Πάνω από τα σύννεφα συνεχίζει να πετάει ο αέναος έρωτας - Σοφία Ντρέκου

Γράφοντας στ'αστέρια τ'όνομά σου...
Σου ζήτησα ένα μουσικό πέρασμα με βίντεο στο όνειρο και μου έφερες στα χέρια μου ολόκληρο το πλανητικό στερέωμα της ξελογιασμένης αγάπης μας, σε ήχο και εικόνα. Σ'ευχαριστώ αενάως για τα πριν και τα επόμενα.

«Με το τριαντάφυλλο στο στόμα και τ'αγκάθια στα χείλη, περπατούσα σιωπηλά για να ξαναβρούμε και πάλι το δρόμο όπου χαθήκαμε και να ξαναζήσουμε την μοιρασιά της αγάπης που δεν υπολογίζει κανένα κόστος, διότι δεν ξέρει παρά μόνο να δίνει δίχως να παίρνει για να δείξει την αξία του ίχνους, ακόμα κι αν είναι καταδικασμένο να σβήσει γιατί αυτό είναι η μοναδική του αξία.» (1)

Πολλά δε θέλω, να 'μ'ήμερη να 'μαι άκακη, λίγο φαΐ λίγο κρασί, την υδάτινη αγκαλιά σου, Χριστούγεννα κι Ανάσταση (2). Να δω Χριστούγεννα κι Ανάσταση μέσα απ'τα μάτια σου, γιατί εκεί διαλύεται το σκοτάδι και βλέπω φως! Μα... είναι αλήθεια ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι «καταδικασμένοι» να συναπάρχουν μετέωροι στην περιπλάνηση του «χωροχρόνου» των ονείρων;

Το σ'αγαπώθα στο ξαναπώ και πάλι και πολλάκις στο χαμηλό φως του παρά-ξενου έρωτα, την ώρα που θα ακούω και πάλι την καυτή ανάσα σου να μου σφίγγει τα χέρια. Κάποιος συγγραφέας έλεγε ότι οι άνθρωποι στο χαμηλωμένο φως, αγαπιούνται περισσότερο. Έτσι κι εμείς, μέσα στην νύκτα σαν ένα κερί λιωμένο στο σκοτάδι, που όμως δεν φοβήθηκε τίποτα κι άνοιξε το φως ξεπερνώντας τα εμπόδια του χώρου και του χρόνου άρχισε να καίει έως τα έγκατα της γης, για να ζωντανέψει ο ήλιος που τώρα τον έχει κρύψει ένα διαλυόμενο γκρίζο σύννεφο.

«Μέσα στα πιο σκοτεινά μάτια, κλείνονται τα πιο φωτεινά... το αληθινό ολόφωτο αγαθό πιο δυνατό απ’ όλα»(3). Κι αν νομίζεις πως ο χρόνος φεύγει, ίσως να έκανες λάθος και η αληθινή ζωή να είναι ένα όνειρο σαν αυτό που προσευχόσουν. Αρκεί να ξέρεις πως σε βλέπει ο Θεός και να Του μιλάς για τ'όνειρό σου!

«Πῶς τούς ἀνθρώπους κάνεις θεούς καί τό σκοτάδι φῶς τό δείχνεις,
πῶς ἀνεβάζεις ἀπ'τόν Ἅδη κι ἀθανατίζεις τούς θνητούς;
Πῶς σέρνεις τό σκοτάδι πρός τό φῶς καί πῶς τή νύχτα τή διαλύεις,
πῶς τήν καρδιά μου περιλάμπεις κι ὅλον μ'ἀλλάζεις τάχα πῶς;
Πῶς γίνεσαι ἕνα μέ τόν ἄνθρωπο καί πῶς τόν κάνεις γιό τοῦ Θεοῦ,
πῶς τόν φλογίζεις μέ τόν πόθο σου καί πῶς χωρίς σπαθί λαβώνεις;»(4)

- Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι τα βήματά σου καθόλου τυχαία έφτασαν εκεί που εκπληρώνονται τα αχ της καρδιάς σου.
- Είναι η στιγμή που η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο ονειροπόλα φαντασία.
- Είναι η στιγμή που χαίρεσαι που κανείς άλλος δεν σε καταλαβαίνει.
- Είναι η στιγμή που βλέπεις το χαμόγελο του Θεού... κάποιοι το λένε και ΕΡΩΤΑ!!


Νοητική εξέγερση το Θαύμα του Έρωταπου δεν τελειώνει ποτέ! Συνεχίζει και πετάει πάνω από τα σύννεφα της μεσούσης νυχτερινής βροχής. Μα για να το δεις πρέπει να σου λιγοστέψει η ανάσα, να βιώσεις ότι οι άνθρωποι δε μπόρεσαν, δε μοιάζουν μεταξύ τους, να πονέσεις και να τσαλακωθείς. Η έλλειψη μόνο της αγαπημένης μάς αφυπνίζει καρδιακά, στο γύρο του υπόγειου θανάτου των μεταμορφωμένων ρόλων.

Στους αναστεναγμούς μιας λεπτής ανεπαίσθητης πνοής, στα χείλη της θάλασσας και στο αλμυρό άρωμά της, ξεχειλίζει τρυφερά ο πόνος της απουσίας με θεραπευτική ροή, την ώρα που η άμμος αγγίζει τον ουρανό, με το φως και ενώνεται η υδάτινη ουσία της καρδιακής πέτρας ανάμεσα στα βότσαλα.

Συνεπικουρώ στην καινούργια αυγή που μας ξημερώνει, να γίνει η νέα χαραυγή της μετανοίας, μέσα στην κρίση του ήλιου, που δεν λέει μαλακώσει κι είναι σαν μια παγίδα μέσα στην ψυχή, που μοιάζει με σταματημένο νερό. Η ελπίδα που «μας μαζεύει σαν ζητιάνους στην αυλή της» αλλά και ο δρόμος της αλληλεγγύης που φαντάζει ως μόνη έξοδος στο φως. «Ένας με έναν στο τέλος θα σωθεί- εσύ εμένα και τον κόσμο όλοι οι άλλοι»(5).

7. Youtube.com