της Σοφίας Ντρέκου
Το στεφάνι... Το έφερε ως εδώ ο ίδιος για το Σολωμό. Στο τελευταίο γράμμα του ζήτησε τη μέρα που θα "πέσει"να κατατεθεί και πραγματικό στεφάνι στη μορφή του Σολωμού. Και κατατέθηκε. Από τον Παναγιώτη Αβούρη. Μαθητή του Λιαντίνη. Είναι ο ίδιος που τράβηξε και τη φωτογραφία. Δίπλα στο Δάσκαλο, η γνωστή του τσάντα. πηγή
Είναι συνειδητά τυχαία ή ασυνείδητα σκόπιμη η μορφή που έδωκε ο Σολωμός στο δοκίμιό του για τη γλώσσα; Αυτή τη σχεδόν αδιάφορη ερώτηση παραστέκει μια πολύ ενδιαφέρουσα απόκριση.
Ο Διάλογος του Σολωμού σκεπάζει τόση ενέργεια πνευματικής μαγιάς όση με τους αιώνες φιλοσοφική ουσία εξεσκέπασεν ο πλατωνικός διάλογος. Από τότε που αναγγέλθηκε στο γυρογιάλι των Παξών ότι «ο μέγα Παν απέθανε» (Κωστής Παλαμάς), με το σολωμικό Διάλογοη αρχαία φωνή ξανακούστηκε ατόφια και νέα στο αφροθαλάσσι της Ζάκυνθος. Η αυγή του Ιόνιου διαδέχονταν την αυγή της Ιωνίας.
Ενώ στο αναμεταξύ οι ώρες εμέτρησαν την κλασσική ημέρα φωτεινή σαν τα μάρμαρα και τη μεσαιωνική νύχτα σιωπηλή σαν τις εικόνες. [...]
Από την έκδοση «Χάσμα Σεισμού - Ο Φιλοσοφικός Σολωμός» του Δημήτρη Λιαντίνη: Αθήνα έκδοση: 1979, Σελ. 184. (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών)
«Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» από τον Δ. Λιαντίνη
και «Ο Σολωμός ως σωτήρας του μύθου του '21».
Είναι συνειδητά τυχαία ή ασυνείδητα σκόπιμη η μορφή που έδωκε ο Σολωμός στο δοκίμιό του για τη γλώσσα; Αυτή τη σχεδόν αδιάφορη ερώτηση παραστέκει μια πολύ ενδιαφέρουσα απόκριση.
Ο Διάλογος του Σολωμού σκεπάζει τόση ενέργεια πνευματικής μαγιάς όση με τους αιώνες φιλοσοφική ουσία εξεσκέπασεν ο πλατωνικός διάλογος. Από τότε που αναγγέλθηκε στο γυρογιάλι των Παξών ότι «ο μέγα Παν απέθανε» (Κωστής Παλαμάς), με το σολωμικό Διάλογοη αρχαία φωνή ξανακούστηκε ατόφια και νέα στο αφροθαλάσσι της Ζάκυνθος. Η αυγή του Ιόνιου διαδέχονταν την αυγή της Ιωνίας.
Ενώ στο αναμεταξύ οι ώρες εμέτρησαν την κλασσική ημέρα φωτεινή σαν τα μάρμαρα και τη μεσαιωνική νύχτα σιωπηλή σαν τις εικόνες. [...]
Από την έκδοση «Χάσμα Σεισμού - Ο Φιλοσοφικός Σολωμός» του Δημήτρη Λιαντίνη: Αθήνα έκδοση: 1979, Σελ. 184. (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών)
Ας θυμηθούμε κι έναν υπέροχο στίχο από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού και την ερμηνεία του, από τον καθηγητή φιλοσοφίας και σύγχρονου και αειμνήστου δασκάλου, Δημήτρη Λιαντίνηκι ας τον ακούσουμε στην ομιλία του στο ηχητικό βίντεο στη Ζάκυνθο (8/4/1998) με θέμα: «Ο Σολωμός ως σωτήρας του μύθου του '21».
Αν βάλετε το στίχο αυτό δίπλα σε οποιονδήποτε άλλο και δεν τον βρείτε να υπερέχει, σίγουρα θα τον βρείτε να μην υπολείπεται. Το πολύ πολύ θα τον μετρήσετε ίσο στα καράτια. Νερό στο νερό, χρυσάφι στο χρυσάφι, φως στο φως. Και περιπλέον είναι ο πιο ελληνικός.
Ο Διονύσιος Σολωμός (8 Απριλίου 1798 − 9 Φεβρουαρίου 1857) πιο πολύ γνωστός για τη συγγραφή του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», οι πρώτες δύο στροφές του οποίου έγιναν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας και ύστερα της Κύπρου. Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται ο εθνικός ποιητής των Ελλήνων, όχι μόνο γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και διότι αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε το δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της.
Εκτός από τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε». [Κ. Βάρναλης, Σολωμικά, εκδ. «Κέδρος», Αθήνα 1957, 113.]
Ο Δημήτρης Λιαντίνης (γεννημένος ως Δημήτρης Νικολακάκος, 23 Ιουλίου 1942 - 1η Ιουνίου 1998) πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής. Υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο.
Ήταν λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας και της πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της, για τη μελέτη της οποίας αφιέρωσε όλη του την ζωή. Έγραψε για διάφορα θέματα όπως την ηθική, την ζωή και τον θάνατο και την σχέση της Ορθοδοξίας και Ελληνισμού.
Το τελευταίο του και πιο σημαδιακό σύγγραμμα, το Γκέμμα, έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Εστίασε στην ανάγκη να ενταχθούν τα αρχαία ελληνικά ήθη και έθιμα στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα καθώς και στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων, ενώ άσκησε κριτική στην φθίνουσα ανθρωπιστική πορεία του Δυτικού πολιτισμού. liantinis.gr.
«Έστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη»
Αν βάλετε το στίχο αυτό δίπλα σε οποιονδήποτε άλλο και δεν τον βρείτε να υπερέχει, σίγουρα θα τον βρείτε να μην υπολείπεται. Το πολύ πολύ θα τον μετρήσετε ίσο στα καράτια. Νερό στο νερό, χρυσάφι στο χρυσάφι, φως στο φως. Και περιπλέον είναι ο πιο ελληνικός.
- Ο στίχος αυτός του Σολωμού από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους είναι Ελλάδα. Είναι η λάμψη, η εμορφιά, η ανδρεία, η τιμή, ο θάνατος, η παντοσύνη. Και η αλήθεια ολόκληρη.
Ερωτά λοιπόν κανείς, είναι πολιτική ποίηση αυτός ο στίχος του Σολωμού; Και βέβαια είναι. Γιατί τον έπλασε η ψηλότερη ώρα της πολιτικής ιστορίας μας. Η μεγάλη Επανάσταση του '21. Και μάλιστα ο ανθός της. Το Μεσολόγγι, που είναι το άωτον άκρο και το ακραίο λέπας της Επανάστασης.
«Το Μεσολόγγιείναι ο τόπος που κατάργησε την εκλογή και θέσπισε την απόφαση. Το τειχιό και η πέτρα, που απάνου της έσκασε κεραυνός γεννημένος από τη βίαιη κρούση των δυνάμεων του Μηδενός και του Είναι, και την όρισε κατοικία του ανθρώπου. Έξω από τα τείχη ευρίσκεται η ζωή, που πληρώνεται με την τιμή του θανάτου. Μέσα από τα τείχη ευρίσκεται ο θάνατος, που εξαργυρώνεται με την ατιμία της ζωής. Ούτε μέσα να μείνει κανείς ημπορεί, γιατί τον σκιάζει η ντροπή της σκλαβιάς, ούτε έξω βολεί να περάσει, γιατί τον βιάζει η απειλή του Άδη: «Εκείθε με τους αδερφούς, εδώθε με το Χάρο.» Στο Μισολόγγι άνθισε η πράξη της ζωής απάνου στην απόφαση του θανάτου.»
Δημήτρης Λιαντίνης από τα «Τα Ελληνικά» (1992), σελ. 75) Πρόκειται για το βιβλίο που κατ’ εξοχήν δίδασκε ο Δημήτρης Λιαντίνης στους φοιτητές της Φιλοσοφικής στο πλαίσιο του μαθήματος «Διδακτική της νέας ελληνικής γλώσσας». Πρώτη έκδοση 1992. Βελτιωμένη έκδοση 1994. Τελευταία επανέκδοση 2005, σελ. 233. sophia-ntrekou.gr
Δείτε το βίντεο:
«Το Μεσολόγγιείναι ο τόπος που κατάργησε την εκλογή και θέσπισε την απόφαση. Το τειχιό και η πέτρα, που απάνου της έσκασε κεραυνός γεννημένος από τη βίαιη κρούση των δυνάμεων του Μηδενός και του Είναι, και την όρισε κατοικία του ανθρώπου. Έξω από τα τείχη ευρίσκεται η ζωή, που πληρώνεται με την τιμή του θανάτου. Μέσα από τα τείχη ευρίσκεται ο θάνατος, που εξαργυρώνεται με την ατιμία της ζωής. Ούτε μέσα να μείνει κανείς ημπορεί, γιατί τον σκιάζει η ντροπή της σκλαβιάς, ούτε έξω βολεί να περάσει, γιατί τον βιάζει η απειλή του Άδη: «Εκείθε με τους αδερφούς, εδώθε με το Χάρο.» Στο Μισολόγγι άνθισε η πράξη της ζωής απάνου στην απόφαση του θανάτου.»
Δημήτρης Λιαντίνης από τα «Τα Ελληνικά» (1992), σελ. 75) Πρόκειται για το βιβλίο που κατ’ εξοχήν δίδασκε ο Δημήτρης Λιαντίνης στους φοιτητές της Φιλοσοφικής στο πλαίσιο του μαθήματος «Διδακτική της νέας ελληνικής γλώσσας». Πρώτη έκδοση 1992. Βελτιωμένη έκδοση 1994. Τελευταία επανέκδοση 2005, σελ. 233. sophia-ntrekou.gr
Δείτε το βίντεο:
- Δείτε και το αφιέρωμα: Η Έξοδος του Μεσολογγίου αέναο παγκόσμιο παράδειγμα ελευθερίας
Ο Διονύσιος Σολωμός (8 Απριλίου 1798 − 9 Φεβρουαρίου 1857) πιο πολύ γνωστός για τη συγγραφή του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», οι πρώτες δύο στροφές του οποίου έγιναν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας και ύστερα της Κύπρου. Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται ο εθνικός ποιητής των Ελλήνων, όχι μόνο γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και διότι αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε το δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της.
Εκτός από τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε». [Κ. Βάρναλης, Σολωμικά, εκδ. «Κέδρος», Αθήνα 1957, 113.]
Ο Δημήτρης Λιαντίνης (γεννημένος ως Δημήτρης Νικολακάκος, 23 Ιουλίου 1942 - 1η Ιουνίου 1998) πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής. Υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο.
Ήταν λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας και της πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της, για τη μελέτη της οποίας αφιέρωσε όλη του την ζωή. Έγραψε για διάφορα θέματα όπως την ηθική, την ζωή και τον θάνατο και την σχέση της Ορθοδοξίας και Ελληνισμού.
Το τελευταίο του και πιο σημαδιακό σύγγραμμα, το Γκέμμα, έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Εστίασε στην ανάγκη να ενταχθούν τα αρχαία ελληνικά ήθη και έθιμα στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα καθώς και στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων, ενώ άσκησε κριτική στην φθίνουσα ανθρωπιστική πορεία του Δυτικού πολιτισμού. liantinis.gr.
Πηγή: www.sophia-ntrekou.gr