φώτο από την ταινία «The Doors» (1991)
της Σοφίας Ντρέκου
Το 1971 ο Τζιμ Μόρισον αποφάσισε να αποφορτιστεί από το εναντίον του κλίμα που είχε διαμορφωθεί στις ΗΠΑ και μαζί με τη σύντροφό του Πάμελα Κούρσον (1946-1974) εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την ποίηση. Ένα χρόνο πριν είχε κυκλοφορήσει η ποιητική του συλλογή The Lord and Creatures.
Όμως, στις 3 Ιουλίου 1971 βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο του διαμερίσματος, σε ηλικία 27 ετών. Η επίσημη εκδοχή του θανάτου του ήταν καρδιακή προσβολή. Τάφηκεστη «γωνιά των ποιητών» του ονομαστού παρισινού νεκροταφείου «Περ Λασέζ», κοντά στους Μπαλζάκ, Μολιέρο και Όσκαρ Γουάιλντ.
Δείτε: Γιατί ο τάφος του Jim Morrison έχει Ελληνική επιγραφή «Κατά τον δαίμονα εαυτού»;Πραγματικά ίσως ο χαρισματικότερος frontman στην παγκόσμια μουσική Ροκ σκηνή. Έγραψε και τραγούδησε αριστουργήματα. Απίστευτοι στίχοι στο «The Severed Garden - Feast Of Friends» και ένας από τους πιο ευρηματικούς ήχους από τον Τομάζο Αλμπινόνι (Tomaso Albinoni 1671-1751) που βγήκαν ποτέ. Ισορροπία ανάμεσα στο ψυχεδελικό ταξίδι και την αποτελεσματικότητα του pop τραγουδιού... και έτσι γεννήθηκε το φιλοσοφικό ροκ. Μάλλον έχουν «αδικηθεί» από το γεγονός ότι είναι συνδεδεμένοι κυρίως με εφηβικό θηλυκό κοινό (όχι ότι είναι κακό, αλλά τους έχει κοστίσει).
Οι Doors άνοιξαν τον δρόμο σε πολλά μετέπειτα συγκροτήματα πχ. στην Ελλάδα βλ. «Πελόμα Μποκιού», Πουλικάκος, Σαββόπουλος κ.ά. Τα τραγούδια και οι στίχοι του Μόρισον κρύβουν μια μελαγχολία που παραλληλίζονται με τον δικό μας Καρυωτάκη. Το σίγουρο είναι ότι ο Morisson ήταν άλλος ένας «καταραμένος ποιητής» του 20ου αιώνα.
Στα τελευταία του γραπτά αναφέρει: «Ο θάνατος μας κάνει όλους αγγέλους και μας δίνει φτερά εκεί που είχαμε ώμους λείους σαν τα νύχια του κορακιού» (Severed Garden), για να έρθει ήσυχα ο φυσικός του θάνατος στο μπάνιο του στο Παρίσι, με ένα αινιγματικό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του, για το πέρασμά του στην άγνωστη πύλη, όπως ο ίδιος είχε γράψει στο «The End», από τα πρώτα μακροσκελή ποιήματά του, που έθεσε τις βάσεις της ποίησης και του στοχασμού του: «Αυτό είναι το τέλος, μοναδικέ μου φίλε, το τέλος των αφελών σχεδίων μας και όσων ακόμη στέκονται [...] πονάω που σ'ελευθερώνω, μα ποτέ δε θα μ'ακολουθήσεις. Αυτό είναι το Τέλος», ή «Ω μεγάλε Δημιουργέ της ύπαρξης, δώσε μας μια ακόμη ώρα για να δοκιμάσουμε την τέχνη μας και να τελειοποιήσουμε τα λόγια μας.
Ζούμε, πεθαίνουμε και ο θάνατος δεν είναι το τέλος».
Στο βίντεο ακούγεται η διασκευή ενός κλασσικού κομματιού του Tomaso Albinoni, «Adagio in G Minor» από τους «Doors» και σε υπέροχους στίχους του Jim Morrison που τους αφηγείται ο ίδιος, με τον τίτλο: «The Severed Garden», νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα σήμερα. Μια κλασική μελωδία θλίψης, σήμα κατατεθέν του συναισθήματος της απώλειας, δοσμένη μέσα από τα μάτια, μίας από τις πιο χαρισματικές μουσικές μπάντες, που έχουν περάσει ποτέ... «The Doors»! Το «Αdagio - The Severed Garden - Feast Of Friends» που ακούμε στο παρακάτω βίντεο, αποτέλεσε ίσως το ρέκβιεμ της ζωής και του έργου του.
Περισσότερη: Μουσική