέτικου τραγουδιού με μπουζούκι.

Αυτοβιογραφία: «Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε σκέφτηκα ποτές μου να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος. Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε για να ζήσω τη ζωή μου όπως την έζησα. Και γι'αυτό παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματα μου στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που εγώ πρώτος, του τραγούδησα τις χαρές και τις λύπες του, τα πλούτη και τη φτώχεια του, την ορφάνεια του και την ξενιτιά του. Αυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου και πιστεύω ότι όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει και γράφω μα και θα γράφω εκατοντάδες τραγούδια, θα με συγχωρέσουν, μια και αυτός είναι ο σκοπός της περιγραφής και εξιστορήσεως της ζωής μου, δηλαδή η συγνώμη και η συγχώρεση».

Μάρκος Βαμβακάρης
sophia-ntrekou.gr

Άλλες εκτελέσεις: Taxim Zeibekiko (1937) - Markos Vamvakaris



Μάρκος ο Φραγκοσυριανός: Αφιέρωμα στον Μάρκο 
Βαμβακάρη, 22-23 Ιουνίου 2012, Ωδείο Ηρώδου Αττικού.





Ένα φως αναζητώ, να νικήσω το σκοτάδι,
και η μέρα που θα έρθει, να μου φέρει ένα χάδι,
και τη μέρα που θα έρθει, να τη νιώσω μ'ένα χάδι.
                                               Σ. Βαμβακάρης



Φεστιβάλ Ρεμπέτικου ''Η Σύρα του Μάρκου Βαμβακάρη'' 03.09.2017





Το Ρεμπέτικο γεννήθηκε στη Σμύρνη. O μουσικολόγος- ερευνητής Παναγιώτης Κουνάδης, μιλάει για την ιστορία του Ρεμπέτικου τραγουδιού, τα τραγούδια του αστικού χώρου που γεννήθηκαν στη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, την Αμερική. Την δισκογραφία πριν το 1922, τα πρόσωπα και την ιστορία τους, από την Μικρά Ασία στην Ελλάδα και την ονομασία του Ρεμπέτικου, σε εκδήλωση της Ένωσης Συλλαίων το Σάββατο 17 Απριλίου 2016 στην Αθήνα.



↧

49 Λέξεις για το Χιόνι (Βραβευμένη ταινία για την καθημερινότητα στις απομονωμένες κοινότητες της Γροιλανδίας)

December 8, 2018, 12:30 am
$
0
0
49 Λέξεις για το Χιόνι (2007) 49_WORDS_FOR SNOW

Οι Ινουίτ (Εσκιμώοι) δημιούργησαν όχι μια και δύο, αλλά
49 λέξεις για να περιγράφουν με ακρίβεια το χιόνι και τον πάγο.

Η εκπομπή ΕΞΑΝΤΑΣ του κ. Αυγερόπουλου είναι
μια ακτίνα φωτός μέσα στην δημοσιογραφία!!!

Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

Η Γροιλανδία είναι Δανική περιοχή με αυτοδιάθεση. Το νησιωτικό αρκτικό αυτό κράτος τοποθετείται γεωγραφικά, πολιτιστικά και δημογραφικά στη Βόρειο Αμερική, ενώ πολιτικά η Γροιλανδία αποτελεί μέρος της Ευρώπης. Η Γροιλανδία είναι το μεγαλύτερο νησί και η μεγαλύτερη εξαρτώμενη περιοχή του κόσμου με βάση την έκταση. Περίπου το 81% της έκτασής της καλύπτεται με πάγο.

49 ΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΝΙ(2008) ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 63 min.
Έρευνα / Σενάριο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος


Ο Πλανήτης έχει πυρετό και το θερμόμετρο για να τον μετρήσουμε βρίσκεται στη Γροιλανδία. Στην αχανή αυτή γη των Πάγων που λιώνει πλέον με μεγάλη ταχύτητα όλα όσα ακούμε στα δελτία ειδήσεων και διαβάζουμε στις εφημερίδες, συνιστούν την καθημερινότητα των λιγοστών κατοίκων της. Οι Ινουίτ, πιο γνωστοί σε εμάς ως Εσκιμώοι, παρακολουθούν ανήμποροι την ζωή τους να αλλάζει δραματικά και τον Αρκτικό πολιτισμό τους να δέχεται το σημαντικότερο ίσως πλήγμα στην μακραίωνη παγωμένη ιστορία του.

Κυνηγοί και ψαράδες παραδοσιακά, βλέπουν τα θηράματά τους να εξαφανίζονται, ενώ η μετακίνησή τους γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη λόγω του εύθραυστου πάγου και των καιρικών συνθηκών που αλλάζουν απρόσμενα.

Ο Γιώργος Αυγερόπουλος και ο Αλέξης Μπαρζός έζησαν μέρες σε απομονωμένες κοινότητες της Γροιλανδίας καταγράφοντας τη ζωή των γηγενών Ινουίτ. Παρουσιάζουν επίσης νέες κλιματολογικές μελέτεςπου είναι πιο απαισιόδοξες από ποτέ, ενώ αποκαλύπτουν το θλιβερό νέο «ελντοράντο» των πετρελαϊκών εταιριών που ετοιμάζονται να αρχίσουν εξορύξεις μαύρου χρυσού στην πιο ευάλωτη ζώνη του πλανήτη.

BΡABEIA

Βραβείο ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών για την Θάλασσα, Αγία Πετρούπολη - Ρωσία, Απρίλιος 2008

Δείτε την ταινία κάνοντας κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε τα Video


Όταν, τον Οκτώβριο του 2007, ο Γιώργος Αυγερόπουλος και ο εικονολήπτης Αλέξης Μπαρζός πετούσαν για ένα από τα βορειότερα σημεία του κόσμου, τη Γροιλανδία, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι έννοιες όπως «κλιματική αλλαγή» και «υπερθέρμανση του πλανήτη», θα μπορούσαν τόσο γλαφυρά να καταγραφούν σε εικόνες και ήχους. Οι πάγοι λιώνουν, αυτό είναι γνωστό, αλλά είναι διαφορετικό να το διαβάζεις και διαφορετικό να το βλέπεις και να το ακούς.

Ο Αυγερόπουλος κατέγραφε τις εντυπώσεις του σ'ένα ημερολόγιο: «Βρισκόμαστε 250 χιλιόμετρα πάνω από τον αρκτικό κύκλο. Ο πιλότος αναγγέλλει πως η θερμοκρασία εδάφους είναι -10 βαθμοί Κελσίου. Είμαστε οι μοναδικοί ξένοι στο μικρό αεροσκάφος. Σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι είναι Ινουίτ ή όπως εμείς τους ξέρουμε, «Εσκιμώοι».

Ο Αλέξης και 'γω, έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να δούμε αυτό που ο Μάρτιν Σρέντερ, ο επιστήμονας από το Δανέζικο Μετεωρολογικό Ινστιτούτου είχε πει: «προσέξτε τις γαλάζιες λίμνες».

Οι λίμνες δεν άργησαν να φανούν. Υπέροχες, μεγάλες, γαλάζιες τρύπες μέσα στο αιώνιο κάλυμμα του πάγου. Παλιότερα δεν υπήρχαν, εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Τώρα, κατά εκατοντάδες περνούσαν κάτω από την άτρακτο του αεροσκάφους, σχηματίζοντας όμορφα, αφηρημένα σχήματα. Αν η υπερθέρμανση του πλανήτη συνεχιστεί, μέχρι το 2080, θα έχουν εξαφανιστεί τα παγόβουνα και ο πάγος που σκεπάζει την θάλασσα. Ωστόσο, προς το παρόν, αυτό που εγώ βλέπω είναι μια όμορφη και γαλήνια εικόνα. Είναι εντυπωσιακό το πως εδώ, η φύση σηματοδοτεί με τον πιο ήρεμο τρόπο, την πιο βίαιη αλλαγή της.»

Ο πλανήτης έχει πυρετό και το θερμόμετρο για να τον μετρήσουμε βρίσκεται στη Γροιλανδία. Στην αχανή αυτή γη των πάγων, όλα όσα ακούμε στα δελτία ειδήσεων και διαβάζουμε στις εφημερίδες για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, συνιστούν την απτή καθημερινότητα των λιγοστών κατοίκων. Επί ημέρες, ο Αυγερόπουλος και ο Μπαρζός, κατέγραφαν σε απομονωμένες κοινότητες τη ζωή των κυνηγών και των ψαράδων της περιοχής, ζούσαν στα σπίτια τους, τους ακολουθούσαν στις επικίνδυνες εξορμήσεις τους στο απέραντο άσπρο του πάγου.

Ο Άρνι είναι κυνηγός. Ζει σε αυτόν τον αφιλόξενο τόπο, όπως ζούσαν οι Ινουίτ πρόγονοί του εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Κυνηγά συνήθως φώκιες. «Αν δεν υπήρχαν φώκιες, οι Ινουίτ δεν θα είχαν επιζήσει» λέει. «Απ'αυτές παίρνουμε το κρέας τους για τροφή, το δέρμα τους και το λίπος τους για ρούχα, και μ'ότι απομένει ταΐζουμε τα σκυλιά για τα έλκηθρα.»…

Ο Άρνι έβαλε μια ολόσωμη φόρμα πάνω από τα ρούχα του, έζεψε τέσσερα από τα είκοσι σκυλιά του στο ξύλινο έλκηθρο, πήρε το όπλο και τα κιάλια του, χαιρέτισε την οικογένεια και με ένα μακρόσυρτο συριγμό έδωσε το σύνθημα στα σκυλιά να ξεκινήσουν. «Είναι τρεις λίμνες που πρέπει να περάσουμε», είπε. «Πηγαίνουμε αρκετά μακριά. Αν όλα πάνε καλά θα γυρίσουμε το βράδυ».

«Αναρωτήθηκα μέσα μου τι σήμαινε το «αν όλα πάνε καλά θα γυρίσουμε το βράδυ» και τον ρώτησα.», γράφει ο Αυγερόπουλος στο ημερολόγιό του.
- Αν δεν γυρίσουμε το βράδυ πότε θα γυρίσουμε;
- Αύριο.
- Και που θα κοιμηθούμε;

Με ένα νεύμα του χεριού του μου έδειξε μια σκηνή και μια λάμπα θυέλλης: «Έξω» απάντησε. Πέρασε περίπου μία ώρα. Ο παγωμένος αέρας μας έγδερνε το πρόσωπο. Άλλοτε πάνω στο έλκηθρο και άλλοτε σπρώχνοντάς το, ταξιδεύαμε αργά πάνω στο απέραντο άσπρο τοπίο.

Από μακριά φάνηκε η πρώτη λίμνη, τα νερά της είχαν παγώσει. Θα περνούσαμε με το έλκηθρο πάνω από τον πάγο και θα βγαίναμε στην άλλη όχθη. Καθώς πλησιάζαμε, ο Άρνι γίνονταν ανήσυχος. Έβλεπε κάτι που εμείς δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε. Τράβηξε απότομα τα χαλινάρια και τα σκυλιά σταμάτησαν γαυγίζοντας. Κατέβηκε από το έλκηθρο και με τις μπότες του άρχισε να χοροπηδά πάνω στην παγωμένη επιφάνεια. Χρειάστηκαν λίγα χτυπήματα για να φανερωθούν οι πρώτες ρωγμές, που γρήγορα έγιναν πολλές επιτρέποντας στο νερό να έρθει στην επιφάνεια και να καταπιεί ένα μεγάλο κομμάτι πάγου. «Αν περνούσαμε, τώρα ίσως να ήμασταν νεκροί», είπε ο Άρνι.

Τέτοια εποχή, οι λίμνες και τα νερά της θάλασσας θα έπρεπε να έχουν ένα στρώμα πάγου τόσο παχύ που να σηκώνει άνετα το βάρος ενός αυτοκινήτου. Τα τελευταία χρόνια όμως, ο πάγος γίνεται όλο και πιο λεπτός. Αυτό οι επιστήμονες μπορεί να το μετράνε με νούμερα, αλλά στη σκληρή καθημερινότητα της Αρκτικής αυτό σημαίνει ότι μπορεί να φύγεις το πρωί και να μην γυρίσεις ποτέ πίσω. Οι Ινουίτ βλέπουν κάθε μέρα την ζωή τους να αλλάζει δραματικά και τον Αρκτικό πολιτισμό τους να δέχεται το σημαντικότερο ίσως πλήγμα στην μακραίωνη ιστορία του. Ζώντας σε έναν σκληρό, χωρίς βλάστηση τόπο, για να επιβιώσουν ακολουθούσαν τα θηράματά τους μεταναστεύοντας από το ένα μέρος στο άλλο. Κι έγιναν ένα με τη φύση που τους περιέβαλε.

49 Λέξεις για το Χιόνι 49_WORDS_FOR SNOW
  • Χαρακτηριστικότερη απόδειξη για αυτό είναι ότι δημιούργησαν όχι μια και δύο, αλλά 49 λέξεις για να περιγράφουν με ακρίβεια το χιόνι και τον πάγο. Άλλη λέξη χρησιμοποιούν όταν μιλούν για το χιόνι που πέφτει (qaniit), κι άλλη για το χιόνι στο έδαφος (aput), για το χιόνι που ο αέρας το φέρνει μέσα στο σπίτι (sullarniq), για τον όγκο του πάγου που αποκολλήθηκε από ένα παγόβουνο (uukkarnit), για τον λεπτό και άσχημο πάγο (aakkarniq) ή για τον πάγο που λιώνει σχηματίζοντας ρυάκια νερού (sikuaq). Την τελευταία λέξη την χρησιμοποιούν πια όλο και συχνότερα. Η κλιματική αλλαγή για τους Ινουίτ δεν έχει αντίκτυπο απλώς στην εύρεση της τροφής τους αλλά στην ίδια τους την ταυτότητα, στην κουλτούρα και την παράδοσή τους. 
Ο Νιλς είναι ψαράς και αφού πλέον δεν υπάρχει πάγος στη θάλασσα, μπορεί να χρησιμοποιεί την βάρκα του και τον χειμώνα, πράγμα ανήκουστο πριν από μερικά χρόνια. Αυτό όμως δεν τον βοηθά καθόλου στην δουλειά του. Όταν η θάλασσα πάγωνε, πήγαινε με το έλκηθρο όπου ήθελε πάνω στην παγωμένη επιφάνεια, άνοιγε μια τρύπα στον πάγο και ψάρευε από εκεί. Τώρα πρέπει να ανοιχτεί αρκετά για να έχει μια αξιοπρεπή ψαριά, ενώ οι γνώσεις που είχε αποκτήσει από τον πατέρα του για να προβλέπει τον καιρό, πλέον δεν τον βοηθούσαν καθόλου. Ο καιρός μέσα στην μέρα μπορεί να αλλάξει απρόβλεπτα, να σηκωθούν δυνατοί άνεμοι, να ξεσπάσουν καταιγίδες.

Ήδη στα ανοιχτά, κάποιοι φίλοι του είχαν αρχίσει δουλειά και τα θαλασσοπούλια έδειχναν ποιος τα πήγαινε καλύτερα. «Νίλς πρόσεχε τις καταραμένες φάλαινες» φώναξε κάποιος από μακριά. «Τρεις πέρασαν μόλις από δω».

Νέα είδη, άγνωστα σε αυτά τα νερά, έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Φάλαινες που ζούσαν στα νερά της Σκανδιναβίας, τώρα που η θερμοκρασία τους το επιτρέπει, ανεβαίνουν βόρεια καταπίνοντας τεράστιες ποσότητες τροφής. Μαζί τους έρχονται και ψάρια που ζούσαν σε θερμότερα κλίματα κυνηγώντας την τροφή τους, τους θαλάσσιους μικροοργανισμούς που επίσης πρόσφατα μετανάστευσαν εδώ. Το ντόμινο της διατάραξης του οικοσυστήματος συνεχίζεται με είδη πουλιών που έρχονται από την Ευρώπη και κάνουν τις Αρχές της Γροιλανδίας να σκέφτονται ότι η χώρα, μπορεί να πληγεί και αυτή από τη νόσο των πτηνών.

Ο Γ. Αυγερόπουλος γράφει στο ημερολόγιό του:Ο Νίλς έριξε το παραγάδι του, γέλασε και άναψε τσιγάρο. Με την απλή και ουσιώδη γλώσσα που χαρακτηρίζει τους ιθαγενείς πληθυσμούς όλης της γης, από την Λατινική Αμερική ως την Αρκτική, έπιασε να μιλάει για τα βιομηχανικά ανεπτυγμένα κράτη. «Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι πρέπει να σταματήσουν να μολύνουν τον πλανήτη. Έχουμε όλοι το δικαίωμα να ζήσουμε. Ο αέρας, η γη και η θάλασσα, δεν ανήκουν σε κανένα. Ανήκουν μόνο στη Μητέρα Φύση. Όσα χρήματα κι αν βγάλουν, καινούργιο πλανήτη δεν μπορούν να αγοράσουν.»
Την ώρα όμως που οι πάγοι λιώνουν και οι επιστήμονες προειδοποιούν για μια επερχόμενη καταστροφή, οι πετρελαϊκές εταιρείες τρίβουν τα χέρια τους. Η Γροιλανδία δεν έχει ακόμα πετρέλαιο, έχει όμως ήδη συστήσει ένα υπουργείο «Πετρελαίου και ορυκτών πόρων». Όλα δείχνουν ότι στο προσεχές μέλλον, θα ανήκει και αυτή στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Έχει συστήσει μάλιστα και κρατική εταιρεία πετρελαίου, την Nuna Oil που απασχολεί μόλις… 5 άτομα.
  • Στις 11 Οκτωβρίου, υπεγράφη μια ιστορική συμφωνίαμεταξύ της Γροιλανδικής Κυβέρνησης και των πιο σημαντικών εταιρειών πετρελαίου του πλανήτη. Η κυβέρνηση παραχώρησε στις εταιρείες την άδεια να ερευνήσουν για κοιτάσματα πετρελαίου. Οι έρευνες θα γίνουν στη θάλασσα κοντά στον παγετώνα του Ιλουλισάτ, που έχει ανακηρυχθεί από την Ουνέσκο «παγκόσμιο μνημείο της ανθρωπότητας». 
Όλοι τόνισαν τη σημασία της κίνησης αυτής για την πετρελαϊκή βιομηχανία. Όλοι είπαν ότι τώρα που οι πάγοι λιώνουν, η διαδικασία της εξερεύνησης και της εξόρυξης καθίσταται πολύ ευκολότερη. «Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία» είπε ο υπουργός και τα λόγια του πνίγηκαν στα χειροκροτήματα.
  • «Η συμφωνία υπεγράφη με την παρουσία ελάχιστων δημοσιογράφων, ανάμεσα τους ο Αλέξης και 'γω,» γράφει ο Αυγερόπουλος στο ημερολόγιό του. 

«Ζήτησα από τους εκπροσώπους των εταιρειών να απαντήσουν σε ορισμένες ερωτήσεις. Έδειξαν να εκπλήσσονται. «Και τι σχέση έχουμε εμείς με την υπερθέρμανση του πλανήτη;» ρώτησε ο Κένεθ Χάνσεν από την Καναδική Husky. Ο Τζέιμς Ζούλιγκ της Exxon Mobil, ανακάθισε αμήχανος στην καρέκλα του. Ο Σορεν Γκάθ ο Δανός, της Dong Energy χαμογέλασε σαν να δεχόταν την πρόκληση. Και ο Άλαν Πιτς της Chevron ζήτησε δύο λεπτά καιρό και τηλεφώνησε στην Αμερική. «Δεν είναι λίγο παράδοξο το γεγονός ότι ενώ ο κόσμος ανησυχεί για το λιώσιμο των πάγων που θα ανεβάσει την στάθμη της θάλασσας κατά 7 μέτρα, εσείς αυτό το βρίσκεται μια θαυμάσια επιχειρηματική ευκαιρία;» ρώτησα.

«Η δουλειά μας είναι να ερευνούμε για πετρέλαιο και να το βγάζουμε στην επιφάνεια» είπε ο εκπρόσωπος της Exxon Mobil. «Ζούμε σε έναν αβέβαιο κόσμο και πρέπει πάντα να προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες» είπε ο εκπρόσωπος της Chevron. «Δεν φταίμε εμείς που λιώνουν οι πάγοι» είπε ο Καναδός της Husky. «Δίνουμε ενέργεια στον κόσμο και πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε με τους υδρογονάνθρακες μέχρι να αναπτύξουμε άλλες εναλλακτικές μορφές ενέργειας» είπε ο Δανός.

Κανένας τους δεν μπόρεσε να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξει διαρροή, κηλίδα ή ατύχημα που να καταστρέψει το περιβάλλον.

Ο υφυπουργός πετρελαίου της Γροιλανδίας έδωσε ορισμένες διευκρινήσεις εκ μέρους της κυβέρνησης. «Δεν είμαστε εμείς που δημιουργήσαμε την υπερθέρμανση του πλανήτη» είπε. «Εμείς είμαστε 60.000 άνθρωποι. Την υπερθέρμανση την δημιούργησαν τα βιομηχανικά ανεπτυγμένα κράτη και θα ήταν μεγάλη αδικία κάποιος να αρνηθεί τώρα στην Γροιλανδία το δικαίωμά να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς της πόρους. Άλλωστε δεν είναι μόνο το πετρέλαιο. Καθώς υποχωρούν οι πάγοι στην ξηρά ανακαλύπτουμε χρυσό και διαμάντια και στήνουμε ορυχεία. Μερικά έχουν ήδη αρχίσει να λειτουργούν. Πρέπει να καταλάβεις ότι το λιώσιμο των πάγων συμβαίνει, είναι γεγονός. Τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς; Να κάτσουμε να κοιτάμε τους πάγους να λιώνουν;»

Όλοι είχαν τα επιχειρήματά τους. Το λιώσιμο των πάγων είναι μια σοβαρή κρίση και όπως κάθε σοβαρή κρίση, μεταφράζεται σε χρήμα. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, η κρίση δεν αφορά μια χώρα αλλά τον ίδιο τον πλανήτη. Και ίσως στο μέλλον, εδώ, στον πλανήτη γη να μη μείνει τίποτα που να αξίζει να πουληθεί...

Η εικόνα και ο ήχος της κλιματικής αλλαγής και της υπερθέρμανσης του πλανήτη όπως την κατέγραψε ο Εξάντας στην κατάλευκη Γροιλανδία. Εκεί, όπου το λιώσιμο των πάγων αλλάζει καθημερινά τη ζωή των Ινουίτ που την κατοικούν, εκεί όπου οι άνθρωποι, μέσα στους αιώνες, χρειάστηκε να αναπτύξουν 49 λέξεις για να περιγράψουν το χιόνι και τον πάγο που τους περικλείει. Original Airdate: Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007, 22:00 - ΝΕΤ

ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Έρευνα / Σενάριο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέξης Μπαρζός, Επιμέλεια / Συντονισμός έρευνας: Ματθαίος Τσιμιτάκης, Διεύθυνση / Οργάνωση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή, Έρευνα / Οργάνωση θέματος: Γεωργία Ανάγνου, Μοντάζ: Γιάννης Μπιλίρης, Μελέτης Πόγκας, Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης, Τραγουδάει η Σαβίνα Γιαννάτου, Επιμέλεια Ιστοσελίδας και κειμένων: Αποστόλης Καπαρουδάκης, Γραφικά: Σάκης Παλπάνα

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Original shooting format: HD 1080p25 / Γλώσσες: Γροιλανδικά, Αγγλικά, Ελληνικά / Υπότιτλοι: Ελληνικοί, Αγγλικοί / Διαθέσιμες Εκδόσεις: Ελληνική, Αγγλική, Διεθνής


ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Γιώργος Αυγερόπουλος

Ο Γιώργος Αυγερόπουλος είναι ντοκιμαντερίστας και δημοσιογράφος. Είναι ο ιδρυτής και ο δημιουργός της πολυβραβευμένης σειράς ντοκιμαντέρ Εξάντας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς της Ελλάδας καλύπτοντας θέματα εσωτερικής επικαιρότητας.

Εργάστηκε επίσης ως πολεμικός ανταποκριτής στα μέτωπα της Βοσνίας, της Κροατίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, του Κοσσόβου και της Παλαιστίνης ενώ κάλυψε γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο όπως η εξέγερση στην Αλβανία, οι σεισμοί της Τουρκίας και του Ιράν και το Ναυάγιο του Εσθονία.

Το 2000 δημιούργησε τη σειρά ντοκιμαντέρ Εξάντας. Από τότε τη διευθύνει προσωπικά και είναι υπεύθυνος τόσο για την έρευνα των θεμάτων, όσο και για τη σκηνοθεσία και το σενάριο των ταινιών που παρουσιάζει ο Εξάντας καθορίζοντας έτσι την θεματολογία καθώς και το ύφος της σειράς.

Για την δουλειά του ο Γ. Αυγερόπουλος έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις από κρατικούς φορείς και μη κυβερνητικούς οργανισμούς, ενώ θέματά του Εξάντα έχουν αποτελέσει πηγή για πανεπιστημιακές έρευνες και συνέδρια.

www.sophia-ntrekou.gr

Δείτε Σχετικά:

Σε ποιο σημείο της Γης η θερμοκρασία το καλοκαίρι 
δεν ξεπερνά τους 10 βαθμούς. Το 85% της χώρας 
καλύπτεται από πάγο και οι κάτοικοί της 
δεν φτάνουν τους 60 χιλιάδες; mixanitouxronou.gr


Έχει πυκνότητα πληθυσμού 0,03 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο και τα δύο τρίτα της χώρας ανήκουν στον Αρκτικό Κύκλο. Αν και το όνομά της στα αγγλικά είναι Greenland, δηλαδή, πράσινη χώρα, το 85% της έκτασή της καλύπτεται από πάγο. Η Γροιλανδία είναι το μεγαλύτερο νησί του κόσμου χωρίς να είναι ήπειρος. Η έκτασή της ξεπερνά τα 2 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, ωστόσο, οι κάτοικοι είναι λίγο περισσότεροι από 56.000. Οι 16.500 από αυτούς ζουν στην πρωτεύουσα Νούουκ, μια από τις μικρότερες πρωτεύουσες του κόσμου. Στα χωριά όπως τα Κάνγκερλουσουακ, Σίσιμιουτ, Ιλούλισατ, Ουουμανάακ δεν ζουν περισσότεροι από 500-600 άνθρωποι στο καθένα. Οδικό δίκτυο μεταξύ πόλεων και χωριών δεν υπάρχει κι έτσι η μετάβαση από το ένα μέρος στο άλλο γίνεται μόνο από αέρος ή από θαλάσσης.

Η Γροιλανδία, την οποία οι ντόπιοι αποκαλούν Καλάαλιτ Νουνάατ και στη γλώσσα των Ινουίτ σημαίνει η «Γη των Ανθρώπων», είναι πολύ κοντά στη Βόρεια Αμερική, αλλά πολιτικά ανήκει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Δανία. Ωστόσο, διατηρεί μερική αυτονομία. Ανακαλύφθηκε από τους Βίκινγκς το 982.

Το 1721 ιδρύθηκε από τους Σκανδιναβούς η πρώτη αποικία Γκόντχαμπ, στη θέση της σημερινής πρωτεύουσας. Το 1814, οπότε χωρίστηκε η Νορβηγία από τη Δανία, η Γροιλανδία παρέμεινε στη Δανία. Χάρη στην πολιτική της Δανίας, ο πληθυσμός αυξήθηκε και δημιουργήθηκαν πολλοί οικισμοί. Κατά τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο διαπιστώθηκε η μεγάλη στρατηγική της σημασία και το 1951 η Δανία επέτρεψε στις ΗΠΑ την εγκατάσταση μεγάλης αεροπορικής βάσης στο Κάνακ. Η οικονομία της βασίζεται κυρίως στην αλιεία, το κυνήγι και στον τουρισμό. Ιδιαίτερα στον θεματικό τουρισμό, αφού δεν είναι λίγοι οι ερευνητές και φυσιολάτρες που επισκέπτονται το παγωμένο νησί.

Η οικονομία της βασίζεται κυρίως στην αλιεία, το κυνήγι και στον τουρισμό. Ιδιαίτερα στον θεματικό τουρισμό, αφού δεν είναι λίγοι οι ερευνητές και φυσιολάτρες που επισκέπτονται το παγωμένο νησί. Τα φαγητά που τρώνε ντόπιοι και τουρίστες είναι κυρίως θαλασσινά: γαρίδες, κοκκινόψαρα, μπακαλιάροι και σολομός, αλλά και κρέας από θαλάσσια θηλαστικά και πουλερικά. Η διάρκεια του χειμώνα στη Γρουλανδία είναι 9 μήνες με τη θερμοκρασία να φτάνει ακόμα και τους -59 βαθμούς Κελσίου. Τους καλοκαιρινούς μήνες δεν ξεπερνά τους 10 βαθμούς την ημέρα και τους 6 τη νύχτα.

Όσοι επισκέπτονται τη Γροιλανδία έχουν την ευκαιρία να ζήσουν συναρπαστικές στιγμές. Το Εθνικό Πάρκο Northeast Greenland, το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο παγκοσμίως, προσφέρει βόλτες με καγιάκ, ιστιοπλοϊα, ορειβασία, αλλά και βόλτα με έλκηθρο που το σέρνουν σκύλοι.

Στα νότια της χώρας, οι θερμές πηγές είναι ένα κοινό φυσικό φαινόμενο και στο ακατοίκητο νησί Ουουναρτόκ το νερό έχει τη σωστή θερμοκρασία για να δεχθεί το ανθρώπινο σώμα.

Όσοι βρεθούν στη Γροιλανδία από τον Σεπτέμβριο έως τις αρχές Απριλίου έχουν τη σπάνια ευκαιρία να απολαύσουν ένα από τα ωραιότερα φαινόμενα που προσφέρει η φύση: το Βόρειο Σέλας!. (Δείτε Βίντεο εδώ)

↧
↧

Ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος για τα Χριστούγεννα

December 14, 2018, 12:30 am
$
0
0
π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Το νόημα των Χριστουγέννων και οι καθημερινές προεκτάσεις

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: 
Το νόημα των Χριστουγέννων 
και οι καθημερινές προεκτάσεις

Ο κόσμος συνήθως γιορτάζει τα Χριστούγεννα, σαν τη γιορτή μιας βολικής αγάπης, που αιωρείται μέσα στο φαρισαϊκό και υπό πτώχευση «φάντασμα-πνεύμα των Χριστουγέννων». (Holy Ghost)

Καθιερώθηκαν δυστυχώς τα Χριστούγεννα ως το επαιτειακό πυροτέχνημα μιας αγάπης, που είναι επιδερμική και ατελής, καρπός κάθε σκοτισμένης και εγκλωβισμένης στα ανικανοποίητα πάθη ψυχής.

Ο «άχριστος» (χωρίς Χριστό) χριστιανός, αγνοεί ότι η γιορτή γίνεται μόνο αν δει, τι μπορεί να κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος για να περπατήσει 365 μέρες το χρόνο ο Χριστός στα μονοπάτια και πεζοδρόμια της γης, μέσα από τα δικά του πόδια. Γιορτάζει πραγματικά Χριστούγεννα, όχι αυτός που δίνει και παίρνει δώρα, αλλά όποιος είναι από μόνος του, το πιο υπέροχο δώρο για όλους τους άλλους. Τι άλλο δηλαδή μπορεί να έχει σημασία, από το να γίνει ο άνθρωπος, ένας «κανονικός» χριστιανός, δηλαδή, «ο Χριστός» πάνω στη γη; Τότε μόνο τα Χριστούγεννα γίνονται μια ζωντανή διαρκής γιορτή και όχι μια θεατρική επιθεώρηση περιορισμένη στους μπιχλιμπιδάτους στολισμούς, στα εθιμοτυπικά δώρα, οικογενειακά τσιμπούσια και ολιγοήμερη φιλανθρωπική διάθεση. 

Η Εκκλησία, μάς ζητάει κάτι εύκολο: Εμείς που είμαστε οι εικόνες του Θεού, να πάμε με τη χάρη του, στην αγάπη Του.

Σε αυτήν την πορεία προς την ομοίωση με τον Θεό, συντονιζόμαστε, με την προσευχή, νηστεία, μετάνοια, Θεία Κοινωνία. Όλα αυτά, αρχίζουν με προϋπόθεση τον κόπο και διάθεση του πιστού, αλλά καρποφορούν και τελειώνονται με την κάθαρση/φωτισμό/ θέωση, που είναι δώρα του Αγίου Πνεύματος. («Παν δώρημα τέλειον, άνωθεν εστί κατεβαίνον» που σημαίνει: Κάθε τέλειο, αιώνιο και πλήρες δώρο προέρχεται, δίνεται μόνο από τον Θεό… λόγος ευχαριστίας προς τον Θεό, μετά τη Θεία Κοινωνία). Εμείς απλά, ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής, δείχνουμε τι θέλουμε και λέμε με όλες μας τις δυνάμεις στη χάρη του Θεού: ΝΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΣΩ, ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ. ΚΑΝΕ ΜΕ «ΠΡΙΓΚΙΠΑ» ΣΤΗ «ΒΑΣΙΛΕΙΑ» ΣΟΥ.

Ο Θεός, μέσα στην απέραντη αγάπη του, έγινε ένα με τον άνθρωπο, γενόμενος κανονικός, γνήσιος άνθρωπος. Έτσι ήθελε να κάνει από πάντα, αυτή ήταν η λαχτάρα του για τους ανθρώπους. Δεν έγινε ένας από μας, από ωφελιμιστικό υπολογισμό, για να γίνει χρήσιμος στην κοινωνία. Ήρθε, γιατί απλά μας αγαπούσε και του άρεσε να γίνει ο συνάνθρωπος μας. Επί την ευκαιρία, μας έσωσε, αφού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και τη βάπτισε μέσα στο φως της Θεότητας. Λέει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Το απρόσληπτο είναι και αθεράπευτο». Ό,τι δηλαδή δεν το ακουμπήσει και προσλάβει ο «γιατρός», αυτό δε θεραπεύεται από μακριά. Ο Χριστός λοιπόν ως θεάνθρωπος μέσα στο Σώμα Του, «ακουμπά» τον κάθε ασθενή, τον κάθε ταλαίπωρο από την σπαστική αμαρτία άνθρωπο, για να τον θεραπεύσει.

Ας έρθουμε λοιπόν τώρα στον καθένα από μας. Βλέπω κάτι γύρω μου αρρωστημένο; Κοινωνώ με φιλότιμο το Σώμα του Χριστού, τον δέχομαι σε όλη μου την ύπαρξη και γίνεται η νέα μου δύναμη και όρεξη για δράση. Τότε φωτίζεται το μυαλό μου και λέω: Αντί να διαμαρτύρομαι και να απομακρύνομαι από τον κάθε «άρρωστο», καλύτερα δεν είναι να τον ακουμπήσω, όπως ο Χριστός για να τον οδηγήσω προς τη θεραπεία; Και επειδή φοβάμαι πως δεν έχω τις δυνάμεις να το κάνω, ας πω: ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ: Εσύ μού έδωσες την ευθύνη να είμαι τώρα πάνω στη γη. Αφού είμαι εικόνα σου, με τη δύναμή σου, ξέρω πως μπορώ να ακουμπήσω αυτά τα πράγματα του κόσμου, να τα γιατρέψω. Σε παρακαλώ, να μην αποκτήσω εγωΪσμό κάνοντάς το, σε παρακαλώ, φώτισέ με, γιατί είμαι άνθρωπος και μπορεί να πέσω σε αδυναμία ή χειρότερα σε περηφάνια! Θέλω όμως να κάνω, ό,τι κάνεις εσύ σε μένα. Μου δίνεις τη δύναμη; Τότε, θα τολμήσω να ακουμπήσω όποιον «άρρωστο» και αμαρτωλό είναι γύρω μου, για να τον θεραπεύσω, χωρίς και εγώ να αμαρτήσω, χωρίς κι εγώ να «αρρωστήσω». Επαληθεύεται τότε αυτό που είπε ο Χριστός: «Σας δίνω την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς και να μη σας πειράζουν.» 

Αυτό το παράδοξο θαύμα το βλέπω συνεχώς με ανθρώπους χαμένους, πόρνες, αναρχικούς, φρικιά… Αν τους πλησιάσεις και δεις πίσω από το βάψιμο και τα μαλλιά, αν δεις πίσω από ό,τι κάνουν και τους πεις έναν καρδιακό λόγο, είναι σα να πέφτει ηλεκτροσόκ πάνω τους. «Ξεσηκώνονται», αλλάζουν και τότε λέω: ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΠΗΛΑΙΟ! ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΑΤΝΗ! (Απόσπασμα από την παρακάτω ομιλία του.)www.sophia-ntrekou.gr

Βίντεο:«ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»: ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος για τα Χριστούγεννα (ΕΡΤ). Ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος καλεσμένος του π. Ιγνάτιου Γεωργακόπουλου στην εκπομπή «Αρχονταρίκι», σε μια συζήτηση που έλαβε χώρα λίγες μέρες πριν την εορτή των Χριστουγέννων. Μια συζήτηση γύρω απ’ το νόημα της γιορτής, με τον π. Ιγνάτιο να επεκτείνει τις ερωτήσεις του στις καθημερινές προεκτάσεις του θέματος, και με τις απαντήσεις του π. Κωνσταντίνου να ξεδιπλώνονται σαν μια διαδοχή από μικρές-μεγάλες εκπλήξεις. Η εκπομπή μεταδόθηκε από την ΕΡΤ, στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε το Video.



Δείτεακόμη θέματα με τον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο


Κοιμήθηκε ο χαρισματικός Γέροντας Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος







↧

Φιντέλ Κάστρο: Το τέλος έρχεται για όλους, οι ιδέες μένουν (Comandante Fidel)

November 26, 2018, 10:14 am
$
0
0
Comandante kastro - guevara

Adios Comandante Fidel 26 Νοε 2016 †
της Σοφίας Ντρέκου

Mόνο με 82 άτομα ξεκίνησε την Επανάσταση για την ανεξαρτησία της πατρίδας του, της Κούβας. Τί Ψυχή βαθειά Θεέ μου. Ανάπαυσέ τον Κύριε εν Ειρήνη †

«Αντίο, σε σένα και στους ευγενικούς κι επιεικείς φίλους μου. Σας χρωστάω την ευδαιμονία του μεγαλείου και της αγνότητας μέσα σ’ αυτό το τραχύ και άσχημο ανθρώπινο σύμπαν. Ύψωσε δυνατά τη φωνή σου: γιατί, αν πέσω, θα είναι επίσης για την ανεξαρτησία της δικής σου πατρίδας. Ας πεθάνουμε οι μεν και ας ετοιμαστούν εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να πεθάνουν να βάλουν το όπλο στο χέρι των νέων στρατιωτών της ελευθερίας μας. Όρθιοι, όπως στην άκρη ενός τάφου, ας ανανεώσουμε τον όρκο των ηρώων.» [Χοσέ Μαρτί (1853 -1895) Ποιητής και κορυφαίος μαχητής της Κουβανικής ανεξαρτησίας.]

• Δωρεάν παιδεία για όλους (H Kούβα αναδεικνύει κορυφαίους γιατρούς)

• Δωρεάν φροντίδα υγείας για όλους (η Κούβα έχει τον μεγαλύτερο κατ'αναλογία, πληθυσμό αιωνόβιων στον πλανήτη)

• Κοινωνικό κράτος που ανέβασε τον ΜΟ όρο ζωής/ υγιούς διαβίωσης στα επίπεδα πολύ πλουσιότερων κρατών, παρά το σκληρό εμπάργκο βασικών αγαθών και φαρμάκων.

• Ισότιμα Δικαιώματα σε μαύρους και γυναίκες όταν στις ΗΠΑ θεωρούνταν υπάνθρωποι. 

• Αναφαλβητισμός 0%

• 638 απόπειρες από την ΣΙΑ εναντίον του.

Απέραντος σεβασμός για τον Φιντέλ Κάστρο που έφυγε σήμερα.

Καλό δρόμο Κομαντάντε Φιντέλ... είθε να βρείς
Καλή ανάπαυση στην Αγκαλιά του Μεγάλου Αδικημένου †

26 Νοε 2016 Adios Comandante Fidel †
www.sophia-ntrekou.gr

Φιντέλ Κάστρο: Το τέλος έρχεται για όλους, οι ιδέες μένουν 
Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε τα Video


O Ελληνας πρωθυπουργός ήταν ο μόνος Eυρωπαίος ηγέτης που παρέστη στην επικήδεια τελετή για τον Φιντέλ Κάστρο, στην Αβάνα, και ξεπέρασε τον εαυτό του συγκρίνοντας την Κούβα με την ελληνική επανάσταση του 1821.

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκινώντας την ομιλία του χαιρέτισε τον λαό της Κούβας με τη φράση «Hermanos y hermanas» («Αδερφοί και αδερφές») και εξέφρασε για μια ακόμη φορά την τιμή που ένιωσε συμμετέχοντας σε μια τόσο ιστορική στιγμή, όπως είπε.

Χαρακτήρισε τον Κάστρο, τον «Κομαντάντε Φιντέλ» όπως τον αποκάλεσε, ως «μεγάλο επαναστάτη του 20ού αιώνα» και συνέχισε συνδέοντας την εθνική εξέγερση του ελληνικού λαού το 1821 με την επανάσταση στην Κούβα:

«Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της ελληνικής επανάστασης το 1821. Patria o muerte (Πατρίδα ή θάνατος), το σύνθημα της κουβανικής επανάστασης το 1959» είπε χαρακτηριστικά.

Σημείωσε δε ότι «στα χνάρια του Σιμόν Μπολίβαρ και του Χοσέ Μαρτί, παρέα με τον Τσε, ο Φιντέλ μετέτρεψε την Κούβα από μια ακόμα δικτατορία σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας». Ο Αλέξης Τσίπρας επικαλέστηκε εξάλλου τον Φιντέλ Κάστρο και για τους συμβιβασμούς στην «πορεία για τον σοσιαλισμό». Οπως είπε, «το παράδειγμα του Φιντέλ μας συντροφεύει και θα μας συντροφεύει πάντα. Στις νίκες και στις ήττες μας. Στις ανατροπές και στους συμβιβασμούς μας».

Και κατέληξε λέγοντας: «Αντίο, Κομαντάντε Φιντέλ! Hasta la victoria siempre! (Πάντα μέχρι τη νίκη)».


Η Ιστορική ομιλία του Φιντέλ Κάστρο στον ΟΗΕ το 1979

12 Οκτωβρίου 1979.Στην Νέα Υόρκη, στην έδρα τού Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ο Φιντέλ Κάστρο ανεβαίνει στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. υπό το βλέμμα τού γενικού γραμματέα τού ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ, ο Φιντέλ εκφωνεί έναν από τους πλέον βαρυσήμαντους λόγους αν όχι τον πλέον βαρυσήμαντο που έχει εκφωνηθεί ποτέ από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών. Εκείνη την εποχή, ο Φιντέλ προήδρευε στο "κίνημα των αδεσμεύτων χωρών", οπότε μίλησε και με αυτή την ιδιότητα κι όχι απλώς ως ηγέτης τής Κούβας.

Να σημειωθεί ότι στις Γενικές Συνελεύσεις του ΟΗΕ, για 20 και πλέον φορές έχει υπερψηφιστεί το σχέδιο ψηφίσματος της Κούβας για την άρση αποκλεισμού που επιβάλλουν οι ΗΠΑ στο νησί.

Συνολικά 187 χώρες ψηφίζουν συνεχώς υπέρ της πρότασης της Κούβας, και δυο – τρεις εναντίον: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα Νησιά Μάρσαλ…

Φυσικά η διαρκής επίθεση κατά της Κούβας δεν είναι μόνο οικονομική. Τα σαμποτάζ, οι προβοκάτσιες και οι «κρυφές» επεμβάσεις εναντίον της Κούβας όλα αυτά τα χρόνια έχουν επιφέρει το θάνατο σε πάνω από 3.000 Κουβανούς.

Το χρήμα για αντικουβανική προπαγάνδα ρέει άφθονο: Μόνο τη δεκαετία 1997 – 2007 οι ΗΠΑ διέθεσαν στον ραδιοτηλεοπτικό τους πόλεμο ενάντια στην Κούβα πάνω από 257 εκατομμύρια δολάρια.

Όσο για τις προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια εξόντωσης του Φιντέλ Κάστρο (υπολογίζονται σε πάνω από 600 οι απόπειρες δολοφονίας του!) κατάντησαν ανέκδοτο, σε σημείο που ο ίδιος ο Φιντέλ πριν μερικά χρόνια δήλωσε: Οι Αμερικάνοι με έχουν «σκοτώσει» τόσες φορές που όταν κάποια στιγμή πεθάνω δεν θα το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι!

Τα αίτια της έχθρας των Αμερικανών ενάντια στην Κούβακαι η επιβολή του εμπάργκο, περιγράφονται στην εισήγησή του Κάστρο στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας:



«Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα».

«Δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος».

«Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος: "Ηταν ο λαός, ντυμένος τ'αμπέχονο"».

«Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία».

«Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν».

«Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη».

«Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων – αμερικάνικο μονοπώλιο - που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο».

«Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους».

«Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής».

«Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο».

«Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου».

«… η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην Παιδεία και στη λαϊκή Υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία».

«Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής». 

«…οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Έτσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης».

Κάστρο: Ένας «δικτάτορας» με τεράστια έμπρακτη 
αλληλεγγύη στους λαούς του κόσμου


Λίγα λόγια για τη διεθνή προσφορά του Κάστρο και της Κούβας.

Σήμερα τον Κάστρο αποχαιρετά σχεδόν όποιο απελευθερωτικό κίνημα γεννήθηκε στην υφήλιο τα τελευταία 50 χρόνια.

Οι Ιρλανδοί και Βάσκοι «τρομοκράτες» του IRA και της ΕΤΑ, οι Ευρωπαίοι αρωγοί του αλγερινού αντιαποικιακού αγώνα. Εκπαιδεύτηκαν κι ενισχύθηκαν ποικιλοτρόπως απ’ την Κούβα.

Ο Malcolm X κι οι Μαύροι Πάνθηρες που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα των μαύρων πολιτών των ΗΠΑ. Η Angela Davis που έσταζε μέλι για τον Φιντέλ και η Assata Shakur, η πρώτη γυναίκα που μπήκε στη λίστα των πιο καταζητούμενων στις ΗΠΑ με αμοιβή 2 εκ.δολ. για την επαναστατική της δράση. Ζει στην Κούβα απ’ το 1984.

Όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Οι στρατοί των FARC και ELN της Κολομβίας, το MIR του Περού, οι Σαντινίστας της Νικαράγουα που έριξαν τον δικτάτορα Σομόζα, το FMLN στο Ελ Σαλβαδόρ, ο δημοκράτης πρόεδρος της Χιλής Αλιέντε που δεν άκουσε τις συμβουλές του Κάστρο να εκκαθαρίσει τον στρατό απ’ τα ακροδεξιά στοιχεία και πέθανε μαχόμενος με το όπλο που του ‘χε δωρίσει ο Κουβανός «δικτάτορας», μαζί και το MIR της Χιλής που μαχόταν ένοπλα ενάντια στον δικτάτορα Πινοσέτ, οι αντάρτες Tupamaros απ’ την Ουρουγουάη, και πολλοί άλλοι είτε εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα, είτε πήραν οπλισμό και υλική βοήθεια, είτε τέλος βρήκαν καταφύγιο εκεί όταν κυνηγήθηκαν.

Τον Κάστρο αποχαιρετούν και τα εκατομμύρια φτωχών Βενεζουελάνων απ’ τις φαβέλες που είδαν χιλιάδες Κουβανούς γιατρούς να τους φροντίζουν μετά τη συμφωνία Τσάβες-Κάστρο (πετρέλαιο για γιατρούς)

Νερό στο όνομα του Κάστρο πίνει κι ο παλαιστινιακός λαός. Οι πρώτοι Παλαιστίνιοι μαχητές της ελευθερίας από την PLO του Αραφάτ που εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα. Μαζί και το PFLP, το Λαϊκό Μέτωπο Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης που ενισχύθηκε ποικιλοτρόπως απ’ την Αβάνα ενώ μέλη του ακόμα ζουν εκεί. Αυτοί δεν ξεχνούν την μικρή και μακρινή Κούβα, με τη δυσανάλογα μεγάλη βοήθειά της που διέκοψε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ το 1973 και δεν τις έχει αποκαταστήσει έως σήμερα. Από κοντά, μαζί με τους Παλαιστίνιους μαχητές τίμησαν τον Κάστρο και οι Κούρδοι μαχητές της Τουρκίας και της Συρίας, με ανακοίνωσή τους (Kurdish Revolutionary Group Vows to Carry on Fidel's Legacy)

Τον Κάστρο τέλος αποχαιρετά και ολόκληρη η αγωνιζόμενη «μαύρη ήπειρος». Πώς να ξεχάσει η Ανγκόλα τους 25.000 Κουβανούς «Τσε Γκεβάρα» που έφυγαν απ’ την Καραϊβική και πήγαν στον αφρικανικό νότο για να βοηθήσουν τον λαό της Ανγκόλα να ξεφύγει απ’ το ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ που τους είχε επιβληθεί απ’ τη δικτατορία της Νότιας Αφρικής. Δύο χιλιάδες Κουβανοί έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Ανγκόλα απ’ τον στρατό της Νότιας Αφρικής κι ακόμη 300.000 Κουβανοί γιατροί, τεχνικοί κλπ πέρασαν τα επόμενα 15 χρόνια απ’ την Ανγκόλα για να βοηθήσουν να στερεωθεί η νεαρή δημοκρατία και να αντέξει τις συνεχείς επιθέσεις του αποικιοκρατικού στρατού της Νότιας Αφρικής που κόστισαν κάπου 800.000 νεκρούς. Και η Ανγκόλα άντεξε με τη διαρκή βοήθεια της Κούβας. Πώς να ξεχάσει κι ο μαύρος πληθυσμός της Νότιας Αφρικής, την τεράστια πολιτική και υλική στήριξη της μικρής Κούβας στον Νέλσον Μαντέλα και τον αγώνα για να πέσει το καθεστώς διακρίσεων που είχαν επιβάλλει οι λευκοί αποικιοκράτες. Τί είπε ο Νέλσον Μαντέλαλίγο μετά την απελευθέρωσή του για τους Κουβανούς;

«Εμείς οι Αφρικανοί ήμασταν συνηθισμένοι να ‘μαστε θύματα κρατών που ήθελαν να πάρουν τις περιοχές μας ή να υπονομεύσουν την κυριαρχία μας. Είναι δίχως προηγούμενο στην Αφρικανική ιστορία να έχουμε εδώ έναν άλλον λαό που σηκώνεται για να υπερασπιστεί έναν από εμάς»

Ξαναδιαβάστε λέξη προς λέξη την παραπάνω δήλωση.
Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή απ’ αυτά τα λόγια;

Αυτά και πολλά άλλα που δεν χωράνε εδώ κατάφερε μια μικρή, φτωχή και στριμωγμένη-μέσα-στο-στόμα-του-λύκου χώρα των 10 εκατομμυρίων, τα τελευταία 50 χρόνια.

Γι’ αυτό έχουν λυσσάξει εναντίον του Κάστρο τα μεγάλα ΜΜΕ και προσπαθούν να τσαλακώσουν την εικόνα του. Γιατί Κούβα του Φιντέλ δεν σημαίνει απλά και μόνο «υπερασπίζομαι το σπίτι μου και την αξιοπρέπειά μου» αλλά βάζω τρικλοποδιές στα τέρατα σε κάθε άκρη της γης και δίνω το χέρι σε όποιον σηκώνεται.

*Φιλική συμβουλή προς αγνούς/ές φίλους/ες. Στον εμφανή πόλεμο της προπαγάνδας προσέξτε με ποιους ευθυγραμμίζεστε και ποιων τη γλώσσα μιλάτε. (Εδώ)

Φιλοπατρία (ή για μια πατρίδα που να αξιζει να αγαπήσεις)


του Κωστή Μπασογιάννη

Δύο χρόνια ακριβώς κλείνουν σήμερα από την ιστορική ημέρα πού 'κλεισε για πάντα τα μάτια του ο μεγάλος ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο. Ο εμβληματικός ηγέτης μιας χώρας που έχει ακριβώς την ίδια έκταση και τον ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα. Μιας χώρας που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο μιας ιστορικής υπερδύναμης, όπως και η Ελλάδα. Μιας χώρας που αποτελούσε μέχρι και το 1959 χώρο διακοπών και άσωτης ζωής των αμερικανών αστών. Επρόκειτο για μια άθλια κατάσταση, την δικτατορία τού Fulgencio Batista, που είχε κάνει τους φτωχούς της νέους γκαρσόνια και διασκεδαστές των τουριστών. Των πλούσιων διεφθαρμένων τυχοδιωκτών, που ξεπλέναν εκεί τα βρώμικα χρήματά τους, τζόγαραν στις λέσχες και στα καζίνο, μεθούσαν και εγκληματούσαν, απολαμβάνοντας παράλληλα τις ερωτικές υπηρεσίες των κοριτσιών της Κούβας που τους περίμεναν στα κλαμπ και στα πορνεία της Αβάνας. Ασελγούσαν ξεδιάντροπα με κάθε τρόπο σ'ένα λαό ταλαίπωρο κι εξαντλημένο από την βάρβαρη εκμετάλλευσή του από τους γαιοκτήμονες δυνάστες του.

Αλλά το 1959 ο Φιντέλ, ο Τσε, ο Ραούλ, ο Καμίλο, ο Αρμάντο και οι άλλοι αντάρτες της επανάστασης μπήκαν στην Αβάνα. Και ο ταλαίπωρος αυτός λαός πήρε επιτέλους στα χέρια του την τύχη της χώρας του. Τα γεγονότα που οδήγησαν στο καταστροφικό εμπάργκο που επέβαλαν οι ΗΠΑ στην μικρή αυτή χώρα είναι γνωστά. Και ο βασικός λόγος για τον οποίο κυνηγήθηκε τόσο πολύ η Κούβα όχι μόνο από την Αμερική αλλά και απ'όλο τον καπιταλιστικό κόσμο είναι ότι ο ηγέτης της κάποια στιγμή ανακοίνωσε τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό της κυβέρνησής του. Μια απόφαση που δεν έμεινε μόνο στα λόγια, αλλά προχώρησε και σε άμεσα εφαρμοσμένες πολιτικές αποφάσεις και πράξεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της πολιτικής ζωής. Πρώτα τιμώρησε όλα τα τσιράκια του καθεστώτος Μπατίστα, που εγκλημάτησαν εναντίον του λαού της Κούβας, δολοφονώντας, και καταδικάζοντας τον πληθυσμό σε φτώχεια, αποκομίζοντας κέρδη και προνόμια. Τους τιμώρησε σκληρά και παραδειγματικά. Επρόκειτο για ένοπλη επανάσταση και όχι για «μεταπολίτευση». Που δεν φυλάκισε απλά κανένα - δυο λαμόγια, για να τους αφήσει μετά λόγω προβλημάτων υγείας. Όπως σε κάθε επανάσταση, μίλησαν και τα όπλα. Δήμευσε τις περιουσίες τους και οι επιχειρήσεις τους, όσες δεν έκλεισαν όπως τα καζίνο και τα χαμαιτυπεία, περιήλθαν στο κράτος. Δημεύοντας τις αμερικάνικες επιχειρήσεις ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών και άλλων υπηρεσιών δημοσίου ενδιαφέροντος, μείωσε τις τιμές στο ρεύμα και στα ενοίκια και κατάφερε να προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες παιδείας και υγείας. Προχώρησε στην αγροτική ανασυγκρότηση, παίρνοντας τη γη από τα χέρια των γαιοκτημόνων. Οργάνωσε τη διοίκηση και εφάρμοσε εξορθολογισμένο κεντρικό έλεγχο εισαγωγών. Αύξησε την παραγωγή ζάχαρης που, ως ειδος πρώτης ανάγκης, θα μπορούσε να αποδώσει συνάλλαγμα. Έστειλε γιατρούς και δασκάλους σε όλη την επικράτεια και εξάλειψε τις ενδημικές νόσους και τον αναλφαβητισμό. Ελαχιστοποίησε την ανεργία. 

Το εμπάργκο διήρκεσε πάνω από μισό αιώνα και διαρκεί ακόμη. Και η Κούβα όλο αυτό το διάστημα κατάφερε να αντέξει. Αλλά και να μεγαλουργήσει σε πολλούς από τους βασικούς τομείς που μια αληθινή σοσιαλιστική χώρα ιεραρχεί ως πρωτεύοντες: Στην Παιδεία, στην Υγεία, στην κοινωνική οργάνωση και στην κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι χαρακτηριστική η φράση του Φιντέλ:


«Απόψε το βράδυ διακόσια εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο θα κοιμηθούν στο δρόμο. Κανένα απ'αυτά δεν θα είναι στην Κούβα». Ξέρετε τί θα πει εμπάργκο; Θα πει ότι κανένα ξένο πλοίο καμμιάς χώρας δεν μπορούσε να αράξει και να ξεφορτώσει ή να φορτώσει σε Κουβανικό λιμάνι, χωρίς ο πλοιοκτήτης και η χώρα του να μην υποστεί αντίποινα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα πεί ότι ο Κουβανικός λαός απαγορευόταν να εισάγει ή να εξάγει προϊόντα. Και αν δεν υπήρχε το ανατολικό μπλοκ που επί ψυχρού πολέμου απορροφούσε όλη την παραγωγή ζάχαρης από την χώρα αυτή της καραϊβικής, η Κούβα θα είχε λιμοκτονήσει. Όπως απειλήθηκε να γίνει μετά τα γεγονότα του 1989-1990, οπότε και οι ευπειθείς υπήκοοι του καπιταλισμού, δεξιοί και «αριστεροί», πανηγύριζαν την πτώση του τείχους. Η Κούβα για ευνοήτους λόγους έμεινε μεταίωρη.

Αλλά η Κούβα και πάλι άντεξε. Και δύο χρόνια πριν, στις 25 Νοέμβρίου του 2016, όταν ο λαός αυτός έχασε τον υπέργηρο πλέον ηγέτη του, κατέβηκε κατά εκατομμύρια στους δρόμους για να τον αποχαιρετήσει. Και να δώσει στους εκτός συνόρων εχθρούς τού Κουβανικού λαού, που σχεδόν είχαν προεξοφλήσει την πτώση της επανάστασης στην Κούβα με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, την ειρηνική αλλά και αδυσώπητη απάντηση που τους άξιζε: «Εμείς είμαστε ο Φιντέλ»! Και κυρίως: «Patria o Muerte»! Πατρίδα ή Θάνατος!


Για τη στάση αυτή του Κουβανικού λαού σε όλο τον κόσμο πριν από δύο χρόνια παρατηρήσαμε όλοι διαφορετικές και πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες αντιδράσεις στον υπόλοιπο κόσμο.

Όσοι, παρά τις ενδεχόμενες επιφυλάξεις μας για κάποια επιμέρους θέματα, καταλαβαίναμε το πείραμα της Κουβανικής επανάστασης ως μια ευκαιρία για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου που, όπως έλεγε και το γνωστό σύνθημα, ήταν εφικτός, δακρύσαμε μπροστά στην ευγνωμοσύνη ενός τέτοιου λαού για στον θρυλικό του ηγέτη. Τον οποίο δεν τον λογίζαμε ως δικτάτορα, αλλά ως ένα μεγάλο αναμορφωτή, μια πελώρια ιστορική προσωπικότητα. Θυμηθήκαμε ότι η Κούβα ήταν ίσως η μόνη νικήτρια σε ένα αδυσώπητο αγώνα που συνέβη τον προηγούμενο αιώνα μεταξύ δύο αντιθέτων τάσεων της ανθρώπινης φύσης. Αυτής του άπληστου ανταγωνιστικού κτήνους και εκείνης της ευγενούς φύσης της κοινωνίας της αλληλεγγύης. Μεταξύ της βαθειάς περιφρόνησης του πλησίον και της ζωής του μπροστά στο προσωπικό συμφέρον από τη μια και της τιμής και αγάπης, από την άλλη, για τον σύντροφο και τον συναγωνιστή της ζωής με αποτέλεσμα το μοίρασμα του ψωμιού και του κρασιού, την ισότιμη μετοχή και μέθεξη της ζωής - αυτού του θαύματος, και της υπάρξεως - αυτού του υπέρτατου προνομίου.

Che Guevara

Υπήρξαν όμως και κάποιοι, που προσέλαβαν με άλλο τρόπο το μεγαλειώδες λαϊκό ξόδι τού Φιντέλ. Πρώτα – πρώτα ένα σημαντικό μέρος των Κουβανών μεταναστών στις ΗΠΑ, πανηγύρισαν τον θάνατο του Κάστρο σαν να επρόκειτο για εθνική απελευθέρωση. Πανηγύρισαν μαζί με όλο το συντηρητικό κατεστημένο των ΗΠΑ και όλου του δυτικού καπιταλισμού. Και, βεβαίως μαζί με τους δικούς μας ανάλογους καταπιεστές, ληστές, βιαστέςκαι διαφθορείς του λαού μας. Η συντριπτικά μεγαλύτερη μάζα των Cubano-americanos κατοικούν στην Φλόριντα, η οποία απέχει από τις κουβανικές ακτές όσο περίπου η Αθήνα από την Κρήτη. Εκεί, καθ'όλη τη διάρκεια των επαναστατικών χρόνων κατέφευγαν οι «καταπιεσμένοι» από τον Φιντέλ. Εκεί βρίσκονται οι οικογένειες των γεωκτημόνων, των στελεχών τού καθεστώτος τού δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, των χιλιάδων κερδοσκόπων επιχειρηματιών από τους οποίους οι επαναστάτες απέσπασαν τις επιχειρήσεις, των χιλιάδων προαγωγών, διαφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων, αστυνομικών, στρατιωτικών και χαφιέδων του καθεστώτος Μπατίστα που έτρεχαν να πάρουν αεροπλάνα και βαπόρια το 1959 για να γλυτώσουν. Εκεί βρίσκονται οι αντιφρονούντες των διαφόρων κυμάτων πολιτικών προσφύγων του 1966-73, του 1979-80, και της δύσκολης για την Κούβα δεκαετίας του '90. Εκεί βρέθηκαν το 1980 οι 120.000 φυγάδες, όταν σε μια μεγαλειώδη κίνηση ο Φιντέλ ανοιξε τα σύνορα για όλους τους αντιφρονούντες και τους έστειλε στην Φλόριντα μαζί με 25.000 ποινικούς κρατουμένους. Ήμουν εκεί, στην Αμερική, όταν μεσα σε ελάχιστους μήνες από τη στιγμή που οι Αμερικανοί πανηγύριζαν την «απελευθέρωση» των θυμάτων του κομμουνισμού, συνειδητοποιούσαν το ποιόν της πλειονότητας αυτών που «απέδρασαν» από την κόλαση του Κάστρο. Το Μαϊάμι πνίγηκε στην εγκληματικότητα, η Κούβα ανακουφίστηκε από ένα βαρίδι.

Μα ποιο ήταν επιτέλους αυτό το βαρίδι; Ποιά είναι η φύση και η υφή του είδους αυτού των πολιτών ενός κράτους που δεν μπορούν να ανεχτούν μια πολιτική σύμφωνα με την οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια πατριωτική εφαρμογή των αρχών της αλληλεγγύης, της κατανομής των αγαθών ανάλογα με τις ανάγκες και όχι ανάλογα με τις ιδιοτροπίες του αγοραίου ανταγωνισμού, και του ορισμού των καθηκόντων ανάλογα με τις ικανότητες; Για να απαντηθεί αυτή την ερώτηση στους Έλληνες που δεν έχουν ακόμη καταλάβει περί τίνος πρόκειται, χρειάζεται να βάλουμε την φαντασία μας να δουλέψει και να υποθέσουμε ποιοί θα ήταν οι πρώτοι από τους συμπατριώτες μας που θα κατέφευγαν στο εξωτερικό στην υποθετική περίπτωση που η Αθήνα έπεφτε στα χέρια ενός Φιντέλ Κάστρο, ενός Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, ενός Καμίλο Σιενφουέγκος, ενός Χουάν Αλμέιδα Βόσκε.

Juan Almeida Bosque
Juan Almeida Bosque

Πρώτοι - πρώτοι θα έφευγαν οι γόνοι όλων των οικογενειών, όλων ανεξαιρέτως, που είχαν πλουτίσει καταληστεύοντας τον Ελληνικό λαό, από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, στην κατοχή, στην ανοικοδόμηση, στην χούντα, στην μεταπολίτευση, συνεργαζόμενοι με τις πολιτικές εξουσίες ή και εκβιάζοντάς τες με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Θα έφευγαν οι οικογένειες των πολιτικών που έλαβαν μέρος σ'αυτό το πανηγύρι, εκμεταλλευόμενοι για ίδιον όφελος το μόχθο του απλού ανθρώπου, αφήνοντάς τον στην ανέχεια, υλική και πνευματική ή ποτίζοντάς τον βρώμικη υποκουλτούρα. Θα έφευγε ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων που αποτελούσαν όλες αυτές τις δεκαετίες τους βαστάζους αυτών των οικογενειών, όπως και πολλοί εξαρτώμενοι με διάφορους τρόπους από αυτούς λόγω ανικανότητας να υπάρξουν και να βγάλουν το ψωμί τους τίμια χωρίς να κυκλοφορούν στην διεφθαρμένη πιάτσα που τους έχει εθίσει το υπάρχον σύστημα. Μέχρι στιγμής προσπάθησα να τα περιγράψω με ευγένεια. Αλλά από εδώ και πέρα, αυτό δεν είναι εφικτό: Ποιοι άλλοι λοιπόν θα έφευγαν; Θα έφευγαν οι φασίστες, οι νοσταλγοί της χούντας, της βασιλείας της Φρειδερίκης και του Κωνσταντίνου, οι αμετανόητοι υποστηρικτές των ταγματασφαλιτών που βρίσκονται και κατακλύζουν όλα τα δεξιά και «κεντροδεξιά» κόμματα. Οι αυτοπροβαλλόμενοι ως απολίτικοι και ακομμάτιστοι επίδοξοι κροίσοι, τα φιλόδοξα παιδάκια που τους ρωτάς τί θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν και σου απαντούν «πλούσιοι». Αλλά και οι γονείς τους, που τα ανέθρεψαν με τον τρόπο αυτό. Σαν υψηλά μωρά της μαντάμ Σουσούς. Τα πήγαν στο καράτε από μικρά, τα ορμήνεψαν ότι ο κόσμος είναι κακός, τους έμαθαν τον ανταγωνισμό «μη σε πιάσουν κορόιδο, γιέ μου». «Μη σε αγγίξει κανείς, κοράκλα μου». Να τους πατήσετε κάτω όσους πάνε να σας ρίξουν. Και τώρα εκείνα τρέχουν να στελεχώσουν ακροδεξιές μαθητικές οργανώσεις, κρατώντας μαιάνδρους, βαδίζοντας στρατιωτικά, παίρνοντας όρκο σε πρώτη ευκαιρία να σφάξουν τα «κουμμούνια» που πρόδωσαν πάλι το έθνος. Θα πάρουν όμως των οματιών τους και όσοι εκ της συμπαθούς κάστας των εμπόρων δεν τους ενδιαφέρει να προμηθεύσουν απλώς, με κάποιο μικρό κέρδος, την κοινωνία με αγαθά που δεν θα μπορούσαννα εξασφαλιστούν αυτομάτως, αλλά διψούν για εύκολο και με κάθε κοινωνικό κόστος πλουτισμό, πουλώντας βλαβερά σκουπίδια, αισθανόμενοι εντάξει με τη συνείδησή τους όταν δημιουργούν άχρηστες ανάγκες στο κοινό και συχνά εμπαίζοντας όλους μας με κάθε είδους εμπορική και διαφημιστική απάτη, για να εξασφαλίσουν την περιφραγμένη βίλλα τους. Θα έφευγαν από την Ελλάδα οι γιατροί που δεν θα συμβιβαζόταν με ένα αξιοπρεπή μισθό για το λειτούργημά τους, αλλά θα ήθελαν να κάνουν κι εκείνοι το όνειρο της περιφραγμένης βίλλας πραγματικότητα, υπερθεραπεύοντας, πουλώντας ακριβές, άχρηστες ενίοτε και επιβλαβείς θεραπείες, εμπορευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο, ακόμη και τον θάνατο, διαπλεκόμενοι με χιλιάδων ειδών συμφέροντα. Θα έφευγαν από την Ελλάδα οι δικηγόροι και οι δικαστικοί που πλουτίζουν από το σύστημα και την ανασφάλεια που αυτό προκαλεί. Που στηρίζουν τις υπέρογκες αμοιβές τους στην εγγενή δικομανία της ανταγωνιστικής κοινωνίας αλλά και στα τεχνητά βρόχια του διχτυού της δικαστικής κάστας. Θα αποδρούσαν από την Ελλάδα τού έλληνα Κάστρο οι γεννημένοι ή εκπαιδευμένοι από κούνια ή αυτοδίδακτοι κοινωνικοί ή πολιτικοί εγκληματίες, οι δημοσιογράφοι που τους εξυπηρετούν, οι φασίστες που τους φυλάνε, οι επίσης φασίστες που τους χρησιμεύουν ως άλλοθι ή φόβητρο, ή κράχτες εθνικιστικής υστερίας, κήρυκες του πολέμου και του ρατσιστικού μίσους, που χρησιμεύει στους παραπάνω για τις περιπτώσεις ανάγκης που χάνουν την επιρροή και την εξουσία. Όλοι οι παραπάνω θα ήξεραν ότι σε μια τέτοια πολιτική κατάσταση δεν θα είχαν καμμία τύχη. Και πολλοί άλλοι θα έφευγαν, αναλόγου ποιότητος πολίτες, που δεν τους ξεχνώ, αλλά θα μας έπαιρναν δεκάδες σελίδες να τους απαριθμήσουμε.


Όλοι αυτοί που θα έφευγαν θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους ότι ειναι πολύ «άριστοι» για να χαραμιστούν σε ένα σύστημα που υποστηρίζει τον «ανθρωπάκο» που δεν επιθυμεί να ανταγωνιστεί, που έχει την ψυχική και πολιτική υγεία να αρρωσταίνει και μόνο στην σκέψη ότι θα πρέπει να πατήσει τον διπλανό του για να επιβιώσει. Αλλά που προτιμά να συνεργάζεται με τους ικανούς για ένα απλό μισθό, να είναι αλληλέγγυος προς τους αδύναμους, να μην θεωρει ότι είναι ικανότερος και δικαιούται τιμών και χρυσού, αν τύχει και βρεθεί σε πλεονεκτική θέση. Να μην θεωρεί ότι πρέπει να πάρει σβάρνα όλα τα δημόσια αγαθά αν τυχαίνει να έχει ένα κλικ παραπάνω IQ, ή πονηριάς αν προτιμάτε. Όλοι αυτοί που μας καταφρονούν εμάς και τις αξίες μας συμπίπτουν ως προς την ψυχολογία με τους κατά φαντασίαν νόμπιλους, για τους οποίους είχε ειπωθεί εύστοχα κάποτε – με άλλη αφορμή – από τον Νίτσε: «Αχ, γνώρισα ευγενείς που χάσανε την υπέρτατη ελπίδα τους. Κι από τότε εσυκοφάντησαν όλες τις υπέρτατες ελπίδες».

Πράγματι. Σε κάθε νύξη που θα κάνεις σ'αυτούς τους ερίφηρες για το όνειρο του ανθρώπου για ένα καλύτερο κόσμο, θα σου απαντήσουν με περίσσια βεβαιότητα ότι η φύση τού ανθρώπου είναι πρωτόγονη και άγρια, είναι σκληρά ανταγωνιστική. Στην καλύτερη περίπτωση, θα σου πουν ότι κι εκείνοι βεβαίως θα ήθελαν να είναι ο κόσμος πιο δίκαιος, αλλά όλα αυτά είναι ουτοπίες και όνειρα για αφελείς. Και στην χειρότερη περίπτωση θα μιλήσουν για εκφυλισμό της «υγιούς και σφριγηλής δημιουργικής αρρενωπής φύσης» σε θηλυπρεπή δουλικήστάση απέναντι στους «εχθρούς». Και θα σου μιλήσουν για δεκάδες παραλλαγές κάποιων «εχθρών». Τί τεράστια ικανότητα έχουν αυτοί οι άνθρωποι στην κατασκευή «εχθρών». Μα αυτή τους η ιδιότητα είναι και εκείνη που προδίδει την αθλιότητά τους και τους ξεσκεπάζει: Όλοι οι «εχθροί» που κατασκευάζουν είναι εκπρόσωποι μιας άλλης εθνότητας, μιας άλλης θρησκείας ή αίρεσης, ενός άλλου φύλου, μιας άλλης λαϊκής κουλτούρας ή φυλής. Είναι εθνομηδενιστές μπολσεβίκοι ή αναρχικοί. Δεν είναι όμως ποτέ η άρχουσα τάξη. Δεν θα καταφερθούν ποτέ στα αφεντικά τους μέσα στη χώρα. Δεν θα αναγνωρίσουν ποτέ οι αξιολύπητοι αυτοί νάνοιτον αληθινό τους εχθρό. Αυτόν που τους έχει στη δούλεψή του και τους απομυζά κάθε ικμάδα ζωής. Θαφωνάξουν για τους «κλέφτες» πολιτικούς, αλλά ποτέ δεν θα πολεμήσουν το σύστημα που τους ανέδειξε. Γιατί ο καπιταλισμός είναι ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτοί οι κακομοίρηδες πιστεύουν και ελπίζουν ότι θα γίνουν κάποτε πλούσιοι, σαν τα αφεντικά τους. Αν δεις τη ζωή τους, είναι μια κιτς ρέπλικα κάποιου μεγαλοαστικούλαιφστάιλ, αντίγραφο του ειδώλου που έχουν στο μυαλό τους. Το στυλ μόνο διαφέρει. Για άλλους είναι Πατουλο-Ριχάρδικο ροκοκό. Για άλλους πιο λιτό, μονέρνο ή μεταμοντέρνο. Κάποιοι πάνε τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία με τα αστικά είδωλά τους. Τα σημειώματα Sine Nobilitate δεν χρειάζονται πια, αφου η «ευγένεια» έχει γίνει πλέον ένα εμπόρευμα και το ψώνιο έχει εξαπλωθεί τόσο στα λαϊκά στρώματα, ώστε η ταξική συνείδηση έχει χαθεί μέσα στην ομίχλη τής αυταπάτης και του καταναλωτικού ονείρου. Ο κυρίαρχος λαός δεν είναι πια ο «κυρίαρχος», αλλά πελάτης που έχει ήδη υπογράψει τόσα συμβόλαια με ακατανόητα ψιλά γράμματα,αγοράζοντας ψεύτικες ελπίδες για να γίνει αστός, πρωταθλητής, αρχιεραστής, τοπ μοντέλο, Μπάτμαν, Σούπερμαν κ.ο.κ., που τρέμει και στην ιδέα πως αν όλη αυτή η Ντίσνεϋλαντ που βλέπει γύρω του εξαφανιστεί, θα πεθάνει κι εκείνος το επόμενο δευτερόλεπτο. Και βεβαίως μέσα σ'αυτή την Ντίσνεϋλαντ βρίσκεται και το μαγικό κάστρο με τα χιλιάδες δωμάτια όπου προβάλλονται οι εθνικές ματαιοδοξίες υπεροχής, οι θρησκευτικές κενοδοξίες αγιότητος και ατομικής σωτηρίας με επουράνιο τσατσιλίκι, οι επιστημονικές αυταπάτες κοσμογνωσίας και κυριαρχίας πάνω στο σύμπαν. Αλλά και όλες οι στρεβλωμένες εικόνες της φιλοπατρίας που στηρίζονται σε φαντασιακές καταστάσεις για το παρόν, αρρωστημένες προσκολλήσεις στο πάντα ένδοξο παρελθόν και ονειροβατικές προσδοκίες για το μέλλον. Κοιτάξτε τις γλυκές συζύγους, γιούς ή κόρες των αρίστων πώς κυκλοφορούν χωμένες μέσα στα υπερτροφικά τους SUV! Δείτε παραδίπλα και τους άλλους με το μεταχειρισμένο Terios εικοσαετίας, πώς ονειρεύονται να βρεθούν στη θέση τους!


«Δαιμονοποιείς την υγιή φιλοδοξία για μια καλύτερη ζωή, το κίνητρο για κάθε οικονομική δραστηριότητα! Είσαι κατά της ανάπτυξης, της αριστείας, του υγιούς ανταγωνισμού»! Ναι, το παραδέχομαι. Η σκέψη μου δεν μπορεί παρά να απαξιώσει αυτές τις πολυδιαφημισμένες αξίες. Προσπαθώ να βρώ ποιοί θα θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα του υποθετικού Έλληνα Κάστρο, και ποιοί τελικά θα μείνουν. Τί ποιότητας άνθρωποι θα είναι αυτοί οι πολιτικοί πρόσφυγες. Αλλά και πόσοι θα είναι. Και πόσο αυτού του είδους το ανθρώπινο μοντέλο συμβάλλειστον ανθρώπινο πολιτισμό, στην εξέλιξη του είδους μας, στην διαχρονική προσπάθεια για μια αυθεντικά ανθρώπινη κοινωνία. Ειλικρινά ερευνώ να δώ τα πιθανά χαΐρια τους. Και μόνο πόνο, μίσος, αδικία και πόλεμο βλέπω. Μπορεί να άρχισε ο συλλογισμός μου από τον Κάστρο, αλλά δυστυχώς οδηγήθηκα μοιραία στην απογοητευτική εικόνα μιας χώρας ίσης με την Κούβα σε πληθυσμό και έκταση αλλά τόσο θλιβερής και παρηκμασμένης, παρά τον ασύγκριτα μεγαλύτερο πλούτο της όσον αφορά τις πρώτες ύλες και την αγροτική παραγωγή. Και ψάχνω να βρώ ποιό μοντέλο ανθρώπου έχει επικρατήσει σε κάθε μία απ αυτές.

Ο Κάστρο, λοιπόν, ο Κουβανός Κάστρο, για εκείνους που πανηγύρισαν το θάνατό του, ελπίζοντας στην πτώση της επανάστασης στην Κούβα, ήταν απλά «ένας στυγνός και απεχθής δικτάτορας», κατά τα λόγια του Ντόναλντ Τραμπ. Και με την άποψη αυτή συμφωνούν όλοι οι τάχα φιλοπάτριδες δεξιούληδες ή κρυπτοδεξιούληδες ή χριστιανοειδείς αντιαριστερούληδες ή και δηλώνοντες αριστερούληδες καπιταλιστές και φιλοκαπιταλιστές της Ελλάδας. Όχι γιατί πιστεύουν στην ελευθερία. Αλλά γιατί γνωρίζουν και εκμεταλλεύονται ένα πολιτικό παράδοξο της σύγχρονης ιστορίας, που θέλει την ελευθερία που υποτίθεται ότι κατάκτησε ο άνθρωπος με το διαφωτισμό και τη Γαλλική επανάσταση να είναι μια καταστροφική πυρκαγιά. Όπου ο κεφαλαιοκράτης είναι η φωτιά και ο εργαζόμενος λαός και η μητέρα γη είναι η καύσιμη ύλη. Οι ζωές γεννεών συγχρόνων δούλων καταναλώνονται μέσα σε φρικτές και αβίωτες συνθήκες, τις οποίες μάλιστα οι περισσότεροι τις έχουν συνηθίσει, πάνω σ'ένα πλανήτη που μεταβάλλεται σε οικολογικό ερείπιο, για να χαρούν τη ζωούλα τους κάποιοι βρυκόλακες. Εκείνοι που βλέπουμε να μας εξουσιάζουν και να απομυζούν κάθε ψυχική και σωματική μας ικμάδα. Κάνοντας και πολέμους όταν χρειαστεί για να εδραιώσουν την δυναστεία τους. Και αυτή η σκλαβιά της πλειονότητας από την μειονότητα των βρυκολάκων, αυτό το ολοκαύτωμα των σκλάβων από τη φωτιά των αφεντάδων κατά τους τελευταίους απαγορεύεται να σταματήσει, αφού αυτό θα κατέλυε τη ελευθερία των αφεντάδων. Θα έσβηνε την ιερή φωτιά τους. …..«Καείτε, λοιπόν, σαν τα κούτσουρα, φτωχοί για να μην καταλύσουμε την ελευθερία της φωτιάς που σας καίει». Οι μόνοι που μέχρι στιγμής έδωσαν κάποια λύση σ'αυτο το καταστροφικό ιστορικό παράδοξο ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν και, με αρκετά περισσότερη πολιτική επιδεξιότητα, ο Φιντέλ.

Αλλά για τον κόσμο που τίμησε με την παρουσία του τη κηδεία του κομμαντάντε, εκείνος ο μεγάλος νεκρός ήταν ένας φίλος, ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός. Και ορκίστηκαν εκεί μπροστά στη στάχτη του που περνούσε: Είμαστε εμείς ο Φιντέλ! «Patria o muerte».


Ο Πατριωτισμός. Πόσο περήφανος θα ήμουν αν κρατούσα εκείνη τη σημαία με το αστέρι! Κι ας φώναζαν από τις ακτές της Φλόριντα οι βρυκόλακες! Πόσο ευτυχισμένος θα ήμουν άν η αγαπημένη γαλανόλευκη συμβόλιζε μια τέτοιου ειδους ποιότητα! Πόσο λυπημένος είμαι που την γαλάζια σημαία με το λατρεμένο μου σταυρό την κρατούν οι φασίστες, καπιταλιστές, επίδοξοι ή εκκολαπτόμενοι καπιταλιστές, ή πρόθυμοι δούλοι τους, Χριστιανοί που άφησαν το Χριστό και υπηρετούν και σεγκοντάρουν εθνικισμούς και αφεντάδες! Τους δικούς μας βρυκόλακες. Πόσο θλιβερό είναι αυτοί οι κανάγιες να στρατολογούν τη νεολαία, σε ένα ανεπανάληπτο παιδομάζωμα όπου καμμία κοινωνική προβληματική δεν αναπτύσσεται παρά μόνο οι τεχνικές προσωπικού πλουτισμού και φιλοτομαρισμού, ατομικής ανάδειξης σε μια παλαίστρα ζωής ή θανάτου όπου ο χαμένος απλά πεθαίνει και ο νικητής απλώς παίρνει παράταση ζωής. Και μια απολύτως ισοπεδωμένη ψευδής φιλοπαρτία, που στηρίζεται σε ένα εθνικιστικό ναρκισσισμό. Που δεν αποβλέπει σε κοινότητα, αλλά σε μια μαζική, αυτοφαγική, αγελαία και συγκυριακή συνεργεία συμφερόντων... Πώς να αγαπήσεις ξανά μια τέτοια πατρίδα, ένα τέτοιο κολοσσαίο; Πώς να ξανακρατήσεις μια τέτοια σημαία;...


Αλλά, ας συνέλθω. Το συμπέρασμα είναι σαφές: Ο πατριωτισμός έχει ως προαπαιτούμενο την ύπαρξη τρόπου λειτουργίας ενός πολιτισμού που να τον δικαιολογεί. Έχει ως προϋπόθεση ένα πολιτισμό συγκεκριμένης ποιότητας. Και μια ελάχιστη νοημοσύνη, ένα ελάχιστο Κοινό Λόγο, που καταλαβαίνει τουλάχιστον το αυτονόητο: ότι καλύτερα να καταπιεστεί η ελευθερία της αστικής μειοψηφίας για χάρη της ελευθερίας τού Λαού, παρά το αντίθετο. Παραπάνω απαριθμήσαμε μια πλειάδα χαρακτήρων και προσωπικοτήτων που θα έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς αν έστω και ατελώς γινόταν μια προσπάθεια να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Η Ελλάδα θα άδειαζε ενδεχομένως κατά το ένα τρίτο. Η Κούβα έχασε μόλις ενάμισι από τα δέκα της εκατομμύρια. Πού ξέρεις; μπορεί και τρία εκατομμύρια να έφευγαν από την Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι είμαστε πιο διεφθαρμένοι από την Κούβα του Μπατίστα.

Αλλά τί ποιότητα ανθρώπων θα ήταν αυτη η διαρροή; Άν όλους αυτούς που προαναφέραμε τους ρωτούσαμε, θα μας έλεγαν μάλλον ότι αγαπούν την πατρίδα τους, αλλά είναι και περήφανοι ότι είναι Ευρωπαίοι (πολίτες αυτής της Ευρώπης ακριβώς που βιώσαμε τελευταία και νοιώσαμε την κτηνώδη και πονηρή βία της). Κάποιοι άλλοι θα μας έλεγαν απλά ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική, ότι πρέπει να κάνουμε πόλεμο με τα σκόπια, την Αλβανία και την Τουρκία. Βέβαιοι ότι θα κερδίσουμε, θα εξοντώσουμε τους αντιπάλους μας και όλα τα εθνικά μας δίκαια θα ικανοποίηθούν. Αλλά και ότι δεν είμαστε τρελοί να κάνουμε επανάσταση και να καταντήσουμε όπως η Κούβα και η Βενεζουέλα. Δεν είπαμε ότι όλοι αυτοί τον μόνο εχθρό που δεν αντιλαμβάνονται ως τέτοιο, είναι το αγαπημένο τους καπιταλιστικό σύστημα, τον πραγμετικό τους αφέντη; Άλλωστε ο Παΐσιος είπε ότι σε λίγα τέρμινα ο Πούτιν θα μας χαρίσει την Κωνσταντινούπολη. Θα μας έλεγαν κάποιοι επίσης ότι για όλα τα δεινά που μας βρίσκουν απλώς φταίει ο ο Κίσσινγερ, ο Σόρος, το άστρο του Δαυίδ, ο Ρουβίκωνας, οι παπάδες του διαθρησκευτικού διαλόγου, οι εθνομηδενιστές αριστεροί, ο Ιωσήφ Στάλιν και οι αεροπορικοί ψεκασμοί!


Πώς να αγαπήσεις ξανά μια τέτοια πατρίδα; Πώς να ξανακρατήσεις μια τέτοια σημαία... Μόνο αν κάποια στιγμή κάποιοι νέοι που τους έλεγαν αλήτες μπούν με σχέδιο στην Αθήνα και αναποδογυρίσουν τα τραπέζια του τζόγου, όπως οι επαναστάτες το 1959 στο Hotel Sevilla στην Αβάνα , και μόνο αν κάποιοι κυνηγήσουν πάλι με το φραγγέλιο τους εμπόρους του Ναού, παίρνοντας απροκάλυπτα τη θέση τού απλού λαού, Hasta la victoria siempre! Όποια σημαία κι αν εκείνοι κρατούν, θα την κρατήσω κι εγώ. Τότε μόνο θα αξίζει να σταυρωθείς. Για την αληθινή Πατρίδα.

Bassὸ... Political Alchemies

Φιντέλ Κάστρο - Ένας μύθος. 
Ένα σπάνιο ντοκιμαντέρ 
για τον μεγάλο ηγέτη της Κούβας


ΕΦΥΓΕ ΑΓΕΡΩΧΟΣ Ο ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ ΙΣΩΣ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΑΝΕΤΡΕΨΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΠΑΤΙΣΤΑ Η ΚΟΥΒΑ ΕΠΑΨΕ ΠΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΡΝΕΙΟ ΤΩΝ ΑΜΑΡΙΚΑΝΩΝ. (Γ. Καρατζαφέρης)

Έτσι... γιατί οι αλήθειες ακούγονται
καλύτερα από την αντίπερα Οχθη !!


Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συναντήθηκε με τον Φιντέλ Κάστροστην ιστορική συναυλία στην Κούβα. Μια ιστορική συναυλία μπροστά στον καθεδρικό ναό της Αβάνας, στην Κούβα έδωσε το 1981 ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο Φιντέλ Κάστρο εμφανίστηκε απογραμμάτιστα στην τελευταία συναυλία, όπου συνεχάρη και ασπάστηκε τον Μίκη Θεοδωράκη με τον οποίο τους συνέδεε μια σχέση φιλίας.

«Πιστεύω ότι η μουσική είναι ακόμα πιο δύσκολη από την πολιτική. Η απόδειξη είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι πολιτικοί στον κόσμο και λιγότεροι μουσικοί. Υπάρχουν, όμως, ακόμα λιγότεροι επαναστάτες καλλιτέχνες, αν και οι καλλιτέχνες γενικά εύχονται την επανάσταση. Υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που δεν είναι επαναστάτες. Έτσι, το ποσοστό των επαναστατών καλλιτεχνών είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των πολιτικών», δήλωσε μπροστά στις κάμερες.


«Αγαπημένε Φιντέλ, μας άφησες και είναι η πρώτη φορά που 
διαφωνώ μαζί σου.» Αθήνα 26.11.2016. Μ. Θεοδωράκης





Εξωτερικοί σύνδεσμοι:
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: Ο Φιντέλ, η Κούβα, η Επανάσταση, η Αξιοπρέπεια
Σοφία Ντρέκου‎ 5 Ιανουαρίου 2016 «Θέλετε να γίνουμε Κούβα»;
Η Σοφία Ντρέκου είναι με τον Misha Sarov.26 Νοεμβρίου 2016

Napoleon Chatzilias 25 Νοεμβρίου στις 11:18 π.μ.· Δύο χρόνια από τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Ένας μεγάλος ηγέτης. Οδήγησε την κουβανέζικη επανάσταση στη Νίκη. Η Κούβα στα χρόνια που ηγήθηκε, απελευθερώθηκε, βγήκε από την μιζέρια και την εξάρτηση, παρά το εμπάργκο που επέβαλαν οι Η.Π.Α., δημιούργησε το καλύτερο σύστημα υγείας στον κόσμο, καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό που υπήρχε σε τρομακτικά ποσοστά. Όταν το ένα μετά το άλλο, τα καθεστώτα που προσπάθησαν να οικοδομήσουν μια διαφορετική κοινωνία κατέρρεαν ή ανατρέπονταν, η Κούβα στάθηκε στα πόδια της παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισε. Η συμβολή του Φιντέλ σ'αυτό ήταν σημαντική.
↧

Καλά Χριστούγεννα στη Μακεδονία - Ν. Λυγερός

December 24, 2018, 12:00 am
$
0
0
Καλά Χριστούγεννα στη Μακεδονία - Ν. Λυγερός - Opus of N. Lygeros

Από την αρχή των διαπραγματεύσεων που κατέληξαν στο Προσύμφωνο των Πρεσπών η εξουσία, μάς εξηγεί ότι το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Δεν είχε όμως φανταστεί την αντίσταση του ελληνικού λαού που άρχισε με τα μεγάλα Συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκηςκαι της Αθήνας. Δεν είχε επίσης υπολογίσει σωστά... Διαβάστε περισσότερα »

↧
Viewing all 1508 articles
Browse latest View live
Search